فیلم آواز باشکوه علیرضا قربانی به نام هزار و یک شب/ صدا بزن که شب بی زمان تمام... شود که با تو قصه بی قهرمان تمام شود... + موزیک ویدیو
قطعه «هزار و یک شب» چهارشنبه 26 آذر رونمایی میشود؛ اثری با صدای علیرضا قربانی و سحر بروجردی که سهراب پورناظری ساخت آن را بر عهده داشته و ترانهاش سروده حسین غیاثی است.
« هزار و یک شب » بهعنوان یکی از پرستارهترین تولیدات این روزهای نمایش خانگی، در میان طرفداران خود مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. حضور بازیگران مطرح و شناختهشده، سطح انتظارات از این اثر را به میزان قابل توجهی افزایش داده است.
مرز لطیف واقعیت و خیال
این سریال که بر اساس کتاب تاریخی مشهور «هزار و یک شب» تولید شده، تنها نسخهای تازه از داستانهای شهرزاد نیست؛ بلکه تلاشی برای ارائه روایتی جدید و مدرن از مفاهیم زنانگی، تخیل و بقا است. زنان این بار از نقشهای حاشیهای فراتر رفتهاند و در مرکز روایت جای گرفتهاند. آنها پیونددهنده زمان حال و گذشته هستند؛ تصویرگر هراس و امید و در تعلیقی میان مرگ و زندگی به تصویر کشیده شدهاند. شاید در این مسیر، شهرزادی تازه پدید آید که پیامآور آزادی و رهایی باشد.
روایت «هزار و یک شب» بین واقعبینی و خیالپردازی در نوسان است؛ دنیایی که هم ردپای اسطورهای دارد و هم در متن زندگی روزمره امروز تنفس میکند. در حالی که سریال به جلو پیش میرود، قوه تخیل به طرز فزایندهای بر صحنه حکمفرما میشود و واقعیت محو میگردد. گویی روایت قصد دارد بندهای زمان و منطق را بشکند و وارد دنیای رویا و فانتزی شود.
بررسی شخصیتها و بازیگری
در حال حاضر تمامی بازیگران وارد ماجرا نشدهاند، اما در قسمتهای ابتدایی سریال، کیفیت اجرای بازیگران یکنواخت و قابل قبول است. پرویز پرستویی در قالب شخصیتی منفی به صحنه میآید؛ نقشی که علاوه بر ایجاد کنجکاوی، پرسشهایی را نیز به همراه دارد. آیا او میتواند از قالب همیشگی خود فاصله بگیرد و تصویری نو از یک شخصیت شرور ارائه دهد؟ علاوه بر او، بهرام رادان نیز با حضوری مرموز، یکی از ناشناختهترین و جالبترین کاراکترهای این مجموعه را به تصویر میکشد.
افت و خیز ریتم روایی
قسمت نخست سریال با ریتمی مملو از جذابیت آغاز میشود و مخاطب را به سرعت همراه خود در دنیای اثر غرق میکند. اما در اپیزود دوم، اندکی از سرعت روایت کاسته میشود که دلیل آن ممکن است تغییر فضا و حضور پررنگتر عناصر تخیلی باشد. با این وجود، طراحیهای بصری هنرمندانه و قاببندیهای با دقت، اجازه نمیدهند جریان داستان از کنترل خارج شود. تصاویر چشمگیر گاه حتی بیش از دیالوگها قدرت دارند و حس تعلیق و هیجان را در ذهن مخاطب ماندگار میکنند.
ارسال نظر