پدر گواردیولا و تصویر مهران مدیری در حمام زندان

به گزارش رکنا به نقل از همشهری آنلاین، نکته مهم در اولین قسمت از سریال « پدر گوادیولا » که قابل تامل است این است که فیلمساز در تولید اثر خود، راه ساده را انتخاب نکرده و نشان داده است برای گرفتن پلان ها و سکانس های خود وقت و انرژی زیادی گذاشته است.

سعید نعمت الله را پیش از آنکه در حوزه کارگردانی بشناسیم بیشتر به عنوان نویسنده ای پر تلاش و توانمند می شناسیم که کارهای قبلی آن در مقام نویسندگی همچون «پشت بام تهران»، «میکائیل»، «زیر پای مادر»، «مدینه» و ... مخاطب خود را داشته است و توانسته است تا اندازه ای موفق عمل کند.

«پدر گواردیولا» اما اثری است که علاوه بر نویسندگی، کارگردانی آن نیز بر عهده سعید نعمت الله بوده است و شاید این بتواند دریچه ای جدی تر برای شناخت بیشتر از این هنرمند صاحب قلم باشد.

اگرچه با پخش قسمت اول یک مجموعه هرگز نمی توان در مورد آن قضاوت درستی کرد، اما شاید بتوان با نشانه های ارائه شده در آغاز نیز به داده هایی دست یافت. نکته مهم در اولین قسمت از سریال «پدرگوادیولا» که قابل تامل است این است که فیلمساز در تولید اثر خود، راه ساده را انتخاب نکرده و نشان داده است برای گرفتن پلان ها و سکانس های خود وقت و انرژی زیادی گذاشته است.

این وقت و حوصله را به خوبی می توان هم در سکانس های شلوغ و پر جمعیت اثر و هم در سکانس های محدود همچون صحنه اصلاح کردن کاراکتر بیوک با بازی مهران مدیری در حمام زندان ملاحظه کرد.

روایت سیامک صفری از دیگر کاراکترهای این مجموعه برای بردن خانواده ای به سینمایی متروکه برای محل زندگی، از سکانس های قابل تامل دیگر اولین قسمت «پدرگواردیولا» ست که هم جنس روایت اش، هم زوایای دوربین انتخابی اش و هم کارکرد نور پردازی اش متفاوت است و نشان می دهد قرار نیست با یک روایت سطحی و صرفا قصه گو مواجه باشیم.

استفاده از لوکیشن محل بازیافت و درگیری دو نفر از بازیگران در نمایی لانگ شات بر روی زباله های بازیافتی، تصویری عریان و بی پرده از لایه های زیرین کاراکترهایی را می دهد که بر روی آن چنگ می زنند.

اگرچه شاید از نگاه برخی کارشناسان اینگونه پرداخت در ارائه اثر، بیشتر جلب توجه و به رخ کشیدن حرکت و زوایای دوربین می باشد و نوعی فریب زدگی مخاطب را به همراه دارد اما باید دید در ادامه، سعید نعمت الله با این جنس از ساختار و روایت قرار است به چه مفاهیمی بدیعی دست یابد که قبلا تجربه نشده است.

در هر حال اگرچه در قسمت اول هنوز داده های کافی برای تحلیل شخصیت ها، موقعیت ها و روایت داستان وجود ندارد اما نباید از تلاش کارگردان برای رسیدن به یک فرم زیباشناسانه در روایت خود چشم بست.

فراموش نکنیم امروزه با حجم بسیار زیادی از سریال های مجموعه نمایش خانگی مواجه هستیم که به سادگی پلان ها را بدون وسواس لازم و فضاسازی رنگ و نور در کنار هم چیدمان می کنند و از صرف وقت و هزینه برای ارائه اثری چشم نواز به مخاطب بی بهره اند.

«پدرگواردیولا» آغازی سخت اما قابل قبول را کلید زده است که امیدواریم تا پایان بتواند انسجام و هارمونی در ساختار خود را حفظ نماید.

*حمیدرضا کاظمی پور / عضو انجمن منتقدین و نویسندگان سینمای ایران