احیای  دریاچه ارومیه نیاز به  همت دارد نه مرثیه!

به گزارش رکنا ازآذربایجان‌غربی؛طی دو سال اخیر اقداماتی هر چند دیر هنگام در جهت حفظ این دریاچه و جلوگیری از مرگ آن شکل گرفته است.
عملیات انتقال آب از سدها لایروبی رودها و عدم صدور مجوز برای حفر چاه در حاشیه دریاچه علیرغم همه اینها دریاچه ارومیه روند مرگ تدریجی خود را طی می کند.
گفتنی است  در دهه ی گذشته مساحت دریاچه نزدیک به 88 درصد کاهش یافته است و ناپایداری این اکوسیستم زمانی شدت گرفت که تراز آن به 3/8 متر زیر سطح تراز اکولوژیک (1274/1 متر) رسید. بدنبال این ناپایداری، چرخه زیستی دریاچه ازهم پاشیده شد.
البته ناگفته نماند این پدیده ی غیرطبیعی، نشأت گرفته از استفاده ی غیراصولی و بی برنامه از این دریاچه بوده است. در این بین راه حل های فراوانی برای نجات دریاچه عنوان می شود که شاخص ترین آنها استفاده از حوضه های آبریز خارجی و داخلی است، اما پیش از عملی کردن هر راه حلی باید به این اجماع کلی دست یافت که این بحران فاجعه بار با جنبه های زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، هیدرولوژیکی و فرهنگی ناشی از سوء مدیریت منابع آب در منطقه است.
با انتقال آب از تونل کانی‌سیب به دریاچه انتظار می رفت که آب دریاچه  احیا شود اما به علت شدت نور خورشید وتبخیر آب وضعیت دریاچه بحرانی تر شد و
پیش‌بینی می شود وضعیت دریاچه ارومیه در پایان تابستان ۱۴۰۲ با وجود عدم انتشار داده‌ای از وضعیت تراز دریاچه ارومیه، تصاویر ماهواره‌ای اخیر از افت ۵۰ درصدی مساحت دریاچه ارومیه نسبت به سال گذشته خبر می‌دهدوخطر خشک شدن کامل دریاچه ارومیه از هر زمانی نزدیک‌تر احساس می‌شود بطوریکه بنا بر گزارش مرکز سنجش از دور دانشگاه صنعتی شریف، درست همزمان با تاریخی که صداوسیما در ۸ خرداد ۱۴۰۲ بدون ذکر عددی از تراز دریاچه از بهبود وضعیت آن گزارش می‌داد، تراز این دریاچه در کمترین میزان خود در ۱۰ سال گذشته بوده است.

کریم معجنی/آذربایجان‌غربی