از قول همیشگی زود می‌آیم تا خبر شهادت / دوقلوهایی که بابا را در آسمان صدا می‌زنند

به گزارش رکنا، این روزها، هر سال در  خانه ی دکتر حسن آقایی تکاپویی پر از شور و هیجان برپا بود. 

همسر آقای دکتر برای برگزاری جشن تولد حسن آقا و پسرش علی که با یک روز فاصله ، نیمه  شهریور بود برنامه‌ریزی می‌کرد. 

اگرچه مثل خیلی از سال‌ها،خانواده آقای دکتر تا دیر وقت پای میز کیک تولد می‌نشستند و با آن که بابا قول داده بود زود بیاید،  باز هم تا دیر وقت منتظر می‌ماندند. 

بابام می آمد و با نگاهی معصوم و لحنی شیرین می‌گفت:  ببخشید سرمان خیلی شلوغ بود.

همسر آقای دکتر لبخندی می‌زد و می‌گفت :تمام مزه جشن کوچک ما به همین انتظارش است.

دیانا و ویانا کوچولو  که دوقلو هستند خودشان را به خواب می‌زدند،  بابا نازشان را بخرد و بیدارشان کند. 

جشن تولد بابا حسن پانزدهم شهریور و جشن تولد علی پسر بزرگ خانواده شانزدهم شهریوربود.

البته یک جشن تولد دیگر هم همین نزدیکی‌ها دارند. حامی پسر دوم خانواده بیست و چهارم مهر تولدش است.

آنچه ماجرا را خیلی جذاب می‌کرد این که در تمام این جشن‌های ساده و بی‌ریا، باید برای دیانا و ویانا، دو فرشته زیبا که ۲۲ تیر ۱۴۰۰ دیده به جهان گشوده‌اند هم جشن تولد می‌گرفتند. 

سردار دکتر حسن آقایی با وجود مسئولیت خطیر رئیس پلیس ۱۱۰ کشور به درس و ادامه تحصیل  و مطالعه تا آخرین لحظه اهتمام جدی داشت.

همیشه به بچه‌هایش می‌گفت:  سواد و دانش به آدم نور امید ، دل روشن و نگاه زیبا می‌دهد. 

آقای دکتر حسن آقایی اهل اراک بود. خرداد ماه خانواده‌اش برای مسافرت به شهرشان رفتند. آقای دکتر به خاطر حجم کار نمی‌توانست همراهشان برود. آنها پس از چند روز به تهران برگشتند. 

با آغاز جنگ ۱۲ روزه کار دکتر آقایی بسیار سخت و شبانه روزی شد. بیست و پنجم خرداد ماه خانواده‌اش دوباره به اراک برگشتند. 

اما روز بیست و هشتم خرداد، سه روز بعد از آخرین دیدارشان خبر شهادت این سردار رشید فراجا رخت عزا بر تن ۴ فرزندش کرد که این روزها دلتنگی سختی برای بابا تجربه می‌کنند. 

همسر سرتیپ دوم شهید دکتر حسن آقایی می‌گوید: خوشحالم پسر بزرگم، رفتار و کردار پدرش را دارد. من همیشه به دیانا و ویانا می گویم بابا پیش خدا رفته ، خدا را صدا کنید بابا به شما نگاه کند و خوشحال می شود. 

روحش شاد و نامش جاودان باد 

انشاالله شهدا از ما راضی باشند و شرمنده آنها و خانواده‌های معظم شان نباشیم.

غلامرضا تدینی راد