قتل الهه حسین‌نژاد؛ زنگ خطری برای امنیت اجتماعی زنان

به گزارش رکنا، حادثه تلخ و تأسف‌ برانگیز قتل الهه حسین‌نژاد ، بانوی جوانی که پس از سوار شدن به خودرویی ناشناس هدف آزار و سپس با ضربات چاقو به قتل رسید، بار دیگر ضرورت بازنگری در ابعاد مختلف امنیت اجتماعی، به‌ویژه برای زنان، را به صدر دغدغه‌های عمومی بازگرداند. این رخداد تنها یک فاجعه فردی یا خانوادگی نیست، بلکه نمادی از مجموعه‌ای از کاستی‌های فرهنگی، نظارتی و حمایتی در جامعه است که می‌تواند زمینه‌ساز تکرار چنین جنایاتی باشد.

ناامنی اجتماعی؛ واقعیتی انکارناپذیر

در شرایطی که فضاهای عمومی باید محلی برای آسایش و عبور ایمن شهروندان باشند، گزارش‌هایی از آزار، تهدید و خشونت – گاه منجر به قتل – علیه زنان، نشان می‌دهد که برای بسیاری از آن‌ها، حضور در جامعه همواره با اضطراب و احتیاط همراه است. تجربه ناامنی مستمر، می‌تواند به‌تدریج اعتماد اجتماعی را سست و مشارکت فعال زنان در فضای عمومی را محدود کند.

حمل‌ونقل ناایمن و خلأهای نظارتی

آنچه در پرونده قتل الهه حسین‌نژاد برجسته است، ضعف نظارت بر سیستم‌های حمل‌ونقل، به‌ویژه در حوزه خودروهای شخصی و غیردولتی است. فقدان سازوکارهای مؤثر برای پایش هویت، سوابق و سلامت روانی رانندگان، نبود سامانه‌های هشدار اضطراری در خودروها، و بی‌اطلاعی اطرافیان از مسیر و موقعیت فرد، همگی عواملی‌اند که به ناایمن شدن ساده‌ترین اشکال تردد شهری منجر می‌شوند.

آموزش و فرهنگ‌سازی، حلقه مفقوده پیشگیری

بسیاری از خانواده‌ها، مدارس و نهادهای فرهنگی هنوز در ارائه آموزش‌های پیشگیرانه، از جمله شناخت موقعیت‌های پرخطر، تقویت مهارت‌های تصمیم‌گیری، آگاهی از حقوق فردی و روش‌های کمک‌خواهی، با ضعف‌های جدی مواجه‌اند. بدون ارتقاء سطح آگاهی عمومی، حتی با وجود قوانین مناسب، نمی‌توان انتظار کاهش معنادار در آمار خشونت علیه زنان داشت.

ضرورت بازآرایی ساختارهای حمایتی

فقدان ساختارهای حمایتی مؤثر – از مشاوره روانی و حقوقی گرفته تا پناهگاه‌های امن و خط‌های ارتباطی اضطراری – باعث می‌شود بسیاری از زنان در موقعیت‌های پرخطر، احساس بی‌پناهی کنند. ایجاد بسترهای حمایتی چندلایه و در دسترس، نیاز فوری و حیاتی در شرایط کنونی است.

فراتر از یک حادثه

قتل الهه حسین‌نژاد باید به‌عنوان نشانه‌ای از یک اختلال بزرگ‌تر در نظام اجتماعی و فرهنگی کشور تلقی شود؛ اختلالی که در آن امنیت بخشی از شهروندان با چالش جدی مواجه است. اکنون زمان آن رسیده که موضوع امنیت اجتماعی زنان نه به‌عنوان یک «مطلب فرعی»، بلکه به‌مثابه یکی از اولویت‌های سیاست‌گذاری عمومی در نظر گرفته شود.