یاریگر پلیس در مقابله با رسمِ غلط تیراندازیِ بی هدف باشیم/شلیک های شادی که به عزا منتهی میشوند

به گزارش رکنا، یکی از ویژگی هایی که جوامع متمدن و امروزی را از جوامع سنتی و دیروزی متمایز می سازد ، سبک و سیاق « شادی کردن» ،« سوگواری » و نحوه کنش و رفتار در مراسم های مختلفی همچون عروسی ،جشن و عزا و نظایر آن است.

     آنگونه که از مطالعات مردم شناسان ، و روان شناسان اجتماعی، پیداست، در سده های گذشته در برخی جوامع مردمان برای « ابراز هیجان» از ابزارهایی همچون تپل و دهل ، و در پاره ای موارد از تیراندازی ، استفاده می کردند. چه، آنان از آن طریق می خواستند تا هم صدای احساس خود را به نقاطی دورتر از محل سکونت خویش برسانند و آن دیگران را به محفل جشن یا سوگ خود فراخوانند و هم «هیجان متراکم» خویش را از اعماق قلب و درونشان بیرون بریزند. از آن گذشته، آنگونه که مردم شناس مشهور ، خانم مارگارت مید، در آثار خویش ( نظیر بلوغ در ساموا) نشان داده است ،  قبایل اولیه در مراسم های خود  از ساز و آواز و شلیک گلوله استفاده می کرده اند تا از آن طریق بر « ترس از غریبه» فایق آیند.گویی آنان همواره در ترسی مبهم و آزاردهنده به سر می برده اند.

 اما، امروزه اینگونه کنش های قبیله ای نه تنها ( به جز در معدود قبایل ابتدایی نقاط دور افتاده آفریقا با آمریکای لاتین) به کل منسوخ شده اند و مردود شمرده می شوند و کارکرد اولیه خود را به تمامی از دست داده اند ،بلکه به نوعی « کنشی ناهنجار» تبدیل شده اند و نوعی « رفتار غیرمتمدنانه» و غیر شهروندی تلقی می شوند. چون  اولا؛ اینک در « زمانه دیجیتالی سده» در چشم به هم زدنی ، و با یک کامنت یا تصویر و دو کلیک می توان صدای خود را از آن روستای کم جمعیت و دور از شهر این یا آن استان کشور به دورترین  نقطه جهان فرستاد و دیگران پرشمار را( نه لزوما چند هم روستایی دور و بر خود را) شریک غم یا شادی خود ساخت.ثانیا؛ امروزه راه های ابراز هیجان به کل متفاوت از شیوه هایی هستند که اجداد ما در جوامع قبیله‌ای  برای ابراز حس و حال خود به آن ها متوسل می شدند.و نکته مهم تر از آن اینکه، داشتن اسلحه نه تنها به یک شهروند عادی ( غیر نظامی) قدرت و اقتدار نمی بخشد بلکه درون او را سرشار « احساس ناامنی» می سازد. چه ، در دنیای امروز در اختیار داشتن اسلحه منحصر به حاکمیت های سیاسی است ، و جز در معدود مواردی، شهروندان مجاز به داشتن و حمل هیچ نوع سلاح گرمی نیستند.

 و این نکته مهم را هم نباید ناگفته فرو نهاد که« در اختیار داشتن ابزار خشونت ( اسلحه) تمایل به رفتار خشونت آمیز را افزایش می دهد». از همین روی، آنگونه که آمارها نشان می دهد افراد و قبایل دارای سلاح بسیار بیش از دیگران متوسل به رفتارهای خشونت آمیز ، و قتل، می شوند.

 بنابراین، همه ما باید دعوت سخنگوی محترم نیروی انتظامی را به فال نیک بگیریم و هر یک به سهم خویش از معدود کسانی که  در برخی نقاط کشور در مراسم ها  از سلاح ( اعم از شکاری با غیر شکاری ) استفاده می کنند  و با تیراندازی  جان خود و دیگران را به خطر می اندازند ، بخواهیم که این فرهنگ آسیب زا و منسوخ شده را به کناری نهند و  رفتار خود را متناسب با فرهنگ امروزی تنظیم نمایند.

همگان همت کنیم تا رسم این  شلیک های شادیِ لحظه‌ای که منجر به قتل و از دست رفتن نفوس شهروندان میشود، رو به زوال گذاشته و در آینده ای نه چندان دور  کاملا از بین برود؛ همان شلیکهایی که عروسی را به عزا تبدیل می‌کنند.

البته ، ضروری است از سازمان ها و نهادهای متولی نظم و امنیت جامعه ، به ویژه نیروی محترم انتطامی هم بخواهیم تا هر نوع تیراندازی در مراسم ها را تماما ممنوع سازند و با خاطیان برابر قانون رفتار نماید.

یاریگر پلیسمان برای برافتادنِ رسوم غلط به ویژه تیراندازی‌های کور در جشن و سرور و مراسم ختم و عزا باشیم.