2 زن تنها، یک سال در قطب‌ شمال! + عکس

«سونیوا سوربی» و «هیلده فالون»، نخستین زنانی هستند که موفق شدند تنها، در شرایط سخت ‌و ‌جانکاه قطب ‌شمال دوام بیاورند.

به گزارش رکنا ، حضور یک ساله‌ این دو نفر در مجمع ‌الجزایر سوالبار نروژ واکنش‌های زیادی را در پی داشته است. این دو محقق که برای انجام مطالعات اقلیمی تحت عنوان پروژه «قلب‌ها در یخ» در این مکان دورافتاده مستقر شده بودند، چندین ماه را در داخل یک کابین ۲۰ متری بدون آب و برق گذراندند.

در واقع برنامه اصلی آنان این بود که با سپری کردن ۹ ماه در قطب، سرانجام به خانه خود بازگردند اما وقوع همه‌گیری کرونا و محدودیت‌های سفری وضع شده باعث شد تا کشتی حامل دوستان، خانواده و شرکای علمی آنان نتواند برای برگرداندن شان به قطب بیاید و درنتیجه آنان مجبور شدند سه ماه دیگر را در قطب بمانند. در این مدت تنها ارتباط‌شان با دنیای بیرون از طریق حساب‌هایشان در شبکه‌های اجتماعی بود.

سونیوا در سال 1993 با عضویت در تیم بانوانی که به قطب سفر می‌کردند، سعی در ارتقای توانایی‌های جسمی و روانی خود داشت. او بیش از 100 بار به ‌عنوان مدرس طبیعت ‌شناس و راهنما به قطب جنوب سفر کرده ‌است. همراه او هیلده هم کاوشگر و سفیر قطبی است که تجربه بیش از 20 سال کار در مناطق قطبی را دارد و بیش از 60 کیلومتر مسافت برابر با یک دور سفر به دور کره‌ زمین را در تور بوده ‌است.

در پرونده امروز زندگی‌ سلام، روایت این سفر پردردسر را بر اساس آن ‌چه آن‌ها در مصاحبه‌هایشان با رسانه‌های مختلف خارجی و در پیج‌ شخصی‌شان درباره این سفر گفته‌اند، خواهید خواند. یکی از نکات جالب این است که آن‌ها گفته‌اند بیش از 200 بار خرس قطبی را در مدت زمان حضورشان در قطب شمال دیده‌اند.

پروژه ما به خاطر علاقه‌مان به قطب است

آن‌ها درباره پروژه «قلب‌ها در یخ» گفته‌اند: «این پروژه بستری را برای گفت‌وگو و تعامل اجتماعی درباره مسائل مربوط به تغییرات آب‌ و‌هوایی با تمرکز بر مناطق قطبی فراهم آورده ‌است.

ما این نام را روی پروژه مشترکمان گذاشتیم چرا که مستقیما بیانگر علاقه مشترک ما به قطب است. تغییرات در مناطق قطبی به سرعت و شدیدتر از قبل در حال رخ دادن است. با وجود این که آن‌ها برگشت ‌پذیر نیستند اما هنوز هم امکان کاهش تشدید تغییرات را داریم. همان‌طور که می‌دانید تغییرات دما روی همه چیز از جمله سطح برف، افزایش بهمن و کمبود یخ در قطب تأثیر می‌گذارد.

این تغییرات تهدید بزرگی برای زندگی به شمار می‌آید. ما در تلاشیم تا دنیا بداند که همه ما بدون توجه به این‌ که در کدام نقطه از زمین زندگی می‌کنیم، برای ایجاد تغییرات جزئی در بهبود این روند به کمک هم نیاز داریم. مادر طبیعت به دخترانش احتیاج دارد و ما با این سفر و انجام پژوهش به تماس او پاسخ داده‌ایم.» این دو پژوهشگر به نمایندگی از محققان دیگر در سراسر جهان در زمینه افزایش دانش عمومی در قطب فعالیت می‌کنند که یکی از مهم‌ترین آثارش مشارکت و همکاری مستقیم مردم برای داشتن فعالیت‌های موثرتر در همین باره است.

نزدیک‌ ترین همسایه‌‌مان در 140 کیلومتری ما بود

این دو زن درباره سخت‌ترین قسمت و بزرگ‌ترین مشکل‌ شان در حضور یک ساله‌ در قطب شمال گفته‌اند: «دوری از دیگران بزرگ‌ترین مشکل ما بود. نزدیک‌ترین همسایه‌‌مان در فاصله 140 کیلومتری ما بود. علاوه بر آن ما 90 روز را در تاریکی و سیاهی مطلق به سر بردیم، مگر مواقعی که ماه و چراغ‌های شمالی تابیدند و کمی نور داشتیم. محل زندگی ما یک کابین 20 مترمربعی بود که در آن هیچ دسترسی به آب و برق نداشتیم. این موضوع ما را در رفع نیازهای زندگی روزمره با چالش مواجه می‌کرد. همچنین در طول 9 ماه زندگی‌‌مان در قطب باید تجهیزات و غذا و لباس را در داخل فضای کوچک کابین(خانه) یا خارج از آن و در جعبه‌های ضدخرس نگهداری می‌کردیم. رعایت نکات امنیتی در طول زندگی در قطب ما را همواره ملزم می‌کرد که منظم، هوشیار و آماده وقوع یک اتفاق غیرمترقبه باشیم.

