پادوانی: ما من مثل حیوان برخورد کردند!

به گزارش رکنا، لئوناردو پادوانی بازیکنی است که داستانش یکی از غم‌انگیزترین فصل‌های تاریخ استقلال را روایت می‌کند. مدافعی برزیلی که هرگز فکر نمی‌کرد حضورش در ایران به چنان پایان تلخی ختم شود.

آن روز لعنتی در اهواز (بازی مقابل فولاد در اسفند 1396) نقطه عطف زندگی حرفه‌ای او بود: یک برخورد شدید با آرمین سهرابیان، هم‌تیمی خودش در خط دفاع استقلال، منجر به آسیب نخاعی پادوانی شد. پزشکان تشخیص دادند این مصدومیت آنقدر جدی است که شاید او را برای همیشه از فوتبال محروم کند و همین اتفاق هم افتاد.

نه تنها او دیگر نتوانست به میدان بازگردد، بلکه حتی توانایی راه رفتن عادی را هم از دست داد و چند سالی است که روی ویلچر زندگی می‌کند. با این حال ذره‌ای از علاقه او به تیم استقلال کم نشده و این مدافع سابق آبی‌ها همچنان بازی‌ها و شرایط این تیم را دنبال می‌کند. حالا بعد از مدت‌ها خبرنگار ورزش سه به سراغ او رفته و گفت‌وگویی متفاوت با آنچه تا به امروز بارها با او صورت گرفته را انجام داده. پادوانی در این مصاحبه به دلخوری‌اش از مدیران استقلال و همین‌طور از فیفا تاکید کرده است. مشروح این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:

* حالت چطور است؟ همه چیز خوب است؟
بله، زندگی ادامه دارد. مشکلات همیشه هست اما زندگی هم ادامه دارد و نمی‌توان متوقفش کرد. چون خانواده‌ام همراه هستند. همسرم و پسرم کنارم هستند. هر روز سعی می‌کنم امروزم را از دیروز بهتر کنم.

* در اینستاگرامت دیدیم که یک شناگر حرفه‌ای هستی. این درست است؟
بله، شنا را شروع کردم و این آرزوی همه عمرم بود. حالا می‌توانم به پارالمپیک بروم. نمی‌دانم به دور بعدی خواهم رسید یا بعدی‌اش. اما همه تلاشم را می‌کنم که به آن برسم.

* سال گذشته شنیدیم که برای پارالمپیک 2024 سهمیه گرفتی که البته حقیقت نداشت. منتها به ما بگو که جریان از چه قرار است؟
ورزش شنا خیلی سخت است. خیلی با فوتبال فرق می‌کند. در فوتبال با پاها بازی می‌کنیم اما در شنا با دست‌ها کار داریم. خیلی خیلی سخت است و باید خیلی بیشتر تلاش کنی. منتها به مسیرم ادامه می‌دهم و مطمئنم روزی به آنچه می‌خواهم می‌رسم.

* فوتبال و شنا چه فرقی با هم دارند؟ به نظرت کدام بهتر است؟
خب فوتبال بهتر است چون وقتی خیلی جوان بودم فوتبال را شروع کردم و 20 سال از زندگی‌ام را صرف فوتبال کردم. اما شنا را دو سه سال پیش شروع کردم و باید خیلی بیشتر تمرین کنم، انگیزه داشته باشم و باید بیشتر تلاش کنم.

* می‌خواهی در پارالمپیک بعدی در لس‌آنجلس حضور داشته باشی؟
نمی‌دانم. کار خیلی سختی است.

* شانسی داری؟
تا الان که نه. باید در این مدت زمان کم تمرین کنم و این کمی سخت است.

* خودت می‌خواهی درباره آن اتفاق در اهواز چیزی بگویی؟ درباره واکنش مدیران باشگاه استقلال، هواداران و حتی بازیکنان.
آن روزها سخت ترین روز‌های زندگی‌ام بود چون فوتبالم در ایران را در فولاد شروع کردم. فوتبالم در اهواز شروع و همان‌جا تمام شد. منتها باید یک چیز را بگویم: خیلی‌ها از من درباره فوتبال، زندگیم، استقلال و این چیزها سوال می‌کنند. اولین چیز که بارها گفته‌ام این است که زندگی‌ام تمام نشده. زندگی ادامه دارد. 
شکایت من از استقلال نیست چون استقلال یک سازمان است اما من با افرادی که در آن زمان در استقلال بودند مشکل داشتم. چون من در حین بازی مصدوم شدم، آن هم با پیراهن استقلال اما با من مثل یک حیوان برخورد کردند. اینجوری بودن که حالا مصدوم شدی، دیگر تو را نمی‌خواهیم، برو بیرون! منتها شرایط من فرق داشت چون مصدومیتم خیلی خیلی سخت بود. حتی شرایطم را در اینترت گفتم و بازیکنی پیدا نکردم که مثل خودم اینطور مصدومیتی داشته باشد.
بعد از جراحی من در تهران و فیزیوتراپی، خیلی‌ها از استقلال به بیمارستان آمدند و به من حرف‌های خوبی زدند اما عمل نکردند. برایم کاری نکردند. مشکلم با آنها همین بود. فکر میکنم دنبال یک بازیکن دیگر بودند چون من دیگر روی ویلچر بودم.

