1000 دانش آموز در دو شیفت در یک مدرسه! / انباری و نمازخانه را کلاس درس کرده ایم تا کمبود فضا را جبران کنیم به کمک خیران نیاز داریم + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، دبستان آزادگان در محله سردرگان ایرانشهر واقع در استان سیستان و بلوچستان ،  مدرسه ای است در حاشیه شهر؛ جایی که با فقر ، آسیب و نابرابری دست‌وپنجه نرم می‌کند. محله‌ای که نامش با بزهکاری گره خورده و مدرسه‌ای که با وجود همه کاستی‌ها، هنوز روشن است؛ به واسطه تلاشی که عبدالصمد بامری، مدیر مدرسه، همکاران وی و خیرین به آن دل بسته است.

او می‌گوید: «مدرسه ما ۱۶ کلاس دارد که تنها ۱۳ تای آن در فضای داخلی بنا واقع شده و سه کلاس دیگر در کانکسی در حیاط مدرسه برپاست به علاوه نمازخانه و انبار را هم به کلاس درس تبدیل کرده‌ایم. سال‌به‌سال جمعیت دانش‌آموزی افزایش می‌یابد؛ معمولا خروجی ما از مدرسه حدود ۶۰ نفر است، اما ورودی‌ها به ۱۰۰ یا ۱۲۰ نفر می‌رسند.»

عبدالصمد بامری تاکید می کند: «در حال حاضر، دبستان آزادگان ۵۲۰ دانش‌آموز در شیفت صبح و حدود ۵۰۰ نفر در شیفت عصر دارد که یکی از شیفت ها دخترانه و یکی پسرانه است. جمعیت بالای کلاس‌ها گاهی به بیش از ۳۵ نفر هم می‌رسد. با وجود این فشار، هرسال از آموزش‌وپرورش درخواست تاکید بر ثبت‌نام جدید دارد و این معضلی شده است برای تامین کلاس. ما کمکی می خواهیم از خیرین که بتوانیم کلاس های جدید ایجاد و مشکل کمبود فضا را مرتفع کنیم.»

او ادامه می‌دهد: «با کمک نوسازی مدارس، چند کلاس را به کولر تجهیز کردیم. البته مشکل برق سه‌فاز مدرسه باعث می‌شود با روشن‌کردن همزمان چند کولر، برق از مدار خارج شود. سال گذشته فقط موفق شدیم برای دریافت امتیاز ترانس برق اقدام کنیم، اما اداره برق اعلام کرد باید ۳۰۰ میلیون تومان پرداخت کنیم. این در حالی‌ است که حتی ۱۰ میلیون تومان هم در اختیار نداریم و تامین این رقم برای ما بسیار سخت است.»

بامری که خود نیز ساکن همین محله است، می‌گوید: «در این مدرسه، بیشتر خانواده‌ها توان مالی برای مشارکت در امور مدرسه را ندارند. در طول ۶ سال مدیریت این مدرسه که خودم سالها پیش در آن درس خوانده ام، امسال توانستم با کمک خیرین اندکی حمایت جذب کنم؛ اما وقتی برای ۵۰ نفر بسته لوازم‌التحریر یا بهداشتی تهیه می‌شود، بلافاصله خانواده‌های دیگر معترض می‌شوند که سهم فرزندشان چه می‌شود؟»

با کمک‌های خیرین، حدود هزار متر از حیاط مدرسه بتن‌ریزی شده و یک آب‌سردکن نیز تهیه شده است؛ اما مشکلات، تنها به فضا و امکانات ختم نمی‌شود. بامری در این خصوص می‌گوید: «اعتیاد در اینجا غوغا می‌کند. بعضی دانش‌آموزان تا پنجم یا ششم می‌رسند و بعد ترک تحصیل می‌کنند. برخی به خاطر وجود در این محله و برخی به واسطه اعتیاد اعضای خانواده خودشان درگیر اعتیاد می‌شوند. من تا جایی که بتوانم با آنها حرف می‌زنم، وقت می‌گذارم، اما این چرخه فقر و آسیب متوقف نمی‌شود.»

او به طرح آموزش و پرورش برای بازگرداندن دانش آموزان به تحصیل می گوید: این طرح در عمل نتیجه‌ای ندارد. وقتی یک دانش‌آموز کیف، کفش یا لوازم‌التحریر ندارد، چطور به مدرسه برگردد؟ بسیاری از آنها الان در تعمیرگاه‌ها کار می‌کنند یا خانه‌نشین شده‌اند چون پولی برای خرج کردن برای درس و مدرسه و مایحتاج اولیه ندارند.

عبدالصمد بامری خود را وقف مدرسه کرده است. «من از صفر تا صد برای این بچه‌ها وقت گذاشته‌ام. این محله خانه من است. اگر من برایشان کاری نکنم، چه کسی می‌خواهد کمکشان کند؟ همکارانم هم با تمام وجود پای کار ایستاده‌اند.»

او از روزگاری می‌گوید که هم‌کلاسی‌هایش پزشک و معلم شدند، اما حالا خروجی مدرسه‌اش، اعتیاد و ترک تحصیل است. او می گوید: «دوران کرونا، ضربه سختی به آموزش این منطقه وارد کرد. خانواده‌ها حتی گوشی ساده هم نداشتند چه برسد به گوشی هوشمند برای اتصال به شبکه شاد. ما در این سه سال عقب افتادیم. در حالی که تازه داشتیم پیشرفت می‌کردیم.

اکنون هدف آنها، ایجاد یک جهش در وضعیت مدرسه است؛ اما در عمل، هنوز با کمبودهای جدی دست‌به‌گریبان‌اند. بامری چشم‌انتظار خیّرانی است که بتوانند هزینه ترانس برق را تامین کنند یا برای ساخت کلاس‌های جدید پا پیش بگذارد.