حس ميكنم شوهرم دوستم ندارد

با توجه به مسائلی كه به آن اشاره كرديد شما مشكل داريد كه خودتان را سر مسائل جزئی كتك می‌زنيد. همانطور كه می‌دانيم رفتار پرخاشگری به رفتاری گفته مي‌شود كه در آن فرد قصد عمد يا نيت آسيب رساندن داشته باشد. اين آسيب رساندن مي‌تواند به صورت بدني مثل كتك‌كاری يا كلامی و لفظی مثل بد‌دهانی باشد.
معمولا افراد پرخاشگر، پرخاشگری خودشان را به كسي يا چيزي كه به نظر او برايش مانعي را به وجود آورده تا نتواند به هدفش برسد ابراز مي‌كنند يا شايد پرخاشگري را به خود آن مانع ابراز مي‌كنند ولي در بعضي از مواقع احتمال دارد كه فرد رفتار‌هاي پرخاشگري را به خودش وارد كند مانند خود‌زني يا استفاده از حرف‌هاي ركيك و ناخوشايند به خود. علت اين امر می‌تواند چند عامل باشد؛ در درجه اول كسانی بيشتر به رفتار‌های خودزنی می‌پردازند كه احتمالا مشكلي تحت عنوان اختلال شخصيت مرزی داشته باشند. كسانی كه اين نوع اختلال را دارند رفتار‌های تكانشی‌، ناگهانی و مشكل‌دار مثل آسيب رساندن به خود از قبيل زخمي كردن، تيغ زدن و مجروح كردن يا مواردی از اين دست را نشان می‌دهند كه اينها همه از افكار ناسالم فرد سرچشمه مي‌گيرد و از طرفي ديگر احتمال دارد كه فرد قبلا با انجام دادن رفتار‌هايي از اين دست توجه ديگران را جلب كند كه همين جلب توجه و اينكه توانسته به هدف مورد نظرش برسد باعث مي‌شود آن رفتار را باز هم تكرار كند. به عبارتي ديگر رفتار آسيب رساندن به خود در او تقويت شده است.
خيلي از افراد وقتی كه می‌بينند كسی به خودش آسيب می‌رساند يا به شدت مي‌ترسند كه نكند مشكل عمده‌اي به وجود آيد يا به خاطر احساس ترحم و دلسوزي سعي مي‌كنند آنچه را كه او مي‌خواهد سريع به وي بدهند. به این علت برخي از مواقع همه ما به غلط فكر مي‌كنيم حتما آن فرد محق بوده كه تا اين درجه دچار ناراحتي شده است و آن چيزي را كه مي‌خواهد برايش فراهم مي‌كنيم. دسته بعدي كساني هستند كه رفتار‌هاي آسيب رساندن به خودشان را از طريق مشاهده و يادگيري انجام مي‌دهند، به عبارت ديگر با ديدن صحنه‌ها، افراد و فيلم‌ها و مواردی از اين دست چنين رفتاري را الگوبرداري مي‌كنند.‌ نتيجه اينكه در زندگي و در رفتارهايشان اين قضيه نمود پيدا مي‌كند و نمود اين رفتار به تدريج مي‌تواند به عنوان جزئی ثابت از ساختارهاي روانی آنها تبديل شود. نكته آخر اينكه افراد هنگام عصبانيت‌هاي شديد قدرت تفكر و تامل‌شان ضعيف شده و احتمال دارد عاقبت رفتار‌هايي از قبيل خودزنی را در آن لحظه به خوبی متوجه نشوند كه خود اين امر مي‌تواند به عنوان منشأ رفتار‌های تكانش‌‌گرايانه محسوب شود.
اگر بيماری در طبقه اختلال شخصيتي مرزي است چون معمولا هم بيماري خود را قبول ندارند براي درمان هم همكاری نمی‌كنند پس نتيجه معمولا خوش‌بينانه نيست. به همين خاطر در درجه اول پيشگيری و تقويت نكردن رفتار‌های آسيب‌زا و كناره‌گيري كردن و در درجه دوم استفاده از روش‌هاي روان‌درماني و در صورت نياز دارو‌درمانی توصيه مي‌شود. با توجه به موارد گفته شده می‌توانيد براي درمان خود اقدام كنيد.