این دختران ایرانی به مدرسه می روند ولی هیچ کسی حق ندارد به آن مدرک تحصیلی بدهد! + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در ایران، ایرانی هایی زندگی می کنند که از اقدام برای گرفتن شناسنامه‌ می ترسند! در ایران، ایرانی هایی زندگی می کنند که اجازه دارند درس بخوانند ولی مدرک نمی گیرند! در ایران، دخترانی اهل ایران و سیستان و بلوچستان ، هستند که چون شناسنامه ندارند، نمی توانند کاری را برای خودشان دست و پا کنند. نمی توانند بیمه داشته باشند. نمی توانند ارزش خود را در مدارس آنچنان بالا ببینند که ترغیب به ادامه تحصیل شوند.

اینجا و در سیستان و بلوچستان، دختران و زنان، نمی دانند در کدام نقطه از کره خاکی قرار گرفته اند که باید اینچنین سختی هایی را به جان بخرند، آن هم در شرایطی که جهان، با سرعت پیشرفت می کند.

بی شناسنامه ها در سیستان و بلوچستان می توانند تحصیل کنند ولی مدرک نمی گیرند!

در این راستا، عبدالطیف کاروانی، مدرس جامعه شناسی دانشگاه ولایت ایرانشهر در گفت و گو با رکنا با اشاره به اینکه دختران می توانند بدون شناسنامه هم در مدارس تحصیل کنند؛ ولی در نهایت، مدرک دیپلم را دریافت نمی کنند، می گوید: آنها فقط مجاز هستند در مدارس تحصیل کنند ولی مدیران آموزش و پرورش حتی نمی توانند به کسی که شناسنامه ندارد و در واقع اهل آن جامعه نیست مدرک تحصیلی بدهند. در واقع این افراد، از تمامی خدماتی که دولت برای شهروندان در نظر می گیرد از جمله در حوزه آموزش، بیمه ، تسهیلات یارانه ای و...  محروم هستند. این دختران، با کدام انگیزه تحصیل کنند؟ آنها می دانند حتی اگر باسواد هم شوند، باز هم تحصیلشان نتیجه ای ندارند.

درس خواندن و مدرک نگرفتن فایده ای ندارد؛ زنان می خواهند خودشان را در جامعه نشان دهند

وی در ادامه می گوید: آیا آنها می توانند با این سواد، مدرک داشته باشند؟ جایی کار پیدا کنند؟ و به واسطه درسی که خوانده اند، در جامعه خودشان را معرفی کنند؟ تحصیل این دختران، منجر به کسب یک نوع مهارت فردی می شود. مهارتی که فقط به درد خودش می خورد و نمی تواند در جامعه از آن استفاده کند. باید توجه داشت بخش اعظمی از بی شناسنامه ها کاملا بی هویت هستند؛ یعنی پدران، مادران، مادربزرگان و... آنها هم شناسنامه نداشتند و ندارند. فرایند دریافت شناسنامه بسیار طولانی است و در واقع به دنبال آن نمی روند. به ویژه برای بی هویت ها، این فرایند پیچیده تر و سخت تر هم می شود.

کاروانی تاکید می کند: افراد فاقد هویت از اینکه شناسنامه دار شوند کاملا ناامید هستند. همچنین در برخی موارد، هراس اجتماعی وجود دارد از اینکه اگر به دنبال شناسنامه دار شدن خود بروند، گویی خودشان را به عنوان تبعه خارجی معرفی کرده اند و آنها را به عنوان مهاجر غیر قانونی دیپورت می کنند. فرض کنید 20 خانواده افغانستانی غیر مجاز در یک محل زندگی می کنند؛ با این تصور که افراد ایرانی فاقد شناسنامه هم که در آن محل هستند و شناسنامه ندارند، ممکن است همراه با آن جمع، دیپورت شوند. در مناطق زیادی از جمله شیروان و زاهدان، اتباع خارجی غیرمجاز زیادی وجود دارند که ممکن است این اتفاق برایشان رخ دهد.

در سیستان و بلوچستان جمعیت پسران دانش آموز بیشتر از دختران است

این مدرس دانشگاه در ادامه با اشاره به نسبت جمعیت دختران و پسران محصل می افزاید: در مناطق روستایی، جمعیت پسران دانش آموز بسیار بیشتر از دختران است. دلیل آن هم به بافت سنتی استان باز می گردد. در واقع آموزش و پرورش باید سیاست ها و برنامه ریزی هایی داشته باشد که منطبق بر آن بافت و بستر باشد. در بسیاری از روستاها، آموزش و پرورش تا کلاس ششم برای دختران امکانات آموزشی مهیا کرده است که باز هم به صورت مختلط است و بعد از دوران ابتدایی، امکان ادامه تحصیل ممکن است در روستا یا شهری دیگر فراهم باشد. پسران به راحتی از روستایی به روستای دیگر می روند و مانعی سر راه خودشان نمی بینند؛ ولی پدران خانواده ها حاضر نیستند دخترانشان را به جایی دیگری برای تحصیل بفرستند؛ چون معتقد هستند باید در همان روستا آموزش برای دختران مهیا باشد. 

انتقال آموزش در خانه از طریق مادر در سیستان و بلوچستان امیر مغفول است

این جامعه شناس با اشاره به اینکه درس نخواندن دختران تبعات منفی زیادی دارد، می گوید: یکی از اصلی ترین تبعات آن، این است که آموزش در خانواده کاملا از بین رفته است. فرض کنید مادری باسواد باشد، حتی اگر شاغل هم نباشد و خانه داری کند، کمترین پیامد مثبتی که سواد او دارد این است که آن مادر می تواند آموزش را برای فرزندان خودش به صورت اصولی داشته باشد. با این وجود، آموزش و انتقال آموزش، امری گم شده در روستاهای سیستان و بلوچستان است. همچنین، دختران از جهات مختلف خود را با پسران مقایسه می کنند و این از لحاظ روانی هم آنها را دچار مشکل می کند.

وی در پایان می گوید: اگر شرایط برای این زنان مهیا باشد که شناسنامه دار شوند و ادامه تحصیل هم بدهند، اکثرا حاضر هستند که در مشاغل مختلف مخصوصا شغل های دولتی کار داشته باشند. دغدغه معیشت و گذران روزگار، ناامنی شغلی و اقتصادی جوانان سیستان و بلوچستانی، بسیار غامض و مشکل آفرین است. برنامه ریزی اقتصادی، کوتاه مدت و برنامه های فرهنگی بلند مدت باید برای این دختران در نظر گرفته شود. اگر برنامه های کوتاه مدت اقتصادی صورت گیرد می توان برنامه های میان و بلندمدت اجتماعی-فرهنگی را نیز برای این مهم در نظر گرفت.