جزئیات حمله خانواده دختر دانش آموز به مدیر مدرسه در سیستان و بلوچستان / هنوز بازداشت نشده اند + صوت

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، طاهره شهرکی، مدیر دبیرستان دخترانه طوبی در منطقه جهان‌آباد شهرستان مرزی هیرمند در استان سیستان و بلوچستان ، هدف حمله و ضرب و شتم خانواده یکی از دانش آموزان قرار گرفت؛ اتفاقی که در جریان برگزاری امتحانات پایان سال و به‌دلیل ضبط گوشی تلفن همراه چند دانش‌آموز رخ داد.

شهرکی با ۲۵ سال سابقه مدیریت مدرسه، در روایت این ماجرا می‌گوید: «روز سه‌شنبه ۳۰ اردیبهشت، هنگام برگزاری امتحانات متوجه شدیم چهار دانش‌آموز با خود گوشی تلفن همراه به مدرسه آورده‌اند، در حالی که این کار در زمان امتحان ممنوع است. یکی از گوشی‌ها را خودم گرفتم. احتمال می‌دادیم این کار برای تقلب باشد.»

مدیر مدرسه ادامه می‌دهد: «در این میان، یکی از دانش آموزان به نام غزاله که از او گوشی نگرفته بودیم، دچار اضطراب شد. وقتی حالش بد شد، دستور دادم او را به سالن خنک منتقل کنند. خودش گفت که مشکل قلبی دارد. تماس گرفتم با مادرش؛ او هم از شاگردان قدیمی من بود و گفت کسی را ندارد برای آوردن دارو. بلافاصله اورژانس را خبر کردم. پرسنل فوریت‌های پزشکی آمدند و گفتند مشکل خاصی نیست، فقط اضطراب دارد و باید کمی اکسیژن بگیرد.»

اما ماجرا به همین‌جا ختم نشد. شهرکی می‌گوید: «در حالی که من و پرسنل مرکز بهداشت در آمبولانس بودیم، ناگهان پنج یا 6 خودرو با تعدادی زن و مرد قوی‌هیکل با لباس بلوچی مقابل آمبولانس توقف کردند. با فریاد و تهدید به قتل ، به سمت من حمله کردند و مدعی شدند که من دانش‌آموز را کتک زده‌ام. در حالی که این ادعا کاملاً دروغ بود.»

او با اضطراب ادامه می‌دهد: «سریع به مدرسه برگشتم و در را بستم اما دقایقی بعد، همان افراد از دیوار مدرسه بالا آمدند، وارد شدند و با داد و فریاد به دنبالم گشتند. یکی از آنها بدون هشدار ضربه‌ای به صورتم زد. یکی از همکارانم که در حال فیلم‌برداری بود، مورد حمله قرار گرفت، دستش پیچانده شد و گوشی‌اش را گرفتند.»

شهرکی می‌گوید: «آنها حتی پرسنل اورژانس را هم تهدید کردند تا دانش‌آموز را به جای بیمارستان هیرمند، به بیمارستان زهک منتقل کنند. در حالی‌که وضعیت عمومی دانش‌آموز خوب بود و نیاز به انتقال نداشت.»

او با گلایه می‌افزاید: «ریش‌سفید خانواده گوشی را ۲۴ ساعت بعد بازگرداند؛ اما تا این لحظه، عاملان این خشونت بازداشت نشده‌اند. من ابتدا تصور می‌کردم پیگیری آموزش‌وپرورش کافی است، اما حالا خودم هم شخصاً شکایت کرده‌ام. حتی فردی که می‌خواست میانجیگری کند نیز از ضرب‌وشتم مصون نماند.»

این روایت تلخ، زنگ خطری است برای امنیت فیزیکی و روانی مدیران و معلمان در مناطق مرزی؛ کسانی که گاهی در سکوت، بار سنگین تعلیم و تربیت را به دوش می‌کشند.