۱۲ بهمن ۱۳۵۷ پرشکوه ترین استقبال تاریخی مردم/ امام آمد
رکنا سیاسی : ۴۵سال پیش در روز 12 امام خمینی پس از سالها تبعید به ایران بازگشت، یعنی در دوازدهم بهمن سال ۱۳۵۷ ساعت ۹ و ۲۷ دقیقه و ۳۰ ثانیه صبح در روز ۱۲ بهمن ۱۳۵۷، پرشکوه ترین استقبال تاریخی رقم خورد، بعد از اینکه هواپیمای ایرفرانس در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست و امام خمینی آرام از پله های هواپیما پایین آمد.
پس از خروج شاه از کشور در ۲۶ دی ۱۳۵۷، امام در پیامی کوتاه خطاب به خبرگزاری‌های جهان اعلام کرد که در اولین فرصت به ایران بر می‌گردد تا در کنار ملت به مبارزه علیه رژیم پهلوی ادامه دهد. در این زمان انقلابیون و مردم که بی‌صبرانه منتظر دیدار امام بودند، کمیته استقبال را جهت برنامه‌ریزی ورود ایشان تشکیل دادند. از طرفی مسئولان و سردمداران رژیم پهلوی ورود امام به کشور را پایانی بر تمام امیدهایشان می‌پنداشتند و یقین داشتند که در این صورت، طومار سلطنت پهلوی برچیده خواهد شد. به همین دلیل درصدد برآمدند از ورود ایشان جلوگیری نمایند. به این ترتیب برگی دیگر از مبارزات انقلابیون و مردم با مسئولان رژیم پهلوی شکل گرفت که در نهایت اراده ملت پیروز گشت و امام خمینی در تاریخ 12 بهمن ماه به کشور وارد شد. از آنجا که ورود امام به کشور یکی از مهم‌ترین وقایع تاریخ معاصر ایران است.
ممانعت بختیار از ورود امام خمینی
بختیار که از بازگشت امام خمینی به شدت ترسیده بود، می‌دانست که به محض ورود امام خمینی پایه‌های لرزان حکومتش فرو می‌ریزد، به فرماندهان نظامی تصریح کرد که «اگر دو ماه فرصت داشته باشد می‌تواند دولت خود را مستقر سازد؛ امّا اگر [آیت‌الله] خمینی زودتر بازگردد فاجعه‌آمیز» است. ا ز این رو وی در صدد به تأخیر انداختن سفر امام خمینی به ایران بود. از جمله اقداماتی که وی برای ممانعت از ورود امام خمینی طراحی کرد: ارسال نامه نزد امام خمینی، درخواست از دولت فرانسه، توطئه قتل امام خمینی و بستن فرودگاه‌ها به روی ایشان بود.
بختیار نامه‌ای را توسط مهندس مرزبان به امام نوشت و از ایشان تقاضا کرد، آمدن خود را به تعویق بیندازد. وی حتی از دوستش حسن نزیه ساکن پاریس خواست تا به امام خمینی پیام دهد که «به خاطر امنیت شخصی، آمدنش را به ایران به تعویق بیندازد.» نزیه پیام را به ابراهیم یزدی رساند، اما دکتر یزدی گفت: دیگر دیر شده «آیت‌الله تصمیم خود را گرفته است و هیچ چیزی نمی‌تواند، تصمیم آیت‌الله را تغییر دهد.» حسن نزیه که تلاش می‌کرد دولت بختیار را حفظ کند، تلاش زیادی در جهت ملاقات بختیار با امام‌خمینی داشت که به سرانجام نرسید. پس از شکست بختیار در ملاقات با امام خمینی، نزیه با تأسف گفت: گفتگوی بختیار با امام خمینی می‌توانست با نتیجه باشد. من دیروز به فرودگاه رفتم تا آقای بختیار را به پاریس بیاورم.
