فداکاری خانم معلم تهرانی / دانش آموز ناشنوا در دوران کرونا چه کردند؟

 اینها را لیلا احمدی، معلمی که 10 سال از عمرش را صرف آموزش به دانش آموزان استثنایی کرده است می گوید. او این روزها معاون مدرسه ای در حسن آباد فشافویه است که قبلا در همان مدرسه تدریس می کرد. از آنجایی که در حسن آباد، فقط یک مدرسه استثنایی وجود دارد، دانش آموزان از طیف های مختلف و با معلولیت های متفاوت، در این مدرسه گرد هم می آیند.

خانم معلم  می گوید که در یک سال تحصیلی، در چهار پایه مختلف تدریس می کرد و می افزاید: « این کاری بسیار دشوار است باید طوری برنامه ریزی می کردم که حق کسی در کلاس ها ضایع نشود و همچنین همه بتوانند درس را به خوبی یاد بگیرند.»

او در ادامه می گوید: «مثلا در آن سال، دو دانش آموز کم توان ذهنی در پایه های دوم، سوم و دو دانش آموزدر پایه های اول و دوم ناشنوا داشتم که می بایست به آنها، کتاب دانش آموزان عادی را تدریس می کردم و این کار را برای من به شدت سخت می کرد. به طور کلی، آن سال هشت دانش آموز در پایه های مختلف داشتم. برای مثال، وقتی درس زنگ اول فارسی بود، من باید به همه فارسی یاد می دادم و این کار خیلی سختی بود که وقتم را به درستی مدیریت کنم.»

کرونا و دانش آموزی به نام سینا

این معلم می افزاید: «داستان آشنایی با دانش آموزی به نام سینا نیز از همینجا شروع شد. اوایل دوران اوج کرونا ، مدرسه ها به علت جلوگیری از شیوع بیشتر بیماری، به صورت مجازی درس و آموزش به دانش آموزان را پیگیری می کردند.

معلم دانش آموزان ناشنوای مدرسه به سبب منتقل شدن به منطقه ای دیگر، از مدرسه رفته بود و ما مانده بودیم بی معلم. از آنجایی  تازه یک سالی می شد که من در دوره های ضمن خدمت، زبان اشاره را آموخته بودم، کلاس دانش آموزان ناشنوا را نیز به من دادند. من با سینا هم در همین کلاس آشنا شدم. دانش آموزی که ناشنوای مطلق است و من سعی کردم بخشی از زندگی او و مادرش را تغییر دهم.»

دانش آموزان ناشنوا و ماسک در دوران کرونا

لیلا احمدی با اشاره به اینکه در دوران کرونا، آموزش به بچه های ناشنوا سختی های منحصر به فردی داشت می گوید: «ارتباط مجازی با دانش آموزان ناشنوا از آنجایی سخت بود که سرعت اینترنت کم و زیاد می شد و کیفیت تصویر هم خوب نبود؛ برای همین آموزش، به درستی پیگیری نمی شد. تصمیم گرفتم با مدیر مدرسه مشورت کنم تا راه بهتری برای تدریس برگزینم.

مدیر پیشنهاد داد که آموزش به صورت حضوری؛ اما با رعایت شیوه نامه های بهداشتی پیگیری شود. به این صورت که هر ساعت، با یک دانش آموز کلاس داشته باشم. همچنین از آنجایی که لازم است دانش آموز ناشنوا لب خوانی کند، نباید از ماسک هم استفاده می کردم.»

او در ادامه می گوید: «در خانه، پدرم هم بیماری دیابت داشت و مستعد ابتلا به کرونا، به همین دلیل به شدت از ابتلا به بیماری می ترسیدم؛ اما برای اینکه دانش آموزانم از درس و مدرسه عقب نمانند، ریسک کردم و تدریس حضوری در دوران کرونا را به دانش آموزان شروع کردم.»

لیلا احمدی در خصوص اینکه  می افزاید: «بعد از آن به مدرسه رفتم و در هر ساعت، فقط به یک نفر دانش آموز تدریس می کردم. با وجود اینکه اینگونه، تدریس کردن سخت می شد و انرژی بیشتری از من می گرفت؛ ولی امکان ابتلا به کرونا به حداقل می رسید. آن سال، من دانش آموزی به نام سینا داشتم که خانواده اش وضع مالی خوبی نداشتند. پدر خانواده به علت فقر زیاد، همسر و فرزندانش را رها کرده و آنها به شدت در مضیقه مالی بودند. سینا، یک برادر حدودا 6 ساله هم داشت که از نظر جسمی سالم بود.»

مادر بیسواد

این معلم فداکار تاکید می کند: «من بعد از هر جلسه تدریس، به مادران دانش آموزانم توصیه هایی برای بهتر شدن درس بچه ها می کردم. همچنین از تدریسم با زبان اشاره هم فیلم می گرفتم، در گروه کلاسی می گذاشتم تا مادران بهتر بتوانند موارد آموزشی را فرا بگیرند. اوایل آبان ماه، به مادر سینا گفتم که فیلم ها را ببیند و با فرزندش در خانه دروس را کار کند؛ اما او سرش را پایین انداخت و سکوت کرد. او با خجالت زدگی تمام به من گفت که اصلا سواد ندارد و چطور می تواند با فرزندش دروس را کار کند در حالی که خودش هیچ تصوری از درس های بچه اش ندارد؟»

احمدی می گوید: «آنجا بود که فکر کردم بهتر است به مادر نیز همزمان با خود سینا آموزش دهم؛ چراکه در سالهای بعد نیز برای مادر کارایی دارد. هر روز، وقتی کلاس سینا تمام می شد، زمان بیشتری را در مدرسه می ماندم تا زبان اشاره و حروف الفبایی را که به سینا آموزش داده بودم را به مادرش هم یاد دهم. همزمان با سینا به مادر نیز سرمشق می دادم و همچنین به او می گفتم که چگونه در خانه با فرزندش دروس مختلف را تمرین کند. این مادر، خیلی مستعد بود و برخلاف تصورم، آموزش به او اصلا برای من خستگی نداشت.»

او می افزاید: «تا اردیبهشت سال بعد، با مادر سینا تمام دروس را از جمله ریاضی، علوم و حروف الفبا کار کردم. این مادر خیلی مستعد بود و آخر سال، خودش در پیامرسان شاد به من پیام می داد. البته گاهی اوقات غلط املایی داشت ولی تلاشش نشان می داد که او نه تنها علاقه مند به یادگیری است بلکه از اینکه اشتباهی داشته باشد هم خجالت نمی کشد و سعی می کند یاد بگیرد.»

لیلا احمدی، این معلم فداکار، در ادامه می افزاید: «اگر کار خوب از دید هر انسانی پنهان بماند، از دید خالق پنهان نخواهد ماند و قطعا روزی در زندگی، نتیجه هر کار خوبی، به انسان باز می گردد.»

او در پایان می گوید: «من به عنوان کسی که با دانش آموزان استثنایی در ارتباطم، دلم می خواهد نگاه تحقیرآمیز از این بچه ها برداشته شود. خیلی از والدین این بچه ها، از اینکه واکنش های نامناسب مردم را در جامعه ببینند، می ترسند و برای همین بچه ها در خانه محبوس می شوند. این اتفاق من را به شدت می رنجاند و امیدوارم جامعه نیز در راستای کمک به روانی به معلولان، تلاش کند.»

زهرا علی هاشمی/ ایران