شراره در راه پله های خلوت فریاد زد : خدایا کمکم کن!

کدخبر: 418805 ۱۳۹۷/۰۷/۰۵ ۰۶:۱۹:۵۱ ویرایش خبر

لینک کپی شد

حوادث:شراره از درد به خودش می‌پیچید؛ دردی که تا عمق وجودش را به لرزه درمی‌آورد. احساس می‌کرد توانی برایش باقی نمانده است. به سختی به طرف گوشی تلفن رفت و شماره بهرام را گرفت.

ـ بهرام درد، الان است که بچه‌مان به دنیا بیاید. چقدر از تو خواستم که به سفر نروی حالا چکار کنم؟
حرف‌های مرد را شنیده و نشنیده گوشی تلفن را گذاشته و از درد به خودش می‌پیچید.
چند بار خواسته بود در آپارتمان Apartment را باز کند و کمک بخواهد. چند بار خواسته بود که تلفن همسایه‌هایی را که طبقه پایین بودند، بگیرد و کمک بخواهد.
گوشی تلفن را برداشته و به همسایه طبقه پایینی تلفن زده بود. با همسر او رابطه بهتری داشت.
هرچه زنگ خورده بود کسی گوشی را برنداشته بود.
کمی صبر کرده بود. در میان شماره‌هایی که در دفتر تلفن خود داشت تلفن دو همسایه دیگر را پیدا کرده بود:
ـ همسرم خانه نیست و من هم نمی‌توانم کمکی کنم. اگر دوست دارید به اورژانس زنگ بزنم. از دست خودم که کاری برنمی‌آید.
حرف‌های همسایه طبقه دوم آزارش داده بود. قلبش پر از درد شده بود. یکی دیگر از ساکنان ساختمان هم پاسخی به تلفن نمی‌داد.
روی تلفن زدن به تنها ساکن دیگر ساختمان را هم نداشت. اصلا شماره‌شان را نداشت. آرام و به سختی لباس پوشید. اگر می‌ماند شاید بچه‌اش را هم از دست می‌داد.
خودش را به آسانسور رساند و از ته دل ناله کرد. صدای فریاد و ناله‌اش در سکوت ساختمان پیچید:
ـ خدایا کمکم کن.
جلوی در پارکینگ او را دید.
ـ چه شده است؟
بی‌آنکه زیاد گفت‌وگویی بین‌شان شود سوار ماشین‌شان شده و به بیمارستان رفته بود.
چند ساعت بعد بود که به هوش آمده بود. با دیدن سبد گل کنار تختش یکه خورده بود؛ حتما بهرام آمده بود.
چند دقیقه بیشتر طول نکشیده بود که زهرا خانم با لبخند و یک لیوان آبمیوه کنارش ایستاده بود.
اشک در چشمانش حلقه زده بود. به یاد بگومگوها و شکایت‌ بهرام از آنها افتاد. چقدر خجالت می‌کشید. آنها تنها کسانی بودند که در این لحظه در کنارش ایستاده بودند و بهرام هنوز از سفربرنگشته بود.