سفری به سوی خود حقیقی

به گزارش رکنا، صبح که بیدار می‌شوی، در خیال‌هایت پرسه می‌زنی و روزت را با اراده و امید آغاز می‌کنی. توانایی‌هایی در تو هست که شاید هنوز به‌طور کامل نشناخته باشی.

به آینه نگاه کن؛ زیبایی‌هایت را دریاب. گذر زمان با خود تغییراتی می‌آورد؛ مویی که روزی پرپشت بود، کم‌کم جوگندمی می‌شود و خط‌های صورت، داستان عمرت را روایت می‌کنند.

روزی دغدغه‌ات حالت موهای چتری‌ات بود و حالا آینه برایت به شمارشگر خطوط پیشانی تبدیل شده است. کفش‌هایت را می‌پوشی، قدم برمی‌داری، حرف می‌زنی، و میان آنچه آشکارا و پنهانی درونت هست، تعادل پیدا می‌کنی. اگر از آشکار شدن پنهانی‌هایت نترسی، مردی به معنای واقعی کلمه.

گذشته، هرچه بوده، گذشته است. آیا غم و حسرت، مرهمی برای آنچه از دست رفته، خواهد بود؟ برای افرادی از جان مایه گذاشتی، اما شاید قدر تو را ندانستند. از سوی دیگر، آیا تو خود قدر همه‌ی کسانی که به‌خاطر تو فداکاری کردند، دانستی؟

مراقب باش تمام وجودت را در حسرت‌های گذشته و گلایه‌های بی‌پایان خرج نکنی. بگذار سوال‌های بی‌پاسخ گذشته از قفس خاطرات آزاد شوند. امروز فرصتی دیگر است؛ فرصتی برای نیکی، گذشت و لبخند.

اگر نادیده گرفتی و گذشتی، اگر دستی گرفتی و دستی برای «من خوب بودنت» بالا نبردی، اگر شکرگزار نعمت‌هایت بودی، برنده‌ای. سفره‌ای از شادی، امید، مهربانی، و دوستی برای خودت پهن کن. خودت را به این جشن دعوت کن.

خدایی که شاهد دیروز و امروز و فردای توست، می‌بیند که «همه‌ی تو» برای چه چیزی تلاش می‌کند. و اگر فردایی باشد که دیگر عمرت به آن نرسد، به جا بگذار نامی نیک که گفته شود: «مرد نکونام نمیرد هرگز.»