زنده باد فهمِ میدانیِ و ادراکی پلیس ایران

در فیلم‌های کف بازار، صحنه‌ های متعددی وجود دارد  که نشان از بالندگی ، هوشیاری ، هوشمندی و سعه صدر نیروهای پلیس دارد که حاکی از آموزش های مهارت محور در بستر جنگ شناختی و هیبریدی است . مخرج مشترک تمام این لحظات صبر و مظلومیت در عین اقتدار می باشد .

این پلیس ،  دقیقا تصویر مظلومیت این روزهای جمهوری اسلامی ایران است و مظلومیت مردم .

واقعیت میدان این است که ساختار حاکمیتی ایران ، لازم است سکوت کند؛ درست مثل همان پلیس وطن . نه از سر ضعف، بلکه از سر فهم میدان و ادراک برخاسته از آموزش های افسران نبرد شناختی و جنگ فرانَرم فراجا .

پلیس چرا سکوت می‌کند؟

چون کسانی که به خیابان می‌آیند و شعار می‌دهند، از یک جهت محق‌اند. مردمی که هر روز می‌بینند ارزش پول‌شان جلوی چشم‌شان آب می‌شود، دارایی‌شان کوچک‌تر می‌شود و گذران زندگی سخت‌تر.

آدم عصبانی اگر به خطا فریاد بزند یا دشنام بدهد، حَرَجی بر او نیست.

سکوت جمهوری اسلامی ایران دقیقا از همین‌جا می‌آید؛ همان‌طور که پلیس ، با آرامش صبوری می کند .

چون می‌ بیند ؛ که معترض، حق دارد. آن افسر جنگ شناختی و پرسنل یگان ویژه فراجا هم ،خودش درگیر همین فشارها و از جنس همین مردم می باشند.

اما صحنه یک جایی دردناک‌تر می‌شود؛ آن‌جا که رنگ مظلومیت می‌گیرد.

مظلومیت پلیس چه وقت است؟

آن‌وقت که در هیاهوی کف خیابان، جای دوست و دشمن عوض می‌شود.

زمانیکه فریاد شنیده می‌شود، اما ریشه فریاد دیده نمی‌شود.

درد همین‌جاست.

ریشه فریاد کجاست؟ 

کم‌کاری و کاستی برخی از مسئولان به‌جای خود؛ اما ریشه اصلی این فشار اقتصادی را کوردلان ومزدوران موساد ساختند که در یک نمونه، در محله تجریش تهران، با وحشی‌گری آشکار سیل خون به راه انداختند. هنوز جنازه دخترک مظلوم محله نارمک تهران که زیر موشک حرامیان صهیونی، پودر شد، جمع نشده و بازنگشته است. ماشه دلار را همان کشید که موشک و ریزپرنده های تروریست موساد را پرتاب کرد.

همان‌ کرکس ها و شغال های سابقه دار که سابقه ای جز دشمنی با ایران و ایرانی ندارند .

کشور ایران همین مردم است و امروز مظلوم است، چون در برابر دشمنی ایستاده که آشکارا تحریم می‌کند، از جان تا سفره مردم را هدف می‌گیرد و بعد، با وقاحت، خود را دلسوز مردم جا می‌زند. 

دشمنی که فشار اقتصادی می‌سازد و سپس در صف اول اعتراض می‌ایستد و میدان‌داری می کند.

پلیس  کف بازار، اگر درست دیده شود، نشانه ضعف نیست؛ او تصویر حاکمیتی است که ترجیح می‌دهد صبور بماند

تا مردمش بمانند؛ هم هویتشان و هم حیات‌شان.