شهریار؛ مهاجرت و بحران اجتماعی

مهاجرت بی رویه و فزاینده به شهرهای اطراف تهران توان تصمیم گیری و برنامه ریزی ، ساماندهی و تامین خدمات عمومی و رفاهی مناسب را از دستگاه های اجرایی شهرستانهای غرب استان سلب کرده است.

امروز به دلایل مختلف شهریار و شهرستانهای غرب تهران مقصد مهاجرت قرار گرفته و بر تراکم جمعیتی افزوده است وهم اکنون بالاترین نرخ رشد جمعیت و مهاجرت را در کل کشور تجربه می کند.رشد جمعیتی که خدمات رسانی مناسب به مردم را مختل کرده و دسترسی مردم به خدمات عمومی را کند ، ضعیف وهمراه با نارضایتی کرده است.

تورم وگرانی مسکن در سال های اخیرعامل دیگری است که به مهاجرت از تهران و سرریز جمعیت به شهرهای اطراف دامن زده است بدون انکه زیرساخت های مناسب فراهم و مهیا باشد.مهاجرت گسترده اتباع افغان به کشور و شهرها و روستاهای اطراف تهران نیز معضل دیگری است که از ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی و امنیتی باید به آن پرداخت.اتباعی که از خدمات عمومی و امکانات استفاده کرده ولی در هیچ کجا سرانه آنان دیده و لحاظ نمی شود.

خشکسالی ، فقر، بیکاری، شرایط اقتصادی ونبود درآمد کافی درروستاهای مبداء و فقدان زیرساخت های مناسب و امکانات وسرانه هادرشهرهای مقصد، نظام برنامه ریزی وعرضه و تقاضا رابهم زده و موجب بروز معضلات مختلف فرهنگی اجتماعی وعدم توازن در شهرهای مقصد شده است.امروز ساختاراداری و اجرایی ، بودجه و منابع مالی و توان نیروی انسانی شهرستانهای غرب استان به رغم تلاش دستگا هها پاسخگوی حجم تقاضاها و نیازهای جمعیت رو به رشد نیست و لازم است متولیان ودستگاه های مرتبط در سطح کلان و ملی به دنبال چاره جویی وبرنامه ریزی و راهکار مناسب برای مدیریت این شرایط باشند قبل ازانکه به بحران بیانجامد.

کمبود 3450کلاس درس در سال تحصیلی جدید در شهریار، ، کمبود سالن های ورزشی ،مراکز فرهنگی، تخت بیمارستانی ،فقدان پارک و فضای سبز مناسب، ساخت و سازهای غیراصولی ،عدم پاسخگویی خدمات شهری ،تخریب محیط زیست ، ساختار ضعیف اداری و اجرایی ،تضاد فرهنگی ،حاشیه نشینی ،کمبود سرانه انتظامی و امنیتی،تراکم پرونده های قضایی ،ترافیک و حمل و نقل فرسوده و ضعیف در کنار بحران تامین آب شرب و کشاورزی گویای ناترازی گسترده و عدم تناسب عرضه و تقاضا در مجاورت پایتخت است.افت سطح آب های زیرزمینی  از 10 متر در سال 1355 به 270متر در سال 1402 در شهریار نیز شاخص مهم دیگری جهت شناخت ومدیریت اجتماعی است.

هر چند سخن از شکل گیری استان تهران غربی  به مرکزیت شهریاراست ولی معضلات  عمیق تر و ریشه دارتر از آن است که بتوان با استان شدن  به رفع آنهاامید داشت و به توسعه پایدار دست یافت.

نظام برنامه ریزی کشور باید در سطح کلان و ملی با تمرکز زدایی از پایتخت و ساماندهی اوضاع اقتصادی و رسیدگی به مشکلات روستاهای مبداء و مهاجرفرست بر این معضلات غلبه کند پیش از آنکه مهاجرت بی رویه به شکل بحران اجتماعی و لاینحل خود را نشان دهد.