درمان رایگان کرونا وظیفه دولت نیست / مردم برای درمان پول بدهند، پروتکل ها را رعایت می کنند

کرونا – درمان رایگان | 300 سال پیش از این تاریخ، کمتر کسی گمان می کرد که یک دولت در حوزه اقتصاد و فرهنگ، وظیفه ای در قبال مردمش دارد. در واقع در آن دوران، حکومت ها تنها برقراری امنیت را در ازای اخذ مالیات وظیفه خود می دانستند. بنابراین هر فرد خود وظیفه داشت که تامین کننده اقتصاد خود و افرادی باشد که تحت قیومیت او زندگی می کردند.

با روی کار آمدن دولت های مدرن که هم گام با رشد علوم متنوع، در جهان سیطره پیدا می کردند، دولت ها دانستند که می توانند نقش مهمی در حوزه های غیر از امنیت، یعنی اقتصاد، فرهنگ، آموزش و پرورش و ... ایفا کنند. به خاطر همین دانش بود که اندک اندک دامنه اختیارات خود در جامعه را بالا بردند و در ساحات متنوعی از زندگی بشری نقش پذیرفتند. هر چه که عمر دولت - ملت ها بیشتر می شد، بسته به امکانات علمی، جغرافیایی، فرهنگی، اقتصادی و..جامعه، نقش خود را در مناسبات مردمشان پیدا و تثبیت کردند.

در این مطلب قصد داریم از این رویکرد اشاره ای نقادانه به توقع مردم از دولت در کشور کنیم. توقعی که با فرهنگ ما سازگار نیست، پس باید ببینیم از چه فرهنگ هایی گرته برداری کرده ایم و این کار را تا چه حد درست انجام داده ایم. خاصه این بحث را در ماجرای کرونا از دیده می گذرانیم.

ایران جزو پنج کشور اولی است که که شیوع کرونا را تجربه کرد. دولت بی محابا اعلام کرد که درمان کرونا در کشور رایگان است. اما کسی نپرسید که چرا دولت باید هزینه درمان کرونا را رایگان پرداخت کند؟ چه کسی چنین توقعی از دولت داشت؟ اصلا چرا کسی باید چنین توقعی از دولت در ایران داشته باشد؟ به نظر می رسد که دهه هایی را پشت سر گذاشته ایم که استفاده سیاست مداران از شعار سبب ایجاد توقعاتی در مردم شده است که هرگز اجرایی نخواهند شد. دلایل عدیده ای وجود دارد که چنین توقعی از سوی مردم ایجاد شده است، اما هر سرنخی ما را به شعارزدگی می کشاند.

مثلا در هیچ یک از کشورهای غربی دولتی اظهار نکرد که هزینه درمان کرونا را رایگان پرداخت میکند. بی گمان آنها نیز از ضعف های تفکر سرمایه داری رنج میبرند اما این در بحث ما جایی ندارد. سخن ما این است که چرا در شرایط کرونا، یا غیر از شرایط کرونا، نه دولت روحانی و نه هیچ دولت دیگری، به ذاته موظف نبوده است که درمان یک بیماری را برای 80 میلیون، حتی افراد متمول جامعه رایگان اعلام کند.

پز با جیب خالی !

این جز یک پز با جیب خالی نبوده است و اساسا حقانیتی هم ندارد. دولت لازم بود که در شرایط بحران ( مانند جنگ یا کرونا) برای تمام کسانی که ممکن است توان اقتصادی ضعیفی داشته باشند یا نتوانند از بحران به اتکای بنیه اقتصادی خود عبور کنند، اعتبار تخصیص دهد. اما چه منطقی می گوید که دولت وظیفه داشت که دهک های متمول جامعه را بیمه کند؟ حتی اگر دولت چنین تصمیمی را گرفته باشد، نقد به جامعه وارد است که چرا اعتراضی به این موضوع نداشته است؟ این در حالی است که قبل از کرونا، به موضوع پوشش بیمه ای چنین نقدی وارد شد و ما شاهد آن بودیم که شاکله غیرمنطقی بیمه ای در کشور در حال اصلاح بود. اما به محض ورود کووید 19 به کشور، به یکباره تمام نتایجی را فراموش کردیم که خیلی دیر به آنها رسیده بودیم.

مردم با جریمه ماسک نمی زنند!

