سرنوشت میمون فضانورد ایران چیست؟ / فیلم
رکنا: رئیس سازمان فضایی اعلام کرد که کپسولهای پیشرفتهتری در دست ساخت هستند که فضای بیشتری داشته و توانایی حمل انسان را نیز دارند.
به گزارش رکنا، رئیس سازمان فضایی خبر داد که کپسولهایی با فناوری پیشرفتهتر در حال طراحی و ساخت هستند. این کپسولها فضای داخلی بیشتری دارند و قابلیت جابهجایی انسان را نیز فراهم میکنند.
سرنوشت میمون فضانورد ایران چه شد؟
در فلزی مرکز نگهداری آرام بسته میشود. صدایی از بیرون نمیآید؛ نه شمارش معکوس است، نه غرش موتور موشک. اینجا دیگر سکوی پرتاب نیست. دوازده سال از روزی گذشته که «آفتاب» و «فرگام» برای چند دقیقه، زمین را از زیر پایشان گم کردند و به لبه فضا رسیدند؛ جایی که انسان هنوز فقط در رؤیاهایش قدم میزند.
قصه از کجا شروع شد؟
سال ۱۳۹۱؛
وقتی ایران «کاوشگر پیشگام» را به آسمان فرستاد، نام یک میمون رزوس هم در تاریخ ثبت شد: آفتاب.
پروازی ۲۰ دقیقهای، اوجگیری تا ارتفاع ۱۲۰ کیلومتر و بازگشتی سالم به زمین. آفتاب زنده ماند؛ آرام، بیصدا و بیخبر از اینکه نامش برای همیشه در پرونده «زیستفضا»ی ایران میماند.
یک سال بعد، آذر ۱۳۹۲، مأموریت دوم.
اینبار «کاوشگر پژوهش» و میمونی به نام فرگام.
پرتابی دقیقتر، سامانههایی مطمئنتر و همان ارتفاع ۱۲۰ کیلومتری؛ همان مرز ناپیدایی که زمین تمام میشود و فضا آغاز.
آن روزها تصاویر بازگشت کپسولها، تیتر رسانهها شد. بعد… سکوت.
دوازده سال بعد؛ پشت درهای بسته
حالا بیش از یک دهه گذشته است.
نه خبری از پرتاب جدید است و نه تصویری از کپسولهای زیستی. اما پرسش سادهای ذهنها را درگیر کرده:
آفتاب و فرگام چه شدند؟
پیگیریها نشان میدهد داستان این دو مسافر کوچک فضا، به پایان نرسیده است.
آنها زندهاند.
نه در باغوحش، نه در آزمایشگاههای شلوغ، بلکه در یک مرکز خاص و کنترلشده، زیر نظر پژوهشگاه هوافضای وزارت علوم و با همکاری پژوهشگاه رویان.
زندگیشان ادامه دارد؛ آرام، بیسروصدا و شاید عادیتر از آنچه تصور میشود.
زندگی پس از فضا
آفتاب و فرگام، تنها بازماندگان یک مأموریت علمی نیستند.
آنها حالا خانواده دارند.
بر اساس اطلاعات بهدستآمده، این میمونهای فضانورد پس از بازگشت به زمین، وارد برنامههای مراقبتی و زیستی شدند؛
زاد و ولد کردند، صاحب همسر و فرزند شدند و نسلشان ادامه پیدا کرد.
برای موجوداتی که روزی ضربان قلبشان در بیوزنی ثبت میشد، حالا زندگی شکل دیگری دارد؛
زندگی روی زمین، اما با گذشتهای که هیچ میمونی در این سرزمین تجربهاش نکرده است.
مسافران گونهای خاص
آفتاب و فرگام از گونه ماکاک رزوس (Macaca mulatta) هستند؛
میمونهایی با بدنی قهوهای یا خاکستری، صورتی صورتیرنگ و چشمانی هوشیار.
رزوسها سالهاست که در پژوهشهای زیستی و شناختی جهان نقش دارند؛
اما تنها تعداد انگشتشماری از آنها طعم
فضا را چشیدهاند.
قد، وزن، ضربان قلب، تنفس و واکنشهای عصبیشان در لحظات پرتاب، بیوزنی و بازگشت، دادههایی شد برای پاسخ به یک سؤال بزرگ:
آیا موجود زنده میتواند از فضا سالم بازگردد؟
پاسخ ایران، با آفتاب و فرگام، «بله» بود.
فراتر از یک پرتاب
زیستفضا فقط داستان میمونها نیست.
داستان آینده انسان است؛
اینکه آیا روزی میتوان از زمین عبور کرد و در جایی دیگر زیست؟
آفتاب و فرگام، قهرمانان خاموش این مسیرند.
نه سخنرانی کردند، نه پرچمی بالا بردند.
اما با نفس کشیدن در لبه فضا، راهی را باز کردند که هنوز ادامه دارد.
پایان باز
امروز، دوازده سال بعد، آنها زندهاند؛
در سکوت، دور از هیاهوی رسانهها، اما با نقشی ماندگار در تاریخ علمی ایران.
شاید روزی که انسان ایرانی به فضا قدم بگذارد،
نام آفتاب و فرگام دوباره شنیده شود؛
بهعنوان نخستین موجوداتی که پیش از ما، جرأت کردند زمین را برای چند دقیقه ترک کنند… و بازگردند.
ارسال نظر