در این استان دانش آموزان مهرماه به مدرسه نمی روند ! / کار کودک در تهران تلخ است؛ اما اینجا کودکان کار می کنند و منفجر می شوند + فیلم

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، شاید برایتان عجیب باشد؛ ولی در این نقطه از ایران، دانش آموزان روزهای ابتدایی سال تحصیلی را از دست می دهند! آنها به طور متوسط، حدود یک ماه اول سال تحصیلی را به مدرسه نمی روند و به جایش می روند به یک استان دیگر!

اینجا دانش آموزان برای خودشان یک حامی هم نمی بینند. خودشان تصمیم می گیرند که چند صباحی را کار کنند تا هم خرج خود را در بیاورند و هم کمی بتوانند خانواده را تامین کنند. اینجا سیستان و بلوچستان است. اینجا جایی که دانش آموزانش روزهای اول مدرسه را نمی بینند. آن زمان، فصل کار کردن است.

عبدالطیف کاروانی، جامعه شناس و مدرس دانشگاه ولایت ایرانشهر در گفت و گو با رکنا در این خصوص می گوید: این موضوع درست است که برخی از دانش آموزان روزهای ابتدایی سال را از دست می دهند و برای کارگری می روند؛ چراکه وضعیت اقتصادی و گذران زندگی در این استان سخت است. این دانش آموزان مجبور هستند معیشت خود را خودشان تامین کنند!

وی می افزاید: برخی از این دانش آموزان به کارهایی مثل پسته چینی و سیب چینی مشغول می شوند. همچنین، بسیاری از آنها، به ویژه آنهایی که در شهرها و روستاهای مرزی زندگی می کنند، شاگرد ماشین های سوخت کشی می شوند و از این راه درآمد کسب می کنند.

کارزونی تاکید می کند: اگر هرم نیازهای مازلو را در نظر بگیریم، می بینیم تا زمانی که نیازهای اولیه افراد از جمله خوراک و مسکن تامین نشود، آنها نمی توانند به نیازهای دیگر از جمله آموزش، خودشکوفایی، نیازهای اجتماعی و... حتی فکر کنند، چه برسد به اینکه دنبال تامین آن نیازها باشند.

این جامعه شناس می افزاید: بر همین اساس، اصلی ترین علت و دلیلی که اکثر این دانش آموزان مشغول به کار می شوند، فقر خانواده ها است. این دانش آموزان راهی ندارند و به اجبار باید به این مشاغل را روی بیاورند و از آموزش دوری کنند. بنابراین مطمئنا دانش آموزان با تاخیر به مدرسه می روند. چراکه حضور در مدرسه بستگی به وضعیت آن فرد دارد. اگر ببیند می توانند معیشت خود را تامین کنند، سر کلاس حاضر می شود. 

این دانش آموزان چاره ای جز کار کردن ندارند

کاروانی در پاسخ به اینکه چرا آموزش و پرورش با عدم حضور این دانش آموزان در روزهای ابتدایی سال مشکلی ندارد؟ می گوید: از آنجایی که شاغلان در آموزش و پرورش اکثر افراد بومی منطقه هستند و نسبت به وضعیت زندگی دانش آموزان شناخت دارند، به نظر شما آیا راهی جز پذیرش بچه ها دارند؟

وی  با اشاره به اینکه اغلب دانش آموزانی که کار می کنند، در مقطع متوسطه دوم؛ یعنی 14 سالگی کار می کنند، می گوید: دانش آموزان مناطق مرزی، بیشتر راغب هستند سوخت بری کنند؛ ولی در مناطقی مثل زابل، زاهدان، ایرانشهر و... که از مرزها فاصله دارند، دانش آموزان به پسته چینی و سیب چینی در استانهای دیگر از جمله کرمان روی می آورند.

این مدرس دانشگاه تاکید می کند: اکثرا دانش آموزان به همین دو شغل مشغول هستند. خیلی کم پیش می آید که دست فروشی یاشاگرد مغازه بودن را انتخاب کنند. بیشتر از 90 درصد دانش آموزانی که به قاچاق سوخت مشغول هستند دیگر علاقه ای به درس نخواهند داشت. از سویی دیگر، اینکه می دانند نمی توانند از طریق تحصیل، به جایی برسند و کسی هم در این مسیر حامی آنها نیست؛ لذا ترجیح می دهند کار کنند.

وی در پایان تاکید می کند: این دانش آموزان، با شاگردی و همراهی سوخت برها کار را شروع می کنند و بعدا خودشان به قاچاق سوخت به صورت انفرادی روی می آورند. متاسفانه این دانش آموزان، احساس می کنند تنها کاری که از دستشان بر می آید مبادرت ورزیدن به کار کردن در حوزه قاچاق سوخت است.