درخواست بختیار از دولت فرانسه برای تعویق سفر امام خمینی
یکی دیگر از اقدامات بختیار برای تعویق سفر امام خمینی درخواست از دولت فرانسه بود. بختیار که از نامه‌اش نتیجه نگرفت از سفیر فرانسه دعوت کرد و به او گفت: «لطفاً پس از ترک این جلسه از طریق وزارت امور خارجه و وزیرتان فرانسوا پونسه از آقای ژیسکاردستن از طرف من تقاضا کنید که تمام امکانات را فراهم سازد تا» از بازگشت آیت‌الله خمینی جلوگیری کند.سوم بهمن یکی از اعضای وزارت امورخارجه‌ی فرانسه نزد امام خمینی رسید. وی به امام خمینی گفت: «بختیار سفیر فرانسه در تهران را احضار کرده و به رئیس‌جمهور فرانسه پیغام داده که ایشان قبول کنند و این پیغام مرا به آیت‌الله خمینی بدهند». پیام این است: به ایران نیایید. وی استدلال‌های بختیار را نیز نقل کرد و سپس به توضیح نظر دولت فرانسه پرداخت و تأکید کرد: این پیام جنبه غیررسمی دارد و ما نمی‌خواهیم در امور ایران دخالت کنیم.
امام : خیلی متشکرم
پس از پایان سخنان نماینده دولت فرانسه، امام خمینی فقط یک کلمه فرمودند: «خیلی متشکرم.» همان روز بازرگان نیز با پاریس تماس گرفت و یکی از خواسته‌های بختیار را مبنی بر مهلت دادن «حداقل دو ماه» و به تأخیر انداختن سفر از امام درخواست نمود.
از طرفی آمریکا نیز از بازگشت امام خمینی شدیداً نگران بود. آمریکاییان برای جلوگیری از ورود فوری امام خمینی تمام تلاش خود را به کار بستند به طوری که تلاش آمریکاییان از دسترسی رسانه‌ها به دور نماند. رادیو لندن اعلام کرد: آمریکا تلاش دارد تا آیت‌الله خمینی را از بازگشت باز دارد.
تصمیم کارکنان هواپیمای ملی ایران
کارکنان هواپیمای ملی ایران(هما) که تصمیم داشتند تا افتخار بازگرداندن امام خمینی را نصیب خود بگردانند، در سوم بهمن با صدور اطلاعیه‌ای اعلام کردند که «دیدگاه مشتاق ملّت ایران و میلیون‌ها آزادی‌خواه جهان در انتظار گام‌های رهبر عالی‌قدر اسلامی حضرت امام خمینی بر سرزمین ماست... بدین وسیله از طبقات مختلف مردم مجاهد ایران دعوت می‌شود تا روز چهارشنبه 4 /11 /1357 ساعت ده صبح در فرودگاه مهرآباد شرکت نموده تا به یاری خدا و پشتیبانی ملت ایران پرواز انقلاب به مقصد پاریس در حضور حضرت آیت‌الله طالقانی و مردم ایران انجام گیرد.»
فرماندار نظامی تهران فرودگاه مهرآباد را اشغال کرد
به دنبال این اقدام، بختیار با مشورت شورای امنیت تصمیم بر بستن فرودگاه‌های سرتاسر کشور را گرفت و سپهبد ربیعی نیز مسئول اجرای این حکم شد. طبق بیانیه کارکنان هواپیمای ملی در حالی که هواپیمای « پرواز انقلاب » از همه جهت آماده پرواز بود، عده‌ای از متخصصین نیروی هوایی شبانه در هواپیما دستکاری کردند و قطعاتی از آن را بازکردند و باند فرودگاه را با کامیون‌های نظامی و تانک مسدود نمودند.
حرکت بیش از 000 /50 نفر به سوی فرودگاه مهرآباد
بعد از اشغال نظامی فرودگاه مهرآباد، فرماندار نظامی تهران از نخستین ساعات بامداد با پخش مکرر اعلامیه، خبر مسدود شدن فرودگاه مهرآباد را منتشر نمود؛ امّا علی‌رغم همه این اخطارها بیش از 000 /50 نفر از مردم تهران به سوی فرودگاه حرکت کردند که در میدان شهیاد با ممانعت نیروهای نظامی روبه‌رو شدند. آیت‌الله طالقانی نیز در ساعت 10 صبح به مردم پیوست؛ امّا چون احتمال درگیری می‌رفت آیت‌الله از آنها خواست تا به آرامی اطراف فرودگاه را ترک کنند.
وحشت دولت از حرکت انقلابی مردم
دولت که از حرکت انقلابی مردم به شدت به وحشت افتاده بود چنان در سردرگمی فرورفته بود که اخبار متناقضی را منتشر می‌کرد. شب پنجم بهمن رادیو و تلویزیون چند بار برنامه‌های خود را قطع کردند و بستن فرودگاه را تکذیب کردند. در این اطلاعیه آمده بود که «مطالبی که روزنامه‌های عصر امروز درباره فرودگاه مهرآباد و تعطیل شدن آن به‌چاپ رساندند برای بعضی از آقایان آیات عظام سوءتفاهمی به وجود آورده است.