* کوین یامگا را می‌شناسی؟
بله

* او در تمرینات چشمش آسیب دید و به نساجی رفت و الان بازی می‌کند. درباره این اتفاق چه نظری داری؟
باشگاه به او کمک کرد؟

* نمی‌دانم.
مشکل همین است. اگر مصدومیتی مثل همسترینگ باشد بعد از چند ماه برمی‌گردی اما مصدومیت من چیزی نیست که خوب شود. یامگا هم دیگر نمی‌تواند بینایی چشمش را به دست بیاورد، اما مصدومیت من خیلی شدیدتر از اوست.
فکر می‌کنم باشگاه‌ها باید به بازیکنان کمک کنند و فیفا باید باشگاه‌ها را تحت فشار بگذارد. مخصوصا برای بازیکنانی مثل من که مصدومیتی سخت پیدا می‌کنند.

* صحبت دیگری درباره آن مصدومیت داری؟
پرونده‌ام در دیوان داوری مختومه شده و آن پرونده را باختم. اما یک آرزو دارم و آن هم این است که پرونده‌ام دوباره در فیفا به جریان بیفتد تا اگر بعدا مشابه این اتفاق برای بازیکن دیگری افتاد، حداقل حمایت از او وجود داشته باشد. چون الان چنین حمایتی وجود ندارد.

* می‌توانی هزینه درمانت را پرداخت کنی؟ البته این یک سوال خصوصی است و می‌توانی جواب ندهی.
درآمدی که در فوتبال داشتم الان دارد صرف درمان و زندگی‌ام می‌شود. اما نمی‌دانم تا چند سال دیگر می‌توانم از این پول استفاده کنم. چون در حال حاضر شغل خاصی ندارم و نمی‌توانم کار کنم.

* اگر روزی با یک درمان خاص به زندگی عادی برگردی، فکر می‌کنی هواداران استقلال به تو کمک کنند؟
فکر می‌کنم بله. چون به من پیام می‌دهند، دلگرمی می‌دهند و انرژی مثبت می‌فرستند. به من می‌گویند تنها نیستی و ما کنارت هستیم. اگر درمانی برای من وجود داشته باشد سریع به سراغش می‌روم.

* نظرت درباره آینده استقلال چیست؟ فکر می‌کنی در آینده بتوانند به مراحل بالاتری از لیگ نخبگان آسیا برسند؟
شاید فعلا کارشان سخت باشد چون عربستان خیلی هزینه می‌کند و بازیکنان بزرگ و معروفی را جذب کرده و تیم‌هایش می‌توانند ترکیب را با 7 بازیکن خارجی بچینند. چطور می‌شود جلوی تیم‌هایی امثال رونالدو و مانه را دارند بازی کرد؟ این فقط مشکل استقلال نیست، همه تیم‌‌های ایرانی این مشکل را دارند. در مراحل پایین شاید بازی کنند اما در مراحل بالاتر شانس زیادی ندارند.

* در لیگ قهرمانان آسیا دو چطور؟
آنجا هم همین‌طور.

* با آرمین سهرابیان در تماس هستی؟ چون او گفته بود می‌توانم تمام هزینه‌‌های درمان پادوانی را پرداخت کنم.
ببینید من قبلا هم گفتم اتفاقی که برای من افتاد تقصیر آرمین نبود. یک اتفاق در حین انجام بازی بود. مشکل اصلی بعدش ایجاد شد که من را به بیمارستان خوبی منتقل نکردند. آرمین این صحبتی که گفتید را به خودم گفت اما به او جواب دادم: "نه آرمین. تو می‌توانی به من کمک کنی اما این وظیفه تو نیست، وظیفه باشگاه است. باشگاه و فیفا باید به من کمک کنند." در هر حال با آرمین در ارتباط هستم.