در آن ‌جا به دلیل حضور خرس‌های قطبی که شکارچیان خوبی هم هستند، آب و هوا و دوری مسیر ما بسیار آسیب‌ پذیر شده بودیم. از آن ‌جایی که فضای زیادی برای راه رفتن در قطب نداشتیم و خطرات زیادی ما را تهدید می‌کرد و این موضوع می‌توانست ما را دچار مخاطرات ذهنی کند، پس در طول مدت اقامت‌مان سعی کردیم مبادلات فکری مثبتی با هم داشته باشیم.

مسئله‌ عجیب و جالب دیگر که در این سفر با آن مواجه شدیم، این بود که شرایط آب و هوایی مشخص می‌کرد که ما قادریم چه بکنیم یا نکنیم؟ این موضوع به ما تلنگر می‌زند تا بفهمیم تحت تاثیر شرایط محیط زیست، چقدر می‌توانیم قدرتمند یا شکننده باشیم.»

خرس های قطبی پشت در منتظرمان بودند

«در یکی از شب‌های سرد قطب نیاز داشتیم از حمام متصل به پشت کابین‌مان استفاده کنیم که به محض باز کردن در، یک خرس قطبی، آن ‌جا ما را سورپرایز کرد و انگار منتظر ما بود! او جوان اما عظیم‌الجثه بود و بعد از این ‌که نگاه‌مان با هم تلاقی کرد، پا به فرار گذاشت!»، آن‌ها با این مقدمه درباره جالب ‌ترین تجربه‌هایشان در طول این سفر می‌گویند: «با این ‌که خرس‌های قطبی باشکوه، عظیم و زیبا هستند اما خوب می‌دانیم که شکارچیان قهاری هم هستند و اگر برایشان به‌ عنوان تهدید تلقی بشویم طعمه آن‌ها خواهیم شد. تجربه جالب دیگرمان نوامبر تا فوریه در فصل شب‌های طولانی قطب اتفاق افتاد.

در این شب ‌ها، نورهای شمالی نیروهای قدرتمند طبیعت هستند. این لحظات سرشار از جلال و شکوه است و برای ما بهترین زمان تامل درباره خودمان بود.»

اطلاعات دست ‌اول از شفق‌ قطبی به دست آوردیم

دانشمندان به طور متناوب درباره این منطقه مطالعه می کنند تا دریابند که چگونه تغییرات آب و هوایی بر ذوب شدن یخ دریا تاثیر می‌گذارد. این پروژه‌ها، اما پیش از این معمولا کوتاه بودند و در تابستان اتفاق می‌افتادند. آن‌ها در این باره می‌گویند: «در سوالبار که در شمالی‌ترین نقطه اروپا و بین نروژ و قطب شمال قرار دارد، آسمان سه ماه تمام تاریک است و دما تا ۳۰ درجه زیر صفر کاهش می‌یابد. خرس‌های قطبی مرتب به محدوده کابین سرک می‌کشند به همین دلیل همه وسایلی که بیرون محفظه نگهداری می‌شوند باید به اصطلاح ضد خرس باشند، چرا که اگر خرس‌ها آن‌ها را ببرند یا بخورند ساکنان به لحاظ تامین مایحتاج به دردسر می‌افتند.

در ضمن، ما سه دستگاه ارتباطی داشتیم که ارتباط‌مان را با دیگران حفظ می‌کرد. اگر اتفاقی برای هرکدام از ما می‌افتاد تا بیش از 100 مایل هیچ فردی در نزدیکی ما نبود و ما در مواقع اضطراری به وسیله‌ تلفن ماهواره‌ای درخواست کمک می‌کردیم تا یک بالگرد از نزدیک‌ترین شهر به ما سر بزند. همچنین از طریق ارتباطاتی که این گونه برقرار می شد، توانستیم با متخصصان و دانشجویان در سطح جهانی در ارتباط باشیم و مکالمه ماهواره‌ای مستقیم برقرار کنیم که بستر مناسبی را برای آموزش و توانمند سازی‌ ما و علاقه‌مندان به این حوزه فراهم کرد.

در دسترس بودن خطوط ماهواره‌ای برای‌مان حائز اهمیت بود و زمانی ‌که ناسا در حال مطالعه پدیده شفق قطبی بود، ما دقیقا در مکان‌ اصلی وقوع این اتفاق بودیم و در صورت نبود دسترسی به ارتباط ماهواره‌ای، قادر به مشارکت در این پدیده نبودیم. در این اقامت طولانی‌ مدت، ما با مطالعه شفق‌های قطبی، داده‌هایی دست اول را برای سازمان فضایی آمریکا، ناسا، فراهم کردیم.»

همه ما باید به فکر زمین باشیم

آن‌ها درباره نتایج این سفر و برنامه‌هایی که در آینده خواهند داشت، گفته‌اند: «شکی نیست که تغییرات آب و هوایی بر منابع، مردم و حیات وحش ما در سراسر جهان تاثیر گذاشته است. ما معتقدیم که باید به مردم القا شود تا تغییری در زندگی روزمره خود ایجاد کنند. در واقع تشویق مردم به مراقبت از کره ‌زمین و دنیای طبیعی باعث افزایش احترام و عشق به آن‌ها می‌شود. باید باور داشت که همه ما می‌توانیم تغییری ایجاد کنیم و باید به فکر زمین باشیم. ما قصد داریم پلتفرم و شبکه ‌جهانی خود را ایجاد و همه دانشمندان را تشویق به جمع آوری و مشاهده داده‌ها در همین باره کنیم. علاوه بر این، ما یک تور سخنرانی خواهیم داشت تا از طریق آن مشاهدات خود را به اشتراک بگذاریم. ما همچنین درگیر به پایان رساندن وچاپ کتاب‌مان در همین باره هستیم.»آخرین قیمت های بازار ایران را اینجا کلیک کنید.

مهدیس مرادیان