تحصن تعدادی از علما در دانشگاه تهران
از طرفی بعد از خبر لغو سفر امام خمنیی به ایران در پی بسته شدن فرودگاه‌ها توسط دولت بختیار، گروهی از علما در تاریخ 8 بهمن 1357، جهت اعلام مخالفت و بیان اعتراض خود در به تأخیر انداختن ورود امام و کار شکنی دولت در این خصوص، در مسجد دانشگاه تهران تحصن نمودند. این تحصن موجب اعتراض گسترده مردم بر ضد حکومت شد.
سخنگوی روحانیون در این تحصن، آیت‌الله احمد جنتی بود. شخصیت‌های انقلابی همچون: آیات سیدمحمود علائی طالقانی، شیخ‌حسینعلی منتظری، (شهید) دکتر سیدمحمد حسینی بهشتی، اکبر هاشمی رفسنجانی، محمدرضا مهدوی کنی، (شهید) فضل‌الله محلاتی، عبدالرحیم ربانی شیرازی و افراد دیگری نیز در این تحصن حضور داشتند. همچنین مردم نیز گروه گروه با عجله قبل از ساعت منعِ رفت و آمد، خودشان را به دانشگاه می‌رساندند و برای روحانیون متحصن، غذا و دیگر وسایل می‌بردند.
نیروهای نظامی با سلاح‌های سنگین در خیابان‌های تهران
صبح روز یازدهم حرکت نیروهای نظامی با سلاح‌های سنگین در خیابان‌های تهران و پرواز هلی‌کوپترهای نظامی نیز در آسمان تهران هماهنگ با نیروهای نظامی‌آغاز شد. در همان روز شایعه کودتا بر سر زبان‌ها افتاد. ولی موج احساسات منتظران بازگشت امام خمینی(ره) به‌زودی آثار این حرکت نظامی را محو کرد و این اقدام نیز نتیجه عکس داد، زیرا هنگام حرکت یگان‌های نظامی در خیابان‌ها، به استناد گزارش قره‌باغی: «مردم عکس‌های خمینی و گل به سربازان دادند. آنها هم عکس‌ها را گرفته و با خود حمل و ابراز احساسات می‌کردند» و مخالفین... حداکثر بهره‌برداری تبلیغاتی را به نفع خود نموده و منتشر کردند که نیروهای مسلّح هم مانند مردم ایران برای آمدن آقای خمینی جشن گرفته‌اند.
پس از حدود چهارده سال دوری امام آمد
سرانجام امام خمینی در ساعت ۹ و ۲۷ دقیقه و ۳۰ ثانیه بامداد ۱۲ بهمن ۱۳۵۷ پس از حدود چهارده سال دوری از وطن وارد کشور شد.
با ورود امام به سالن فرودگاه، فریاد «الله اکبر» سالن فرودگاه را به لرزه در آورد. استقبال کنندگان با خواندن سرود «خمینی ای امام»، اشک‌های مشتاقان را بر گونه‌هایشان جاری کردند.
استقبال بی سابقه مردم ایران چنان عظیم و غیرقابل انکار بود که خبرگزاری‌های غربی نیز ناگزیر از اعتراف شده و مستقبلین را چهار تا شش میلیون نفر برآورد کردند.
بعد از پایان مراسم، زمانی که امام قصد حرکت به سمت بهشت زهرا را داشتند؛ برخلاف برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته، خود در جلوی ماشینی که تدارک دیده شده بود نشستند و مانع از آن شدند که فرد دیگری جز راننده و حاج احمد آقا در داخل اتومبیل باشند و این مسئله، دقت و هوشیاری امام را می‌رساند تا عده‌ای نتوانند از قرارگرفتن در کنار امام بهره‌برداری بکنند.
سیل جمعیت از فرودگاه به سوی بهشت زهرا (س)، مزار شهیدان انقلاب اسلامی، روانه شد تا سخنان تاریخی امام را بشنود. در همین نطق بود که امام خمینی تعیین دولت با پشتیبانی مردم را اعلام کردند.
ارسال نظر