ارتباط افزایش سن بارداری با تولد کودکان دارای سندرم داون

به گزارش رکنا، سندرم داون یا تریزومی کروموزوم شماره ۲۱ یکی از اختلالات ژنتیکی است که به واسطه تقسیم سلولی غیرطبیعی به وجود می‌آید. این مشکل باعث می‌شود یک نسخه اضافی از کروموزوم شماره ۲۱ در بدن فرد وجود داشته باشد و این موضوع بر مکانیسم‌های رشد و ویژگی‌های جسمی او تاثیرگذار باشد.

تاثیرات ژنتیکی و جسمی سندرم داون

این ماده ژنتیکی اضافی موجب تغییرات گسترده در مکانیسم‌های رشد و نمو فرد مبتلا به سندرم داون می‌شود. از جمله اثرات این اختلال می‌توان به تاخیر رشد شناختی و مشکلات مادام‌العمر در یادگیری و مهارت‌های ذهنی اشاره کرد. هرچند که مبتلایان به این سندرم ممکن است نشانه‌های مشترکی داشته باشند، اما شدت علائم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.

نشانه‌های فیزیکی سندرم داون

از جمله ویژگی‌هایی که معمولاً در کودکان مبتلا به این اختلال دیده می‌شود عبارتند از: گردن کوتاه، گوش‌های غیرطبیعی، چروک‌های عمیق کف دست، لکه‌های سفید در ناحیه عنبیه چشم، ضعف عضلات، کوچک بودن دست‌ها و پاها، مشکلات قلبی مادرزادی، مشکلات شنوایی و نابهنجاری در سیستم عصبی و حسی. همچنین اختلالاتی در بینایی و میلیناسیون عصبی دیده می‌شود.

شیوع سندرم داون و تاثیر سن مادر

سندرم داون به عنوان شایع‌ترین بیماری ژنتیکی در افراد دارای ناتوانی ذهنی شناخته می‌شود. میزان تولد کودکان مبتلا به این اختلال می‌تواند به عوامل مختلفی مانند وراثت، استفاده از مواد مخدر و مصرف مشروبات الکلی در دوران بارداری بستگی داشته باشد. اما مهم‌ترین عامل در این میان، افزایش سن مادر است.

بر اساس تحقیقات، احتمال ابتلا به سندرم داون با بالا رفتن سن مادر بیشتر می‌شود. این افزایش ریسک به شرح زیر است: در گروه سنی مادران ۱۷ تا ۲۹ سال، یک مورد در هر ۱۵۰۰ تولد؛ در گروه سنی ۳۰ تا ۳۴ سال، یک مورد در هر ۸۰۰ تولد؛ در گروه سنی ۳۵ تا ۳۹ سال، یک مورد در هر ۲۷۰ تولد؛ در گروه سنی ۴۰ تا ۴۴ سال، یک مورد در هر ۱۰۰ تولد؛ و در مادران بالای ۴۵ سال، یک مورد در هر ۵۰ تولد.

با وجود این افزایش شیوع، باید اشاره کرد که بین ۵۰ تا ۸۰ درصد نوزادان مبتلا به سندرم داون متعلق به مادران زیر ۳۵ سال هستند، زیرا این گروه از مادران تعداد بیشتری فرزند به دنیا می‌آورند.

آمار سندرم داون در ایران

نتایج پژوهش‌های انجام شده نشان می‌دهد که شیوع سندرم داون در ایران حدود ۹ دهم در هر ۱۰۰۰ تولد است. با اجرای برنامه‌های مناسب و کارآمد در زمینه پیشگیری، می‌توان از تولد کودکان مبتلا به این اختلال جلوگیری کرد و سلامت نسل آینده را تضمین نمود.