مهاجرت تولید کنندگان فرش ایرانی به افغانستان و پاکستان/ رفو فرش ایرانی در ترکیه و بهره گیری از ارز و هویت در آن کشور

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، محمدعلی زرینه کفش، قائم مقام اتحادیه کشوری فرش دستباف در گفت و گو با رکنا گفت: مرکز ملی فرش از سال 1383 تاسیس شد که سیاست گذاری هایی در این حوزه داشته باشد و بعد از آن در سال 1385 اتحادیه ها تشکیل شدند و آمارهای بافنده های فرش جمع شد. آن هم آمار محدود افراد در سن دریافت بیمه (20 الی 50 ساله) بودند. طبق این آمار، بیش از یک میلیون و 300 هزار نفر بافنده (با کارت صنفی) داشتیم که روز به روز بر این عدد افزوده می شد که این هم برای قبل بود و جدیدا آماری نداریم. بیشتر این بافنده ها زنان هستند.

بودجه بیمه برای بافنده ها در عرض پنج سال بسیار کم شد

او در ادامه افزود: همچنین همان روزها نیز اتحادیه ها شروع به کار کردند به شناسایی دارهای قالی که مهم ترین دلیل آن هم به خاطر بیمه قالیبافان بود؛ اما در عرض چهار الی پنج سال گذشته، بودجه بیمه برای بافنده ها بسیار کم شد؛ بنابراین این روزها از بافنده ها آمار داریم ولی از دارهای قالی نتوانستیم آماری دریافت کنیم.

وی تاکید کرد: باید این را دانست که خیلی از قوانین در صادرات، تولید، مالیات، بیمه و... به اشتباه اجرا می شود. این به معنای آن نیست که مالیات اخذ نشود یا حق بیمه پرداخت نشود. نکته این است که برخی قانون گذاری های غیر اصولی، موجب اشکالاتی در اجرای امور می شوند. یکی از این قانون گذاری ها، مربوط به ادغام اتحادیه ها، با اتحادیه ناهمگن است. به همین دلیل آمارهایی که آن روزها داشت شکل می گرفت را از دست دادیم و آماری از دارهای قالی نداریم.

مهاجرت بافنده های قالی از شهرهای مختلف به تهران

زرینه کفش تاکید کرد: قالیبافی در همه استان های کشور رواج دارد. در آن آمارها، در شهر تهران هم 27 هزار بافنده داشتیم و الان حدودا 50 هزار بافنده در شهر داریم. از آنجایی که تهران مهاجر پذیر است، بافنده های بیشتر استان های کشور را در تهران داریم.

بیش از 80 درصد پشم کشور وارداتی است

قائم مقام اتحادیه کشوری فرش دستباف گفت: در ایران، پشم گوسفند به اندازه کافی برای نخ ریسی داریم؛ ولی در این قسمت هم بی توجهی هایی شامل حال صنعت نخ ریسی می شود. فناوری برای تبدیل پشم گوسفند به نخ در کشور خیلی محدود و ابتدایی است. این پشم ها یا در دباغی ها و برخی چرم شهرها با مواد اسیدی جدا می شوند و در نهایت قابل استفاده نیستند و دور ریخته می شود. ما الان در وضعیتی هستیم که بیش از 80 درصد پشم برای فرش دستباف، از خارج از کشور وارد می شود. مدیریتی در این مورد وجود ندارد و دلسوزانه نسبت به این پتانسیل اهمیت نمی دهند.

وی افزود: اگر کاری که برای فرش دستباف انجام شود، تک تک بافنده ها از آن بهره خواهندبرد نه فقط کارخانه ها. شک نکنید اگر چند کارخانه فرش ماشینی ذی نفع باشند، تهسیلات و بودجه و... را به راحتی دریافت می کنند. صنعت فرش دستباف هیچ وقت مهندسی نشده است و خلاءهای بزرگی در آن دیده می شود. اگر به درستی عمل شود، ما اصلا نیازی به واردات پشم نخواهیم داشت در صورتی که بیش از 80 درصد پشم کشور وارد می شود. 

می توانستیم پشم را با یک سوم قیمتِ نوع وارداتی آن تولید کنیم

زرینه کفش تاکید کرد: در همین خصوص، سال 1389 با حاصل سه سال تحقیقات مرکز ملی فرش، شرکت سهامی فرش، وزارت بازرگانی سابق، به این نتیجه رسیدند که می شود پشم های دباغی و چرم شهرها را بلافاصله از محیط اسیدی جدا کرد و درصد بالایی از پشمی که در این محیط ها به زباله ای بی ارزش تبدیل می شود را برای نخ ریسی آماده کرد. برای همین موضوع ایجاد یک پشم شویی کنار چرم شهرها مطرح شد و اینگونه حدود 98 درصد پشم ها سالم می مانند و قابل استفاده می شدند. من نیز کارخانه ای را در کنار یک چرم شهر تاسیس کردم؛ اما با عوض شدن یک رئیس جمهور و به واسطه آن مدیرها و...، این طرح ملی، فراموش شد. در کشور، خودتحریمی با قوانین و مدیریت های نادرست وجود دارد که آفتی برای خیلی از مشاغل صنفی شده است.

محمدعلی زرینه کفش، قائم مقام اتحادیه کشوری فرش دستباف گفت: از نظر قیمت این پشم ها را می توانستیم یک سوم قیمت پشم های وارداتی، تولید کنیم که متاسفانه توجهی به آن نشد.

فرش ایرانی در ترکیه و توسط رفوگران ایرانی ترمیم می شود

 قائم مقام اتحادیه کشوری فرش دستباف در ادامه گفت: رفوگرهای ایرانی، دارند جذب ترکیه می شوند و فرش های ایرانی که باید به ایرانی بیایند و در داخل کشور ترمیم شوند، به ترکیه فرستاده می شوند و با رفوگرهای ایرانی، این فرش ها ترمیم می شوند. ارز و هویت این مهم را ترکیه بهره برداری می کند. 

او همچنین در پایان تاکید کرد که برخی تولیدکننده های ایرانی نیز برای کار به کشورهای دیگر می روند و در ادامه افزود: وقتی این روزها می خواهیم با بافنده قراردادی ببندیم، می بینیم بعد از 6 ماه قرارداد تمام نشده، بافنده به دلیل تورم افسارگسیخته، یا کار نمی کند یا درخواست می کند که حقوقش را بیشتر کنند ولی این مطابق با قرارداد بسته شده نیست و این یکی از مشکلاتی است که با آن دست به گریبانیم. اینگونه دیگر تولید برای تولیدکننده نمی صرفد. برای همین است که برخی از تولیدکننده ها به کشورهای دیگر از جمله افغانستان، پاکستان و... می روند.