حمیدالله سیدزاده: مسئولین هنرمندان را حمایت کنند تا انگیزه بگیرند + فیلم

به گزارش رکنا، سی و نهمین جشنواره موسیقی فجر در سومین شب خود شاهد اجرای گروه سراوان به سرپرستی حمیدالله سیدزاده در فرهنگسرای ارسباران بود. این نوازندگان چندین قطعه را به‌ طور مشترک در این دوره از جشنواره اجرا کردند.

لطفا خودتان را معرفی کنید.

حمیدالله سیدزاده هستم. متولد 1376/12/5 از استان سیستان و بلوچستان، شهرستان سراوان، روستای پیرآباد. تحصیلاتم دیپلم است و نوازنده دهلک هستم.

ساز تخصصی تان چیست؟ از تاریخچه آن و جایگاهش در کشور بگویید.

من درواقع 4 ساز را می نوازم ازجمله بنجو، تنبورگ، رباب و دهلک که قبلا بیشتر تمرین داشتم و پیشرفت بیشتری هم داشتم ولی متاسفانه ازسوی هیچ ارگانی حمایت نمی شدم و مجبور  شدم کمی کمرنگ باشم و به کار دیگری هم مشغول شوم برای امرار معاش که زیاد وقت نمی کنم الان برای تمرین اما ساز تخصصی ام رباب است که علاقه ام بیشتر به همین ساز است.

تاریخچه رباب را آنطور که من شنیده ام بدین شکل است که رباب را لقمان حکیم اختراع کرده برای شفای بعضی از مریض ها که مریضی روحی داشتند و با صدای رباب شفا پیدا می کردند. رباب بیشتر سمت استان و شهر ما استفاده می شود که به سبک عرفانی و غزلیات حافظ و مولانا و از غزلیات اجداد خودمان می نوازیم. کلا سبک ما با تمام جاهای کشور فرق دارد و در همه جای کشور سبک ما را تایید کردند حتی اساتید بزرگ ازجمله جناب آقای خوشگ جاوید، محمدرضا درویشی، آقای پهلوان و چند نفر از اساتید دیگر که فامیلی شان متاسفانه یادم نیست.

گروه شما در سی‌ و نهمین جشنواره بین‌ المللی موسیقی فجر با عنوان سراوان و به نام شما شرکت کرد؛ از حال و هوای جشنواره بگویید و اعضای گروه را معرفی کنید.

اعضای گروه ما عبارتند از؛ سرپرست حاتم سیدزاده، محمود سیدزاده، حمیدالله سیدزاده، مهدی سیدزاده که 3 برادر با یک عمو هستیم.

از جشنواره موسیقی فجر امسال رضایت داشتید؟

از جشنواره موسیقی فجر فقط یک گله دارم که تماشاچی خیلی کم بود؛ هرچه تماشاچی بیشتر در این مراسم موسیقایی باشد هنرمند بیشتر انگیزه می گیرد برای اجرا. فقط همین گله را دارم و از دیگر لحاظ عالی بود و همه چیز برنامه ریزی شده و دقیق.

در سیستان و بلوچستان چقدر استعداد موسیقایی وجود دارد و آیا ازسوی مسئولین توجهی به موسیقی نواحی و فولکلور سیستان و بلوچستان می شود؟

در بلوچستان استعدادهای زیادی را می توان دید؛ ازجمله سازهای نی که به آن می گوییم نل قیچک و ما می گوییم سرود رباب. نوازنده های جوان و بااستعدادی وجود دارند که متاسفانه هیچ حمایت و توجه خاصی به آنها نمی شود.

با امکانات محدود استان تان چطور این ساز را فرا گرفتید؟

ساز را ما به کمک پدر و عمویم که استاد ماست تهیه کردیم کمی دشوار ولی چون عشق به موسیقی داشتیم دشواری اش به چشم نمی آید.

آیا کنسرت هم در ایران و خارج برگزار کرده اید؟

بله؛ در بیشتر شهرهای کشورمان ایران اجرا داشتیم؛ در شهر خوی، جشنواره شمس و مولانا رتبه برتر را کسب کردیم. در تهران و مشهد و بیشتر شهرها کنسرت اجرا کردیم.

خواندن اعضای گروه بسیار زیبا و در عین حال سوزناک بود؛ همه اعضای گروه خواننده هم هستند؟

خواننده اصلی ما هادی سیدزاده است که برادرم است و متاسفانه به دلیل سرماخوردگی نتوانست بیاید برای اجرا؛ بعد عمویم تصمیم گرفت بخواند که هر دوتایشان صدای عالی دارند؛ فقط ما 3 نفر می خوانیم.

برنامه تان برای آینده چیست؟

امیدوارم که مسئولین از هنرمندان حمایت کنند و جوان ها انگیزه بگیرند برای پیشرفت و تمرین. من خودم شخصا اگر حمایت نباشد تصمیم دارم اصلا شرکت نکنم دیگر در کنسرت ها و فقط برای دل خودم می نوازم در شهر خودم و برای شاد کردن مردم؛ البته خیلی تشکر می کنم از پژوهشگر جناب آقای خوشنگ جاوید که بیشتر کنسرت ها ما را معرفی می کند.

آرزوی هنری تان را می شود بگویید؟

بنده آرزویم این است که در آینده به تک تک هنرمندان کشورمان توجه خاصی شود و حمایت شوند تا انگیزه بیشتری برای تمرین و پیشرفت داشته باشند.

بهترین دوست تان که بی جان است؟ (کتاب، ساز، چه؟)

بهترین دوستم سازم است که حتما هفته ای یک بار باید با آن بنوازم تا آرام شوم.

از استقبال مردم در طول جشنواره راضی بوده اید؟

گرچه برای اجرای زنده ما در جشنواره موسیقی فجر 39 تماشاچی کم آمده بود ولی همین تعداد که آمده بودند حقیقتا کم نگذاشتند برایمان؛ من که راضی ام.

حرف پایانی؟

و اما کلام پایانی؛ لطفا صدای ما هنرمندان را به مسئولین برسانید که حمایت بیشتری از قشر موزیسین ها داشته باشند. از شما هم متشکرم که وقت گذاشتید برای این مصاحبه.