خاله سارا: خیلی خطرناک بودم، دو بادیگارد مسلح داشتم + فیلم
حجم ویدیو: 62.23M | مدت زمان ویدیو: 00:08:16

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی رکنا، هیچ کس در سیاهی به دنیا نمی آید. ورود به سیاهی شاید دست خودمان نباشد ولی بیرون آمدن از آن مسلما  به اراده و تلاش خودمان و البته حمایت جامعه بر می گردد.

آدم هایی از تاریکی بیرون می آیند که قوی ترند، امیدوارترند و این باور را دارند که می توانند از سختی روزگار بگذرند و پیروز بر آنها باشند .

هر کدام از ما یک قهرمان در وجودمان داریم و این قهرمان می تواند ما را در آغوش بگیرد و از دل سیاه تاریکی تا نور امید برساند. بعضی از ما این قهرمان را می شناسیم و بعضی هم نمی شناسیم. این قهرمان خود ما هستیم. فقط کافی است که قهرمان زندگی مان را بیدار کنیم و گام به گام با آن حرکت کنیم و لذت ببریم.

بهناز 46سال دارد او در شوش معروف به خاله سارا بود. تا انتهای جاده سیاه رفته اما، می گوید این روزها  خوشحال است و از روزگار فعلی خود لذت می برد و تاکید می کند :"یک زمانی به من می گفتند زنیکه حالا به من می گویند «خانم»! خودم قهرمان خودم شدم."

دوران کودکی تان چگونه گذشت؟

دوران کودکی زیاد قشنگی نداشتم اما آنقدر هم بد نبود که بخواهم ناراحتی داشته باشم.  سرکش بودم. در خانه از من می ترسیدند . فقط  حرف پدرم را می خواندم، حرف مادرم را گوش نمی کردم . هر کاری می گفت  برعکسش را انجام می دادم.

چندتا خواهر و برادر بودید؟

10 تا.

خودتان مصرف کننده موادمخدر شدید؟

بله.

چطور مصرف موادمخدر را شروع کردید؟

در میدان میرداماد با دوستانمان می گشتیم. حدود 23-24 ساله بودیم ، پلیس به ما گیر داد... خیلی درد داشت و اذیت شدم. یک دوستی به نام ساناز داشتم که گفت بشین تا من برگردم. رفت سه تا دونه هروئین گرفت. آن روزها 1500 تا 2000هزار تومان بود. آمد خانه روی زرورق کشیدیم و من دیگر درد نفهمیدم. این اولین باری بود که مصرف کردم.

بعد از هروئین چه چیزهایی مصرف کردید؟

حدود 5-6 سال که هروئین مصرف کردم زیاد جوابگو نبود. دنبال بهانه یا دستاویز جدید بودم. کراک تازه به بازار آمده بود و کشیدنش راحت بود. روی سنجاق می زدی و با یک سنجاق دیگر دور می گرفتی. به آن می گفتند سه دود. از حالت عادی خارجت می کرد و یک حال دیگری پیدا می کردی. 6-7 سال هم کراک مصرف کردم.

در دوران مصرف امرار معاشت چگونه بود؟

از هر راهی پول در می آوردم. آنچه که داشتم از دست داده بودم. هر چیزی داشتم می فروختم، پس اندازم تمام شده بود و ضایعات جمع می کردم. در ماشینی را باز می کردم تا چیزی از آن بردارم. به هر حال من مصرف می کنم که زندگی کنم و زندگی می کنم که مصرف کنم. حالا چطور تهیه این زیاد برام مهم نیست. از جیب تو در بیاورم یا از جیب خودم. فقط دنبال پول مصرفم فرقی نمی کند چطوری! بتوانم کار کنم، کار کردم. دوران مصرف طوری نیست که بگویم حتما کار می کردم. اگر حتما را بگویم دروغ گفته ام.

بزرگ ترین خلافی که انجام دادید چه بود؟

حدود 9 سال مواد می فروختم. در اتوبان ها، در پاتوق علی پاشا، پاتوق میلاد، زیر پل همت پاتوق های بزرگ بود و آدم ها می خریدند. من ترازوداری می کردم و دو سه نفر با اسلحه این طرف و آن طرف ایستاده بودند که مواد را ندزدند. منم ترازو دار بودم، مواد را می کشیدم و به آنها می دادم. از این راه امرار معاش می کردم.

