۳۰ هزار نخل اروندکنار سوخت/ ۸۰ درصد مردم منطقه تحت پوشش کمیته امدادند و زندگی ندارند/ جنوب خوزستان از نقشه تصمیم‌گیری حذف شده ! + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،در روستاهای اروندکنار، آتش فروزان نخل‌ها  نه با یک واقعه ناگهانی؛ بلکه با فرسایش و بی‌توجهی تدریجی برخواست و ویران کرد و  زندگی مردم را بلعید. حادثه ای که اولین مرتبه نبود رخ داد و همچنان تهدید آن بر منطقه حاکم است.
روایت رسول حسنی، فعال اجتماعی منطقه در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی رکنا نه فقط فهرستی از مشکلات، که گزارشی  از دست رفتن تدریجی زیرساخت، معیشت و زندگی مردم می گوید؛ داستانی از نخلستان‌هایی که می‌سوزند و مردمی که راهی شهرهای دیگر می‌شوند.

آتش‌نشانی‌ای که فقط یک تابلو دارد

اولین خط دفاعی در برابر آتش‌سوزی‌های نخلستان‌ها، یک ساختمان خالی با یک تابلو است. ساختمانی که نام ساختمان آتش نشانی دارد اما هیچ ندارد. بیش از بیست سال است که وضعیت همان مانده، نه به‌روزرسانی، نه تجهیز، نه نیروی کافی.
ساختمانی که با اولین باران سنگین آب را در خود جمع می‌کند و اصلاحات جزئی نتوانسته آن را حتی به حداقل استاندارد نزدیک کند. اما بحران اصلی، نبود تجهیزات است.
خودروی آتش‌نشانی‌ای که بیست سال پیش به منطقه آمده بود، مدتی بعد به اروندکنار منتقل شد زیرا منطقه نیروی آتش نشانی نداشت  و حالا همان بدنه فرسوده بازگردانده شده که  چیزی جز یک قراضه نیست.

نمایندگانی که فقط شعار دادند

بعد از آتش‌سوزی گسترده نخل‌ها، سه نماینده مجلس منطقه وعده‌های پرطمطراق دادند: خودرو، اعتبار، وعده‌های تهران. اما امروز، پس از ماه‌ها، تنها نتیجه نصب یک تابلوست؛ تابلویی که یک ساختمان را به عنوان محل آتش نشانی معرفی می کند تا به داد نخل هایی که می سوزند برسد اما   بیشتر نمادی از بی‌عملی است.

۳۰ هزار نخل سوخته، آبادان بی‌خرما

نتیجه بی‌توجهی، فاجعه‌ای است که نمی‌توان انکارش کرد، بیش از ۳۰ هزار نخل در منطقه «منیوحی» اروندکنار نابود شده است.

رسول حسنی می گوید : در مناطقی که آتش‌نشانی فعال دارند، آتش سریع مهار می‌شود؛ اما اینجا وقتی نیروهای کمکی از آبادان می‌رسند، کار از کار گذشته است. فاصله ۲۵ تا ۴۵ کیلومتری نیروها، هر بار فاجعه‌ای تازه رقم می‌زند.
نتیجه ملموس برای مردم، این است که  آبادان در سال جاری خرمای قابل فروش ندارد؛ شهری که روزگاری به خرماهای درجه یک مشهور بود، حالا مجبور است از اهواز یا شهرهای دیگر خرما بیاورد.

معیشتی که با نخلستان‌ها سوخت

نخلستان‌ها ستون اصلی درآمد مردم بودند. با نابودی آن‌ها، معیشت فروپاشیده است.رسول حسنی می‌گوید: «حالا مردم چه کنند؟ یا مهاجرت می‌کنند یا دنبال کار موقت می‌روند. حتی من که بعد از ده سال برگشتم، هیچ کاری به من نمی‌دهند. چون مطالبه‌گرم.»
او کسی است که سال‌ها در تهران و قم کار کرده، در مجموعه‌های دولتی مثل کمیته امداد فعالیت داشته و تجهیزات فیلم‌سازی ارزشمندی دارد؛ اما بازگشت او به زادگاهش با امتناع کامل روبه‌رو شده است.

ده سال هشدار، ده سال بی‌توجهی

ده سال پیش، حسنی هشدار داد که نخل‌ها در حال نابودی‌اند. امروز، آن هشدارها به واقعیتی تلخ تبدیل شده است.مهاجرت در پنج سال اخیر شدت گرفته است؛ خانواده‌ها یکی پس از دیگری یزد، تهران، قم یا شهرهای ساحلی را انتخاب کرده‌اند. کسانی که باقی مانده‌اند، زندگی «خوابگاهی» دارند؛ کار در شهرهای دیگر، برگشت فقط برای استراحت و خواب.

اروندکنار؛ بندری که دیگر بومی ندارد

رسول حسنی می گوید: اروندکنار روزگاری پررفت‌وآمدترین بندر جنوب بود. امروز یا تعطیل است یا فعالیتش شامل حال مردم بومی نمی‌شود. 

منطقه‌ای که حتی آنتن موبایل ندارد

رسول حسنی می گوید: وضعیت اینترنت و آنتن دهی تلفن همراه در منطقه نابود است. مردم برای تماس حتی با اورژانس باید به پشت‌بام بروند و کارکنان اورژانس از ضعف پوشش شبکه به ستوه آمده‌اند. شبکه‌های محلی تنها بخش‌های محدودی را پوشش می‌دهند و روستاهای اطراف بدون آنتن هستند.

۸۰ درصد مردم زیر پوشش کمیته امداد

حسنی تاکید می کند که با نابودی نخلستان‌ها، بیکاری در بندر، نبود شغل و زمین‌های کشاورزی شوره‌زار، حدود ۸۰ درصد جمعیت منطقه تحت پوشش کمیته امداد هستند؛ کمکی که پاسخگوی بحران نیست.

حسنی می‌گوید: «وضع مردم واقعاً خراب است.»

روایتی از سکوت مسئولان

داستان این منطقه فقط چند روستا و هزاران نخل نیست؛ داستان منطقه‌ای است که سال‌هاست از نقشه تصمیم‌گیری حذف شده است.
آتش‌نشانی بی‌تجهیزات، جاده‌های ناایمن، اینترنت محدود، بیکاری فراگیر، مهاجرت گسترده و نخلستان‌هایی که هر سال کمتر می‌شوند، تصویری روشن از تخریب آرام یک منطقه ارائه می‌دهند.
این گزارش صدای یک منطقه خاموش است؛ صدایی که اگر شنیده نشود، شاید چند سال دیگر چیزی برای روایت باقی نماند.