رشد تعداد کارمندان دولت از ۸۷۲ هزار نفر در سال ۵۷ به بیش از ۳.۹ میلیون نفر! / کسری بودجه ۱۴۰۴؛ احتمالا از ۱۸۰۰ هزار میلیارد تومان عبور می کند

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، ابراهیم سحرخیز، معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش به رکنا گفت: دولت در حالی از چابک سازی ماموریت ها در جهت ارتقاء بهره‌وری دستگاه ها و سازمان های دولتی، ادغام و کوچک سازی تشکیلات، پرهیز از مصارف غیرضرور، حذف سازمان ها و نهادهای غیرکارآمد یا تداخل آنها، سخن می گوید که در ستاد آموزش و پرورش به جای پرداختن به اصل ماجرا، افراد بیش از گذشته بر اقتدار خیمه و بارگاه پیشین خود پافشاری و تاکید می کنند. چرا همگام و همزمان با ادغام دوباره دو معاونت آموزش های متوسطه و ابتدایی، از انحلال سازمان هایی مثل پرورش استعدادهای درخشان، تعلیم و تربیت کودک، آموزش و پرورش استثنایی، مدارس و مراکزغیردولتی و توسعه مشارکت های مردمی یا بزرگترین دستگاه مولد ناترازی در منابع انسانی آموزش و پرورش یعنی نهضت سوادآموزی، تلفیق و ادغام آنها با معاونت آموزشی، خبری نیست؟ با فرض داشتن ابر معاونی چون معاون آموزشی، حتی احیای دوباره معاونت آموزش های فنی و حرفه‌ای با دو یا سه دفتر، نقص غرض نیست؟

وی در ادامه افزود: آموزش و پرورش به جای پرداختن به مسائل مهم تری مثل ادغام برخی از  رشته ها در شاخه نظری، واگذاری صفر تا صد تولیت و اداره رشته های معارف اسلامی به حوزه های علمیه، ساماندهی یا برچیدن مدارس کم جمعیت با رویکرد شکل گیری مدارس و مجتمع های بزرگ شهری و روستایی، بازنگری اساسی در وظایف مربیان پرورشی و مشاوران، متناسب سازی حجم و محتوای آموزشی با ساعات و زمان آموزش، عملیاتی شدن کاهش تنوع در مدارس، تثبیت و ماندگاری معلمان در استان هایی مثل خوزستان، سیستان و بلوچستان و دیگر استان های مرزی کشور با تجدیدنظر در فرایند جذب و استخدام آنان، تقویت یا یکپارچه سازی سامانه های پر کاربرد آموزش و پرورش و بالا بردن ضریب دسترسی آسان به آن، توانمندسازی دانش آموزان و معلمان در به کارگیری هوشمندانه از فناوری های نوین آموزشی، مسدود کردن راه برای ورود ناخواسته یا استخدام برف انباری انواعی از معلمان بی تجربه یا کم  صلاحیت، چابک سازی ساختار حکمرانی در ادارات استانی، برون سپاری خیلی از فعالیت ها در سازمان خود مختار پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، تلاش برای حذف دخالت های شورای عالی انقلاب فرهنگی در امر حکمرانی در آموزش و پرورش، بی محابا، ماتریس سازمانی خود را کماکان براساس باورهای پیشین خود می چیند. به هر بخشی از ساختار که دست می زنید صدای جماعتی به هوا بلند می شود که به اینجا دست نزن!

ابراهیم سحرخیز همچنین افزود: با تمام این تفاسیر، نباید در دام سفسطه یا مغلطه کسانی بیفتیم که بزرگی عائله دولت را چماق کرده بر سر کارمندان و حقوق بگیرانی می کوبند که اغلب آنها بر اثر طوفان افسار گسیخته تورم و گرانی در زیر خط فقر جا خوش کرده اند. درست است که از زمان ادغام نهاد ریاست جمهوری با نخست وزیری در سال ۱۳۶۸ کارکنان این نهاد ۸ برابر شده یا تعداد کارکنان و کارمندان دولت از ۸۷۲ هزار و ۵۵۶ نفر سال ۵۷، اکنون به چیزی بیشتر از ۳ میلیون و نهصد هزار نفر رسیده؛ اما با این وجود سهم بخش دولتی از اشتغال در ایران تنها با ۱۴٫۷۷ درصد حتی از کشور ترکیه با ۱۵ درصد کمتر است یا قدری از ۱۲٫۹ درصد کشور آلمان بیشتر است. مشکل اصلی ایران، در مدیریت ها و بهره وری است نه در زیاد بودن شمار کارکنان. به نظر می رسد تنها گمشده ایران، رعایت نکردن اصل شایسته سالاری در همه امور به خصوص تصدی مسئولیت در پست های دولتی و سازمانی است.

معاون پیشین وزارت آموزش و پرورش گفت: چرا باید حاکمیتی که از سال ۱۳۸۶ تاکنون از اصلاحات در ساختار اساسی بودجه و عملیاتی شدن آن، کاهش هزینه های جاری دولت، تمرکز بر منابع درآمدی پایدار و قابل وصول یا حذف نهادهای غیرکارآمد حرف می زند «طی سال های ۱۴۰۰، ۱۴۰۱، ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ به ترتیب ۲۷۰، ۴۳۷، ۵۹۳ و ۷۹۱ هزار میلیارد تومان، کسری بودجه روی دست مردم بگذارد؟

وی در پایان تاکید کرد: درحالی که پیش بینی می شود براساس گزارش‌های دوره ای صندوق بین المللی پول، این کسری در سال جاری یعنی ۱۴۰۴، باتوجه به تحریم های حداکثری و محقق نشدن درآمدهای نفتی شاید حتی به ۱۸۰۰ هزار میلیارد تومان نیز برسد. دولت پزشکیان نیز نه تنها از این قائده مستثنی نبوده و نیست بلکه با سپردن کار به همان گروه یا جماعت امتحان داده و بیشتر ناکارآمد در کنار دیگر متغیرهای اثرگذار، افق پیش رو را به شدت تیره و تار ساخته است. از مجموع هفت برنامه توسعه، میانگین اجرا حتی به ۴۰ درصد هم نمی رسد.