تصاویر/ پرتاب اولین فضاپیمای هسته‌ای ناسا تا سال ۲۰۲۵

به گزارش رکنا،ناسا و آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (DARPA) اعلام کردند که ایالات متحده قصد دارد اولین فضاپیمای هسته ای جهان را در اوایل سال ۲۰۲۵ به مدار زمین بفرستد. این مأموریت ۴۹۹ میلیون دلاری که DRACO نام دارد، اولین آزمایش برای نوع جدیدی از سیستم پیشرانه حرارتی هسته‌ای خواهد بود که می تواند فضانوردان را تنها در ۴۵ روز به مریخ بفرستد.

آژانس هایی که برای توسعه این فضاپیمای هسته ای شریک شده اند، در۲۶ جولای اعلام کردند که با پیمانکار دفاعی ایالات متحده، لاکهید مارتین، برای طراحی، ساخت و آزمایش نمونه اولیه به توافق رسیده اند.

طرح مفهومی یک هنرمند از اولین فضاپیمای هسته‌ای

سیستم‌های موشکی کنونی ناسا – از جمله سیستم پرتاب فضایی که سال گذشته موشک آرتمیس ۱ را در یک سفر رفت و برگشت تاریخی به ماه فرستاد، مبتنی بر روش پیشرانه شیمیایی صدساله است که در آن سوخت موشک قابل اشتعال با یک اکسید کننده مخلوط می‌شود. از سوی دیگر، سیستم هسته‌ای پیشنهادی، واکنش زنجیره‌ای را از جدا کردن اتم‌ها برای تامین انرژی فضاپیما مهار می‌کند. ناسا گفت که راکتور شکافت هسته ای سه بار یا بیشتر کارآمدتر خواهد بود و می تواند زمان پرواز مریخ را به کسری از هفت ماه فعلی کاهش دهد.

موتورهای هسته‌ای حداکثر رانش کمتری نسبت به همتایان شیمیایی خود ایجاد می‌کنند، اما می‌توانند برای مدت زمان طولانی‌تری با کارایی بیشتری استفاده شوند و فضاپیماها را با سرعت‌ بسیار پیش ببرند.

ناسا تحقیقات خود را در مورد موتورهای حرارتی هسته ای در سال ۱۹۵۹ آغاز کرد که در نهایت منجر به طراحی و ساخت موتور هسته ای برای پیشرانه های موشکی NERVA شد، یک راکتور هسته ای با هسته جامد که با موفقیت روی زمین آزمایش شد. با این حال، پس از پایان مأموریت های آپولو در سال ۱۹۷۳ و کاهش شدید بودجه، این برنامه لغو شد.

راکتور DRACO با شکافتن اتم‌های اورانیوم در داخل یک راکتور هسته‌ای کار می‌کند. پیشران هیدروژنی DRACO قبل از اینکه تا دمای ۲,۴۲۷ درجه سانتیگراد گرم شود، باید در دمای بسیار سرد منفی ۲۵۱ درجه سانتیگراد نگه داشته شود که چالشی بزرگ برای توسعه دهندگان این فضاپیمای هسته ای است.

تابیتا دودسون، مدیر برنامه DRACO در دارپا، در جریان کنفرانس مطبوعاتی گفت: «عامل محدودکننده ما این است که تا چه مدت می‌توانیم هیدروژن را برودتی نگه داریم».

هنگامی که فضاپیما مونتاژ شد، به مداری بلند بین ۷۰۰ تا ۲,۰۰۰ کیلومتری زمین فرستاده می‌شود و به آن اجازه می‌دهد تقریباً ۳۰۰ سال در مدار دوام بیاورد.