نابرابری آموزشی زیر سایه «نیم‌نمره»/ فریاد دانش‌آموزان مناطق محروم برای لغو تأثیر معدل

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در کلاس‌هایی با سقف‌های ترک‌خورده، بخاری‌های خاموش و نیمکت‌هایی که بیش از توانشان وزن رؤیاهای ناتمام را به دوش می‌کشند، نوجوانانی درس می‌خوانند که از همان ابتدای مهر، با کفش‌های ترک‌خورده و لباس‌های کهنه، وارد رقابتی نابرابر می‌شوند؛ رقابتی که قرار است در نهایت، با کنکور، سرنوشتشان را رقم بزند.

این دانش‌آموزان می‌گویند آنچه امروز بیش از هر چیز به نابرابری دامن زده، «تأثیر معدل» در کنکور است؛ معیاری که به باور آنان، نه بازتاب‌دهنده توان واقعی علمی، بلکه آیینه تمام‌نمای شکاف عمیق امکانات آموزشی در کشور است.

در مدارسی که یک معلم خسته، ناچار است بار چندین درس را هم‌زمان به دوش بکشد و کتاب و جزوه با قرض و اشک تهیه می‌شود، «نیم‌نمره» می‌تواند سرنوشت یک زندگی را تغییر دهد.

در همین راستا، جمعی از دانش‌آموزان مناطق محروم با نگارش نامه‌ای خطاب به رئیس‌جمهور، خواستار لغو تأثیر معدل پایه یازدهم و دوازدهم در کنکور ۱۴۰۵ شده‌اند. آنان در نامه خود خطاب به مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور و رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی، نوشته‌اند:

«ما از دل کلاس‌هایی می‌نویسیم که گرمای عدالت در آن کمتر از بخاری‌های خاموش زمستان است. مدرسه‌هایی که سقفشان ترک دارد، اما امید ما هنوز سالم است.»

این دانش‌آموزان تأکید کرده‌اند که تأثیر معدل، در شرایط نابرابر آموزشی، به ابزاری برای تشدید فاصله طبقاتی بدل شده و اضطراب «نیم نمره» بر روان نوجوانانی سایه انداخته که از ابتدایی‌ترین امکانات آموزشی محروم‌اند.

آن‌ها همچنین با اشاره به حمایت ۱۹۵ نماینده مجلس از این مطالبه، از رئیس‌جمهور خواسته‌اند که صدای «صدها هزار خانواده مضطرب» را بشنود و با تصمیمی عادلانه، آرامش را به نسل کنکوری بازگرداند.

در پایان این نامه آمده است:

«مطالبه ما روشن است: لغو تأثیر معدل پایه یازدهم در کنکور ۱۴۰۵؛ گاهی یک تصمیم درست، آرامش یک نسل است.»

هم‌زمان با انتشار این درخواست، بسیاری از فعالان آموزشی و اجتماعی نیز از رسانه‌ها خواسته‌اند که صدای این دانش‌آموزان باشند؛ نوجوانانی که در شرایط نابرابر، ناچارند در آزمونی یکسان، با همتایان خود در مرفه‌ترین مدارس کشور رقابت کنند.

اکنون چشم‌ها به تصمیم شورای عالی انقلاب فرهنگی و دولت دوخته شده است؛ تصمیمی که به باور دانش‌آموزان مناطق محروم، می‌تواند فاصله میان «کلاس‌های ترک‌خورده» و «مدارس شیشه‌ای» را اندکی عادلانه‌تر کند.