 نهادهای دولتی سعی در نهادینه کردن استفاده از ماسک و رعایت پروتکل های بهداشتی دارند. در آنچه تا کنون موفق نبوده اند یا آنگونه که مایل بودند وفاقی حاصل نکرده اند. تجربه خدمات رایگان در ایران نشانه کارآمدی نداشته است. اگرچه دولت سعی می کند با اخذ جریمه افراد را مجاب به استفاده از ماسک کند. اما به قول یک وکیل دادگستری ( پرویز خورشید) نمی شود با قوه قهریه قوانین را به کرسی نشاند. این گونه قوانین ماهیت قانون را از دست می دهند. در واقع این وکیل توضیح می دهد که امکان کنترل با جریمه وجود ندارد مگر اینکه از قبل مفاد یک قانون نهادینه شده باشد. وگرنه هزینه آن برای دولت و مردم آنقدر بالا می رود که جامعه از انجام آن صرف نظر خواهد کرد. اما پرداخت هزینه درمان می تواند عامل بازدارنده باشد. شاید اگر افراد جامعه بدانند که برای درمان کرونا باید هزینه پرداخت کنند، بتوانیم نقش بیشتری برای عوامل بازدارنده قائل شویم. طبیعتا افراد برای آنچه که به سببش هزینه پرداخت می کنند، مقرراتی تر رفتار خواهند کرد.

محمدجواد جمالی نوبندگانی، عضو سابق کمیسیون امنیت ملی مجلس و نماینده مجلس دهم شورای اسلامی، در این خصوص با رکنا، به گفتگو نشست. وی ابعادی از این بحث را منطقی دانست.

نقص بیمه ما ارائه خدمات بی در و پیکر است

وی در ادامه بیان کرد: ما خواستیم به همه خدمات درمانی مفید بدهیم. اما اگر می خواهیم نیت خوب به درمان مردم منجر شود، باید این موضوعات را اصلاح کنیم. یک پزشک می تواند برای یک بیمار خود نامحدود دارو به گردن بیمه ها بیاندازد. در واقع بیمه ساز و کار خود را دارد. کسی در دنیا نمی تواند با یک بیمه معمولی خدمات تخصصی دریافت کند و نامحدود آزمایش و خدمات گران قیمت دریافت کند. در بهترین و کارآمدترین بیمه های دنیا هم افراد برای دریافت عمل جراحی در صف می ایستند. این در حالی است که مابه افرادی در کشورمان خدمات درمانی ارائه میدهیم که گرین کارت کشورهای دیگر را دارند و فقط برای دریافت خدمات جراحی به داخل کشور می آیند. این یعنی که سیستم بیمه ای و درمان ما سیستمی بی در و دروازه است.

دولت چگونه می خواهد بدهی به بیمه و دانشگاه ها را پرداخت کند؟

نوبندگانی گفت: دولت در کرونا اعلام کرد که هزینه های درمان کرونا رایگان است. اما اتفاق واقعی از چند منظر قابل بررسی است. آن زمان که دولت اعلام کرد چنین اقدامی انجام می دهد، فشار اقتصادی بر دوش مردم سنگین بود. خیلی از مشاغل در انتهای سال در شرایط قرنطینه سنگین قرار گرفتند که عملا نتوانستند کار کنند. شما از هتل و مراکز تفریحی در نظر بگیرید تا دستفروش های مترو شرایط بدی را پشت سرگذاشتند. وزارت بهداشت هم صد در صد نتوانست درمان کرونا را بر عهده بگیرد، اما توانست پول های خوبی را تزریق کند که مشکلات زیادی را مرتفع کرد. اما دولت گرفتار آن قضیه شده بود که برای آن بودجه عادی هم پول نداشت. یعنی بودجه ای را نداشت که حتی اگر کرونا هم نبود باید کشور را اداره کند. به ویژه که مقارن با تحریم سفت و سخت نفت شد. در آن شرایط تصمیم درمان رایگان برای آن بود که دولت می خواست از خانواده های آسیب دیده از کرونا حمایت کند. اما عملا هزینه درمان کرونا برای ده درصد از کسانی که دفترچه نداشتند ، توسط دولت پرداخت شد. باقی این مبالغ را بیمه های مختلف اعم از تامین اجتماعی، نیروهای مسلح تا شهر و روستا پرداخت کردند. باقی هم افرادی بودند که به بیمارستان رفتند و پول هم پرداخت کردند و ابراز نارضایتی هم نکردند. مسئله امروز آن است که دولت چگونه خواهد توانست سهم بیمه ها را بدهد تا آنها بتوانند به دانشگاه های علوم پزشکی پرداخت کنند. آنچه که هم اکنون کمی با تاخیر هم روبرو است. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.