روزهای قشنگی که می روند وما می مانیم !

ما می دانیم عقل سالم در بدن سالم است. برای همین هم مقید به سلامت جسم خود هستیم. اما حقیقت این است که برای داشتن جسم سالم باید عقل سالم داشته باشیم .

خیلی از کسانی که به بیماری هایی مثل قند خون ،فشارخون و بیماری های اجق وجق مبتلا می شوند به خاطر نا آ گاهی هایی است که چه از زیاده روی در خوردن یک سری مواد غذایی داشته اند و چه از فشارهای عصبی و روحی و روانی بوده که مایه عذاب شان شده است. آنها در واقع به آ رامش نرسیده اند تا بتوانند احساس خوشبختی را در لحظه لحظه زندگی خود تجربه کنند.توقع های بی حدو اندازه، غرور نابجا و ندانم کاری باعث می شود نتوانند نفس عمیق بکشند و دقایقی آرام قدم بزنند. این افراد تند و بیقرار راه می روند و حتی حرکات بدن شان هنگام پیاده روی نشان می دهد عصبی هستند.

اگر لحظه ای بتوانند سکوت کنند،به چیزهایی که دارند بیاندیشند ،گاهی با خود خلوت کرده و اگر دل شان گرفت چند قطره اشک بریزند.

گل و گیاهی کوچک گوشه اتاق خود بگذارند. در کارهای خیر ،هرچند کوچک مشارکت داشته باشند ،سعی کنند مسایل کوچک و پیش پا افتاده را روی برج زهر مار اخلاق خود علم نکنند و خطای دیگران را نادیده بگیرند ،یعنی بخشنده و سخاوتمند باشند خیلی از مشکلات شان حل خواهد شد.

پس باید در کنار رژیم غذایی،رژیم روح و روان هم بگیریم و از خوراک عقل خود درست و اندازه استفاده ببریم.

باید حواس خودمان را خیلی جمع کنیم.برای رژیم غذایی درست نیازمند مطالعه و آگاهی لازم هستیم. در مطلبی خواندم نتایج تحقیقات ثابت کرده رژیم گرفتن غیر اصولی غذایی باعث آسیب شدید به مغز می شود و در این حالت مغز سلول های خودش را مصرف می کند و ... .

این اصل در باره رژیم روح و روان مان نیز صدق می کند.

شناخت و درک درست موقعیت ها و داشتن امید و هدف های خوب و متعالی در زندگی سبب می شود به اندازه حرف بزنیم ،بجا نگاه کنیم ،خوب گام برداریم و نیت های پاک در کارهای خود داشته باشیم و فکر و عقل مان را درگیر مسائل الکی و بیخود و بی ارزش نکنیم.

رسول اکرم حضرت محمد (ص) در این باره می فرمایند :خداوند هبج نعمتی را برتر از عقل در میان بندگانش تقسیم نکرده است و در مقابل عقل،جهل و نادانی بدترین فقر و تنگدستی است. انسان نا آگاه و جاهل هم ثروتش را از دست می دهد و هم آبرو و حیثیتش را و در یک کلمه دین و دنیایش را تباه می سازد. البته منظور از عقل برابر آ موزه های دینی مان ،همان هوش و فراستی است که انسان را به خدا و اطاعت او نزدیک می کندو از زشتی ها دور می سازد.

ما برای رسیدن به آ رامش و احساس خوشبختی باید در فکر و عمل خود اندازه نگه داریم که اندازه نکو است و تعادل داشته باشیم.

مبادا با ندانم کاری از موقعیت ها ،دارایی ها ،سرمایه های گرانبها و ثروت های واقعی خود باز بمانیم و مثل دوستی که همسرش را از دست داده بنشینیم و حسرت روزهای گذشته را بخوریم. خدانکند در چنین موقعیت هایی ،انسان احساس گناه نیز بکند و خودش را مقصر بداند. آن گاه دیگر روزهای روشنی که در زندگی خود ارزان و راحت از کف داده را باز نخواهد یافت و شب های تار و دلگیر پیش روی خود را تاب نخواهد آ ورد.

شکرگزار نعمت های خدا باشیم و برای ساختن زندگی و رسیدن به عاقبت بخیری عزم جدی و تلاش بیشتری داشته باشیم.اخبار 24 ساعت گذشته رکنا را از دست ندهید