تلاش قابل تقدیر «رهایم کن» برای دیدن و دوست‌داشتن

به گزارش رکنا، از چرایی این بد اقبالی و عدم توجه نخبگان، تولیدکنندگان و متولیان عرصه فرهنگ و هنر به موضوع معلولیت که بگذریم، با نیم نگاهی به اثرات و پیامدهای منفی آن بایستی گفت، بسیاری از معضلات و مشکلات جامعه شریف افراد دارای معلولیت، ناشی از این بی‌توجهی و در نتیجه بی‌معرفتی و عدم شناخت جامعه از مسائل و موضوعات پیرامون این مقوله است.

تصور کنیم اگر یک سازنده مسکن از سختی‌های موجود در زندگی روزمره یک فرد دارای معلولیت جسمی- حرکتی و نیاز او برای تردد سهل و ایمن اطلاع داشته باشد به طور قطع، تلاش خود را برای مناسب سازی اماکن در حال ساخت به کار خواهد بست. یا اگر راننده‌ای بداند در صورت پارک در محل ویژه‌ی افراد دارای معلولیت، به دلیل وجود موانع بسیار در معابر شهری، امکان دسترسی را از او خواهد گرفت، قطعاً از این کار، خودداری خواهد کرد یا یک مدیر اگر بداند با استخدام یک فرد دارای معلولیت ضمن بهرمندی از توانایی‌های پنهان او، دنیا را برای او، خانواده‌ و جامعه، زیباتر خواهد کرد، قطعا دریغ نخواهد کرد و بی شماری از این دست که می‌توان دلیل بی‌توجهی به آن را عدم آگاهی و اطلاع جامعه از مشکلات و نیازها و البته توانایی‌های این عزیزان دانست و برای رسیدن به این هدف، چه مسیری بهتر از توسعه آگاهی و اطلاع رسانی به جامعه در خصوص نیازها، توانایی‌ها و محدودیت‌های افراد دارای معلولیت و چه ابزار و روشی بهتر و کاربردی‌تر از هنر فیلم و سینما و سریال.

سریال «رهایم کن» که چندیست از پلتفرم فیلیمو در حال پخش است انگیزه‌ی نگارش این متن است. عوامل این سریال با درک صحیح و تلاش قابل تامل در قالب داستانی دراماتیک تلاش دارند تا در راستای مسئولیت اجتماعی خود به موضوع معلولیت و افراد با نیازهای ویژه بپردازند.  

در این سریال محمد صادق (در نقش راما) با بازی درخشان خود و به لطف هدایت تیم تولید، نماینده شایسته‌ای برای افراد با سندروم داون است. راما تنها با یک کروموزوم بیشتر، تفاوت‌های بسیاری با دیگر کاراکترهای این سریال دارد. دوست داشتنی است، دروغ نمی‌گوید، خیانت نمی‌کند، عشق می ورزد، بسیار صمیمی است و البته دارای محدودیت‌ها و نیازهای ویژه و خاص خود است که در برخی از سکانس‌ها به آن پرداخته شده است. راما در سریال «رهایم کن» تعریف نسبتاً قابل قبولی را از افراد با سندروم داون به جامعه ارائه می‌دهد و مخاطب را بعد از آشنایی ابتدایی، تشنه‌ اطلاعات بیشتر می‌کند. عطشی که می‌تواند در ادامه به برخی جستجوها برای کسب آگاهی بیشتر و پیدا کردن پاسخ سوالات منجر شود و شناخت و درک بهتر و بیشتری از راما و سندروم داون در پی داشته باشد و در مسیر ایجاد تعامل با این عزیزان، توانایی بیشتری را در مخاطب خود به وجود آورد.

به نظر می‌رسد پرداختن به اینگونه موضوعات با حضور شخصیت‌های دارای معلولیت و همچنین افراد با نیازهای ویژه، ضمن تسهیل در فرایند عادی‌سازی حضور این عزیزان در جامعه و زدودن پرده‌های رازآلود و خرافه موجود، کمک شایان توجهی به بالا رفتن سطح تعاملات اجتماعی شهروندان دارای معلولیت در جامعه و در نتیجه توانمند‌سازی آن‌ها می‌کند تا شاهد شکوفایی استعدادهای این گروه در مسیر تولید و بهره وری و در نتیجه زندگی بهتر باشیم.

سیدمهدی صادقی، دکترای سیاست‌گذاری فرهنگی و فعال اجتماعی در حوزه معلولیت