پسري يك سال و نيمه دارم كه در برخورد اول با اطرافيان، گريه ميكند و واكنش خوبي نشان نميدهد اما بعد از گذشت چند ساعت رفتارش حالت عادي پيدا ميكند. آيا اين گونه رفتارها، در اين شرايط سني، طبيعي است؟
پسرم 25 سال دارد، با وجود رفتارهاي مثبت و قابل قبولش، از ظاهرشدن در اجتماع و يا مكانهاي شلوغ دوري ميكند و بسيار خجالتي است. براي از بين بردن چنين رفتارهايي چه راهكارهايي را توصيه ميكنيد؟
دخترم دو سال و نيمه است. از يك سال پيش، هر چند وقت يكبار رفتارهاي پرخاشگرانه از خود بروز ميدهد، گاز ميگيرد، جيغ ميكشد و به صورت اطرافيان چنگ مياندازد، البته اين رفتارها را بيشتر در مقابل كودكان همسن و سال خود، نشان ميدهد. اگر چيزي بخواهد و به پرخاشگريهاي او بيتوجهي كنيم، رفتارهاي نادرستش را بيشتر تكرار ميكند. تنها نوه خانواده است، به همين دليل بسيار لوس شده است و دوست دارد كارهاي شخصياش را به تنهايي انجام دهد، اما قادر به اين كار نيست. به دليل اينكه شاغل بودم مدتي در مهدكودك حضور داشت اما چند ماه است كه به دليل رفتارهايش كار را ترك كردهام و در كنارش ماندهام. باتوجه به شرح ارائه شده، بهترين راه برخورد چيست؟
نزديك به سه سال از ازدواجم ميگذرد. از دوران كودكي تا به امروز نتوانستهام علايقام را به شكل صحيح دنبال كنم. به هر كاري كه علاقه دارم در نيمه راه رها ميكنم و هيچگاه اشتياق رسيدن به هدفي را نداشتهام. اكنون هم در محيطي مشغول به كار هستم كه هيچ رضايتي از آن ندارم، تنها از ازدواجم راضي هستم و تا به حال در اين زمينه مشكلي نداشتهام، ميخواهم براي فرزندم الگوي خوبي باشم. در ضمن در سن دو سالگي پدر و مادرم از هم جدا شده و من نزد مادرم زندگي ميكردم و به نوعي دردانه تربيت شدهام، ولي خودم از اين نوع شخصيت ناراضي هستم. آيا محيط خانواده و نوع تربيت باعث شده كه استعدادهايم پرورش پيدا نكنند يا اينكه ميتوانم بر اين ضعفها فائق آيم؟ چه راهكاري را در اين رابطه توصيه ميكنيد؟
دختر 12 سالهام از سن سه سالگي به لكنت زبان دچار شده است. اين اختلال در زمان عصبانيت بيشتر ميشود و موجب گوشهگيري او شده است. نحوه برخورد صحيح با او را چه ميدانيد؟