رازهایی که عمر انسان را به 150 سال می‌ رساند!

علی رغم تلاش‌های علمی و آرزوهای بلندپروازانه برخی شرکت‌های فناوری در سیلیکون ولی برای دستیابی به جاودانگی، این تحقیقات نشان می‌دهد که عمر انسان سقفی مشخص دارد. عاملی که جلوی این جاودانگی را می‌گیرد، مسئله‌ای پیچیده یا غیرعادی نیست؛ بلکه فرآیند تدریجی کاهش انعطاف‌پذیری بدن است. بدنی که در دوران جوانی توانایی بازگشت سریع به حالت سلامت اولیه پس از آسیب یا بیماری را دارد، در گذر زمان این ویژگی را از دست می‌دهد.

نتایج پژوهشی که در نشریه معتبر Nature Communications منتشر شده، نشان می‌دهد همین کاهش تدریجی در انعطاف‌پذیری بدن، طول عمر انسان را نهایتاً در بازه ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال محدود می‌کند.

نتایج پژوهش‌های علمی

سرپرست اصلی این تحقیق، تیموتی پیرکوف، عضو شرکت زیست‌فناوری Gero در سنگاپور است. این شرکت که نام آن از واژه‌ای یونانی به معنای «پیری» گرفته شده، هدف خود را "هک کردن روند پیری و درمان بیماری های پیچیده" تعریف کرده است. Gero در انجام این تحقیق با مرکز جامع سرطان رزول پارک در نیویورک همکاری داشته و اطلاعات جامعی از هزاران فرد در ایالات متحده، بریتانیا و روسیه جمع‌آوری و تحلیل کرده است.

در این تحقیق افراد به سه گروه سنی تقسیم شدند: "اوایل بزرگسالی" (۱۶ تا ۳۵ سال)، "میانسالی" (۳۵ تا ۶۵ سال) و "سالمندی" (بالای ۶۵ سال). تغییرات در شمار سلول‌های خونی و تعداد گام‌های روزانه به‌عنوان شاخص‌هایی کلیدی برای تعیین سلامت، مورد بررسی قرار گرفتند تا میزان کاهش یا افزایش سلامت افراد در بازه زمان مشخص ارزیابی شود.

کاهش سلامت بدنی به‌صورت پلکانی

بررسی‌ها نشان داد که کاهش سلامت بدن انسان به شکل تدریجی و پیوسته نیست، بلکه بدن پس از هر بحران سلامتی مانند آسیب یا بیماری، دچار افت کیفیت می‌شود و توانایی بازگشت به حالت اولیه به صورت کامل را ندارد. این روند کاهش به‌صورت یک الگوی پله‌ای رخ می‌دهد و با هر بار آسیب، بازگشت به سلامت قبلی، کامل‌تر از قبل و با درصد پایین‌تری انجام می‌شود.

به عنوان نمونه، در دوران جوانی، بدن می‌تواند پس از یک سرماخوردگی شدید یا جراحت پوستی، خود را کاملاً ترمیم کند. اما در سنین سالمندی، بازگشت ممکن است تنها تا ۹۵ درصد از وضعیت قبلی باشد. با گذشت زمان، این انعطاف‌پذیری کمتر و کمتر می‌شود تا جایی که بدن دیگر توان بازگشت به حالت اولیه را از دست می‌دهد.

تیم تحقیقاتی توانست نقطه‌ای را شناسایی کند که بدن انسان به دلیل کاهش شدید انعطاف‌پذیری، دیگر قادر به بازگشت به وضعیت قبلی نیست و عملاً وارد مرحله فروپاشی می‌شود. این مرحله، همان نقطه‌ای است که حداکثر عمر انسان را، بین ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال محدود می‌کند.

شاخص‌های انتخابی: شمار سلول‌های خونی و تعداد گام‌ها

یکی از معیارهای بررسی سلامت، شمار سلول‌های خونی بود. این شاخص به دلیل اینکه محدوده طبیعی آن براساس سن و جنسیت مشخص است، مورد استفاده قرار گرفت. برای مثال، میزان طبیعی گلبول‌های قرمز در مردان بین ۴/۵ تا ۵/۵ میلیون سلول در هر میلی‌متر مکعب و در زنان بین ۴ تا ۵ میلیون سلول است.

از سوی دیگر، شمار گام‌های روزانه شاخصی شخصی‌تر و انعطاف‌پذیرتر است. به‌طور معمول توصیه می‌شود که افراد روزانه ۱۰۰۰۰ گام بردارند، اما بررسی‌ها نشان داده که این عدد با افزایش سن کاهش می‌یابد. مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ نشان داد که افزایش گام‌ها تا حدود ۷۵۰۰ گام در روز می‌تواند خطر مرگ را کاهش دهد، اما پس از این حد تاثیر آن ثابت می‌ماند.

جالب توجه است که هر دو شاخص سلامتی (سلول‌های خونی و تعداد گام) تصویری مشابه از پیری فیزیولوژیک بدن ارائه دادند و این یافته نشان‌دهنده واقعی بودن کاهش تدریجی انعطاف‌پذیری بدن است.

محدودیت نهایی عمر انسان

دانشمندان معتقدند که بدون وجود فناوری‌های پیشرفته مانند جایگزینی اندام‌ها یا روش‌های مکمل پزشکی، حتی پیشرفته‌ترین افراد نیز قادر به عبور از سقف عمر تعیین شده ۱۵۰ سال نخواهند بود. با اینکه این محدوده در نگاه اول چشمگیر نیست، اما تقریباً دو برابر میانگین امید به زندگی فعلی در جهان است.

این یافته‌ها توسط تاریخ نیز تایید شده‌اند. ژان لوئیز کالمَن، زن فرانسوی که رکورد طولانی‌ترین عمر ثبت شده در تاریخ را دارد، تنها توانست ۱۲۲ سال و ۱۶۴ روز زنده بماند. این موضوع نشان می‌دهد که یافته‌های علمی در تطابق کامل با واقعیت قرار دارند.

در نهایت این تحقیق پاسخ علمی به پرسش همیشگی ارائه می‌دهد: آیا انسان می‌تواند جاودانه شود؟ نتایج نشان می‌دهد که بدن انسان دارای محدودیت‌های زیستی غیرقابل گریز است. فناوری‌های مدرن ممکن است کیفیت زندگی را ارتقا دهند، اما سقف عمر همچنان در بازه ۱۲۰ تا ۱۵۰ سال باقی می‌ماند.

این نتیجه یادآور یک نکته اساسی است: ارزش زندگی، در طول بی‌پایان آن نیست، بلکه در کیفیت و معنای سال‌هایی است که تجربه می‌کنیم.