آیا می توان زمین لرزه های بزرگ را از ماه ها قبل پیش بینی کرد؟
رکنا: تیمی از محققان رویکرد نوآورانهای برای پیشبینی زلزله ارائه کردهاند که وقوع زمین لرزه را روزهای و حتی ماهها قبل از وقوع آن پیشبینی میکند.
به گزارش رکنا، تحقیقات جدید نشان میدهد که ممکن است بتوان زمین لرزههای بزرگ را چند روز یا حتی چند ماه قبل از وقوع آنها شناسایی کرد.
در همین راستا تیمی از محققان به رهبری پروفسور تارسیلو ژیرونا از مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه آلاسکا فیربنکس، رویکرد نوآورانهای برای پیشبینی زلزله ارائه کردهاند. روش تشخیص آنها بر فناوری پیشرفته برای نظارت بر تغییر و تحولات لرزهای ظریف که اغلب پیش از لرزشهای قابل توجه رخ میدهد، مبتنی است.
محققان میگویند: درک سیگنالهای پیشنشانگر زلزلههای بالقوه مخرب برای درک دینامیک پوسته زمین و ارائه هشدارهای لرزهای قابل اعتماد ضروری است. پیشنشانگرهای زلزله مبهم هستند، اما مطالعات آزمایشی اخیر نشان میدهد که نشانههای هشداردهنده قوی ممکن است در کوتاه مدت (چند روز تا چند ماه) قبل از وقوع رویدادهای لرزهای بزرگ ظاهر شوند.
دانشمندان با شناسایی ناآرامی تکتونیکی در سطوح پایین در مناطق وسیع، قصد دارند پیشبینیهای زودتر و دقیق تری از زمان و مکان وقوع زلزله های بزرگ ارائه دهند. محققان یک الگوریتم کامپیوتری را برای اسکن دادهها به منظور شناسایی فعالیت لرزهای غیرعادی و تشخیص الگوهای معناداری که میتواند نشاندهنده وقوع زلزله قریبالوقوع باشد، توسعه دادهاند.
پژوهشگران در این مطالعه بر دو زمین لرزه بزرگ یعنی زلزله 2018 آلاسکا با بزرگی 7.1 ریشتر و زلزلههای زنجیرهای 2019 در ریجکرست، کالیفرنیا که بزرگی آنها از 6.4 تا 7.1 ریشتر متغیر بود، تمرکز کردند. این کارشناسان دریافتند که هر دو مورد از این زمین لرزهها با حدود سه ماه فعالیت لرزهای غیرمعمول و با بزرگی کم در منطقه پیشبینی شده بود. این فعالیت تقریباً 15 تا 25 درصد از جنوب مرکزی آلاسکا و جنوب کالیفرنیا را قبل از وقوع هر زمینلرزه در بر میگرفت.
محققان دریافتند که قبل از وقوع یک زلزله بزرگ، 80 درصد نشانههای وقوع آن در مدت 30 روز، قبل از زلزله آشکار میشود و این نشانهها چند روز قبل از وقوع زلزله به 85 درصد میرسد.
دانشمندان در پایان اظهار امیدواری کردند که سیستم جدید آنها بتواند این نشانهها را در زمان درست پیشبینی کرده و تا حد امکان از خسارات جانی و اقتصادی ناشی از زلزله بکاهد.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.
ارسال نظر