اخطار وزیر نیرو به مردم یا اعتراف به بن‌بست! / وقتی تهدید مردم جای اصلاح ساختار را گرفته است ! + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، وزیر نیرو به مشترکان پر مصرف اخطار داد: "اگر آب زیاد مصرف کنند با قطع آب مواجه می‌شوند و مشترکان بیش از الگو هم با قبض بالا مواجه خواهند شد. قرار است آب سد لار نیز برای جبران کمبود بارش به تهران منتقل شود و عملیات زیرساختی در حال انجام است.طرح‌های انتقال آب به معنی پایان خشکسالی نیست و مردم باید درست مصرف کنند. انتقال آب فقط تاب آوری را زیاد می‌کند و به معنی مصرف بی ضآبطه آب نیست، همچنان مردم باید صرفه جویی کنند. پاییز خشک در حال گذران است و ما برای شرایط سخت خودمان را اماده می‌کنیم.سد لار از گذشته دچار نشتی بوده و در تلاش هستیم که از فرار آبی که ازسال‌های گذشته داشته جلوگیری و آب را به تهران منتقل کنیم. اما این به معنی رفع مشکل نیست و تنهاراه حل درست مصرف کردن است.مصرف بسیار مهم است باید مصرف را در بخش ها‌ی خانگی و کشاورزی مدیریت کنیم."

اما این اخطارها به مردم اعتراف به بن بست است؟  در حالی‌که کشور در میانه‌ی یکی از خشک‌ترین پاییزهای دو دهه اخیر قرار دارد، وزیر نیرو با لحنی هشدارآمیز خطاب به مشترکان پرمصرف آب گفت: «اگر آب زیاد مصرف کنند با قطع آب مواجه خواهند شد.» او همچنین تأکید کرد مشترکان خارج از الگوی مصرف با قبض‌های سنگین روبه‌رو خواهند شد و برای جبران کمبود بارش، آب سد لار به تهران منتقل می‌شود.

اما در لایه‌ی زیرین این سخنان، واقعیتی تلخ‌تر پنهان است: وزارت نیرو بار دیگر به‌جای بازنگری در سیاست‌های کلان مدیریت آب، انتقال‌های پرهزینه و توسعه‌محور، انگشت اتهام را به سمت مردم نشانه گرفته است. این همان الگوی تکراری «مسئولیت‌گریزی ساختاری» است که طی سال‌ها بحران آب در ایران را تشدید کرده است.

وزیر نیرو گفته است: «طرح‌های انتقال آب به معنی پایان خشکسالی نیست، بلکه فقط تاب‌آوری را افزایش می‌دهد و مردم باید صرفه‌جویی کنند.» با این حال، پروژه‌هایی چون انتقال آب از سد لار، دریای خزر، و خلیج فارس به استان‌های مرکزی و پایتخت، نه‌تنها هزینه‌های زیست‌محیطی و اقتصادی هنگفتی به کشور تحمیل کرده‌اند، بلکه نگاه «توسعه از بالا» و مصرف‌محور را تثبیت کرده‌اند.

تأکید وزیر بر نشتی سد لار و تلاش برای «جلوگیری از فرار آب»، یادآور ده‌ها پروژه نیمه‌کاره‌ی مشابه است که به دلیل فرسودگی زیرساخت‌ها، سوءمدیریت و نبود نظارت فنی، میلیاردها مترمکعب آب تجدیدپذیر کشور را از بین برده‌اند.

در ظاهر، این اظهارات دعوتی به صرفه‌جویی‌اند؛ اما در باطن، نشانه‌ی آشکار بن‌بست وزارت نیرو در مدیریت تقاضا، به‌روزرسانی شبکه‌های فرسوده، و اصلاح الگوی تخصیص آب هستند. تهدید مردم به قطع آب، ساده‌ترین و در عین حال ناکارآمدترین شکل حکمرانی در شرایط بحرانی است؛ سیاستی که مسئولیت بحران را از ساختار به مصرف‌کننده منتقل می‌کند.

در واقع، وقتی وزیر نیرو در آبان ۱۴۰۴ از آمادگی برای «شرایط سخت» سخن می‌گوید، این نه هشدار به مردم، بلکه اعترافی غیرمستقیم به فروپاشی نظام مدیریت منابع آب است؛ نظامی که به جای اصلاح، همچنان با سیاست انتقال و تهدید، صورت‌مسئله را پاک می‌کند.