خانه تیمی هم داشتید؟

حدود چند سال داشتم. 5-6 خانم زیر دستم بود. درآمد خوبی داشت. اگر خانم درست و حسابی بود و آقا پسند باشد و بتواند او را راضی کند. من 25 سال مصرف مواد داشتم. 10سال اولش در خانه بودم. بقیه اش در خیابان بودم. بعضی از خانم ها در خانه بودند و مشتری می بردم. خودم هم بر و رو داشتم. اینطوری که الان 50سال هستم آن موقع نبودم. او به هوای خودم می آمد ولی من معرف کسان دیگری می شدم. یک مبلغی را برای خودم می گرفتم و یک مبلغی را برای آن خانمی که در آن خانه بود و کار می کرد.

هیچ وقت پلیس برخوردی با شما نکرد؟

نه. یک روز  مهمان داشتم نرسیدیم خورش درست کنیم برنج درست کردیم. صد تومان به من دادند و گفتند برو جوجه کباب بگیر. آمدم میدان شوش جمع آوری معتادان بود. ایستاده بودم که غذا بگیرم. پولش را هم داده بودم که دستبند خورد تو دستم و کردنم تو ماشین. هر چه گریه کردم فایده نداشت. شب در کلانتری بودیم و فردایش ما را فرستادند کمپ صفری. 6ماه آخر را در کمپ بودم. 6ماه و 8 روزی که آنجا بودم شاید یکبار خدا را شکر نکردم... شاید یک بار حرفشان را گوش نکردم و همیشه می گفتم من را به زور اینجا آورده اند و دارم حبسش را می کشم بروم بیرون خودمش را هم می کشم. مگر می شود 6ماه من را اینجا نگه داشتند... کتک خوردم... شپش گرفتم... موهایم را کوتاه کردند... موهایم تا زانو بود از ته زدند. همه کله شان جوجو گرفته بود. این شده بود عقده. فکرم این بود که به زور من را اینجا آوردند. فکرم این نبود که به واسطه آنها پاک شدم.

می گفتم آن مامور به من گفت شما خطرناک ترین آدم ها هستید که مصرف می کنید و معتاد هستید. من قهقه به او می خندیدم. مرد گنده به من می گفت تو خطرناکی. من یک معتاد پیزوری چه خطری دارم؟ اما امروز می فهمم واقعا من خطرناک هستم. من وقتی به خودم، مادرم، برادرم یا هیچ کسی رحم نمی کنم خطرناکم. با نور سپید هدایت توانستم یک سرپناه و غذای گرم پیدا کنم و کار کنم. مدتها آنجا کار کردم و بعد پیشنهاد این مرکز به من شد که کار کن و پرسنل اینجا باش. اول آشپز اینجا شدم بعد کم کم مسئولیت خوابگاه ها را به من دادند و گفتند از عهده تو بر می آید. با کمک خانم علیزاده توانستم این کارها را بکنم. آشپزی 120-130 نفر را می کنم و مسئولیت خوابگاه ها را هم دارم. سفیر خانم علیزاده از طرف مرکز سپید هستم داخل پارک ها و چند منطقه دیگر که برای گشت می روند. به کارتنخواب ها کمک رسانی می کنم و برایشان دارو می برم و پانسمان شان می کنم. چیزهایی که از طرف اینجا به من می دهند را به آنها می رسانم... مثل آب مقطر، سرنگ و...

پس به نظر شما زندگی هنوز ادامه دارد؟

بله. زندگی من خیلی هم قشنگ است و خوشحالم. آرزو می کنم تمام کارتنخواب ها یک روزی به امروز من دست پیدا کنند به این عشق و خوشحالی که من الان دارم. یک زمانی هیچ کسی به من اعتماد نمی کرد که یک قوطی سیگار برایش بخرم. چون فکر این را نمی کرد که پولش را برمی گردانم یا نه... ولی امروز مدیر اینجا اینقدر به من اعتماد دارد که کارت اعتباریش را به من می دهد و من برایش خرید می کنم. امروز اینقدر اعتبار پیدا کردم که به من می گویند خانم! به من نمی گویند «زنیکه» «عملی» امروز خانم خالدیان صدایم می کنند. اگر برگردم به دو سه سال پیش به من می گفتند: «هیییی! با توییم بابا.»

خبرنگار: علی چاهه

برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.

کدخبر: 557732 ویرایش خبر
لینک کپی شد
آیا این خبر مفید بود؟