۹ میلیون حقوق برای ۱۲ ساعت حضور در ماشین؛ سهم راننده‌ای که امنیت بچه‌ها را تضمین می‌کند / بیمه نداریم و سهمیه لاستیک دولتی ما قبل از کرونا از بین رفت!

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، امروز روز رانندگان سرویس مدرسه است؛ کسانی که هر روز، پیش از آنکه خورشید طلوع کند، کارشان را آغاز می‌کنند و در سرمای زمستان، گرمای تابستان یا باران‌های بی‌وقفه، مسئولیت جابه‌جایی ایمن دانش‌آموزان را بر عهده دارند.

این رانندگان نه‌تنها باید مهارت بالایی در رانندگی داشته باشند، بلکه لازم است با دقت و تمرکز فراوان، رفتار کودکان و نوجوانانی را مدیریت کنند که گاهی با بی‌قراری یا شوخی‌های کودکانه، موجب حواس‌پرتی می‌شوند. حفظ آرامش، پایبندی به قوانین راهنمایی و رانندگی و تلاش برای پیشگیری از هرگونه حادثه، وظایفی دشوار است که روزانه بر دوش این افراد قرار دارد.

علاوه بر مسئولیت سنگینی که بر عهده دارند، رانندگان سرویس مدرسه اغلب از حقوق و مزایایی اندک برخوردارند و زحمتشان کمتر از آنچه باید، دیده می‌شود. فشارهای روانی ناشی از ترافیک‌های سنگین، زمان‌بندی‌های فشرده و انتظارات والدین و مدارس، تنها بخشی از چالش‌های روزمره آنان است. با این حال، کوچک‌ترین خطا یا سهل‌انگاری می‌تواند پیامدی جبران‌ناپذیر برای جان چندین کودک در پی داشته باشد. همین نکات کافی‌ست تا نقش مهم و حساس این قشر زحمت‌کش بیش از پیش مورد توجه و قدردانی قرار گیرد.

یکی از رانندگان سرویس مدرسه در گفت‌وگو با رکنا، از سختی‌های کارش چنین می‌گوید: «ماهیانه ۹ میلیون تومان حقوق می‌گیرم و چهار بچه در مقطع ابتدایی و بعد از ظهرها هم چهار نوجوان در مقطع دبیرستان را با خودم می‌برم. در هفته دو بار مجبورم بنزین بزنم. این شغل، تشنگی و گرسنگی دارد، چون من مدام در ماشین هستم. با این ترافیک‌ها اصلاً نمی‌صرفد که به خانه بروم و دوباره برای برداشتن بچه‌ها برگردم، چون معلوم نیست ترافیک چه زمانی در چه حدی خواهد بود. ممکن است دیر برسم. از صبح که بیرون می‌آیم، در ماشین می‌مانم تا ساعت ۳ که سرویس مدرسه دبیرستانی دارم و بعد از آن تازه می‌توانم به خانه بروم. صبحانه و ناهارم را هم در ماشین می‌خورم.»

او در ادامه می‌افزاید: «ما با پیمانکار قرارداد داریم. در ابتدای کار، اسناد هویتی، معاینه فنی، سوءپیشینه و مدارک ماشین را می‌خواهند؛ اما اینکه در طول سال هم مجدداً ایمنی ماشین بررسی شود، وجود ندارد. من سال‌هاست با این دو مدرسه کار می‌کنم و همه را می‌شناسم. خوشبختانه مشکلی نداشته‌ایم.»

این راننده باسابقه درباره ویژگی‌های اخلاقی لازم برای شاغلان این حرفه می‌گوید: «رانندگان سرویس مدرسه باید اخلاق حرفه‌ای داشته باشند و صبور باشند. آنها باید بدانند با گروهی از بچه‌ها سروکار دارند که هر کدام روحیه و سلیقه متفاوتی دارند. باید مثل پدر و مادر بچه‌ها صبر داشته باشند. چون من در یک شیفت با بچه‌های ابتدایی ۷ و ۸ ساله سروکار دارم، گاهی پیش می‌آید که بچه‌ای در ماشین ادرار می‌کند یا حالت تهوع دارد و ماشین را کثیف می‌کند. ما باید تحمل کنیم و کاری نکنیم که روحیه بچه‌ها خراب شود. بعضی از بچه‌ها دلشان می‌خواهد زودتر برسند و گریه می‌کنند، در حالی که ترتیب رساندن بچه‌ها از قبل مشخص شده است و آنها این موضوع را درک نمی‌کنند. باید با مهربانی این را برایشان توضیح بدهیم.»

وی در ادامه تأکید می‌کند: «در شیفت دیگر با بچه‌های دبیرستانی هستم. آنها موسیقی‌های مورد علاقه‌شان را می‌خواهند و دوست دارند فضا شاد و صمیمی باشد. راننده باید با آن‌ها همراهی کند تا احساس خوبی از مسیر رفت‌وآمد داشته باشند.»

این راننده سرویس در پایان درباره مشکلات فنی خودرو و مسائل رفاهی می‌گوید: «هزینه‌های مربوط به لاستیک، جلوبندی و دیگر بخش‌های ماشین خیلی بالاست. قبل از کرونا سهمیه لاستیک دولتی داشتیم که حالا دیگر خبری از آن نیست. من خودم بازنشسته‌ام، اما بسیاری از رانندگان جوان‌تر بیمه ندارند و مجبورند به صورت خویش‌فرما خودشان را بیمه کنند.»