رازهای پنهان شعار پزشکیان؛ چرا دولت از دعوا و اختلاف فراری است؟
رکنا سیاسی: مسعود پزشکیان با تاکید بر شعار «دعوا نکنیم»، ضرورت پذیرش تنوع و اختلاف‌نظر را به‌عنوان رویکرد اصلی دولت چهاردهم مطرح کرده است.
«دعوا نکنید»؛ این جمله را بارها از زبان مسعود پزشکیان به ویژه پس از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم شنیده‌ایم تا جایی که در تعریف «وفاق» که به عنوان رویکرد دولت چهاردهم به میان آمد؛ بعد از مدتی که کم کم موتور دولت برای شروع فعالیتش روشن شد؛ این برداشت نیز عنوان شد که منظور از «وفاق» در ادبیات پزشکیان همین «دعوا نکنیم» است.
به گزارش هم‌میهن، از همان روزهای مناظره‌های انتخابات ریاست جمهوری گذشته این عبارت مطرح شد و در آخرین جلسه مناظره‌ها در دور اول اکثر کاندیداها از تقبیح دعواهای سیاسی و ضرورت دوری از آن سخن گفتند.
محمدباقر قالیباف از این سخن گفت که «این دعواها و تنش‌ها هیچ ثمری ندارد و گشایشی ایجاد نمی‌کند و مردم را ناامید می‌کند.»
پزشکیان از این گفت که «حرف‌های درست را باید آدم‌های درست اجرا کنند و در این موضوع با هم دعوا نکنیم.»
و امیرحسین قاضی زاده هاشمی نیز با اشاره به سخنان پزشکیان تاکید کرد: «آقای پزشکیان از وفاق و اجماع صحبت می‌کند؛ ما توفیق داشتیم ۱۲ سال خدمت‌شان باشیم و ایشان می‌داند من هم روحیه دعوا و تنش ندارم…اما… برای مردم باید دعوا کرد.»
پس از آن هم پزشکیان در همان روز خداحافظی از مجلس در ۳۱ تیر ۱۴۰۳ در صحن حاضر شد و طی سخنانی بیان کرد: «بارها در مناظرات و در مجلس گفته‌ام کشور را با اختلاف و دعوا نمی‌شود اداره کرد.»
بعد هم که در دیدارهای مختلف از ضرورت این «دعوا نکنیم» سخن گفت. برای نمونه او در تاریخ ۲ دی ۱۴۰۳ درباره توسعه گفت: «توسعه یعنی احترام به فرهنگ دیگران، مشکلات با دعوا کردن و تضاد حل نمی‌شود. باید به دیدگاه دیگران احترام بگذاریم و در جامعه‌ی ما مواردی هست که شاید برتابیده نشود ولی باید احترام گذاشته شود.»
یا در جایی دیگر چنین تصریح کرد: «می توانیم راه پیدا کنیم یا راه بسازیم و شرط موفقیت در این مسیر پرهیز از دعوا و اختلاف است. مرتب به من می‌گویند و گلایه می‌کنند که آقا فلان فرد یا فلان گروه با رویکرد وفاق مثلاً اینطور عمل کرده است، من اما می‌گویم که ما راه دیگری جز وفاق نداریم. اگر بخواهیم مرتب دعوا کنیم، وضع هر روز از اینکه هست بدتر خواهد شد. (۲۱ اسفند ۱۴۰۳)»
پزشکیان بعد از جنگ دوازده روزه و در روز خبرنگار که او به خبرگزاری جمهوری اسلامی رفته بود هم بار دیگر از همین عبارت استفاده کرد و گفت: «مشکل اصلی، دعوا و اختلاف است و این همبستگی اخیر می‌تواند راهگشای حل بسیاری از مشکلات داخلی باشد…هیچ جامعه‌ای نمی‌تواند قوام یابد، مگر اینکه بدون دعوا و نزاع، سلایق مختلف را بپذیرد و اجازه دهد که همه سلایق در چارچوبی مسالمت‌آمیز در کنار هم زندگی کنند.»
پزشکیان بارها از «دعوا نکنیم» استفاده کرده است و در این بین بعد از هر «دعوا نکنیم» به ضرورت به رسمیت شناختن تنوع و اختلاف نظر نیز تاکید داشته است. اختلافات سیاسی میان جریان‌های سیاسی مختلف، طبیعت دنیای سیاست است اما چگونه می شود که اختلاف باشد و بلد باشیم که «چگونه دعوا نکنیم».
روزگذشته غلامحسین کرباسچی، مدیرمسئول روزنامه اصلاح‌طلب و فعال سیاسی در گفت وگو با انصاف نیوز هم به موضوع دعواهای سیاسی اشاره کرد و گفت: «دولت نباید خود را درگیر این دعواها کند.»
او اضافه کرد که «این دعواها برای مرعوب کردن دولت است. دولت باید تمام همّ و غم‌اش را روی حل مسائل مردم بگذارد و وارد این بحث‌های سیاسی هم نشود. این بحث‌ها نباید مخل کار اصلی دولت شود. سعی کند این جرّوبحث‌ها تأثیری روی خدمات دولت نگذارد. امثال این موضوع که فلانی طرفدار کیست و چیست یا فلان ایده را دارد و امثال این دعواها برای این است که دولت را مرعوب کنند و دولت از خدمت‌رسانی به مردم بازداشته شود. به نظر من مهمترین مسئله برای دولت این است که به وعده‌هایی که داده عمل کند و فشار را از روی دوش مردم بردارد حالا بقیه هم هرچقدر دعوای سیاسی می‌خواهند کنند دعوا کنند!»
البته در این راستا بین درخواست «دعوا نکنیم» و چگونگی مواجهه با دعواهای سیاسی از سوی دولت تفاوت‌هایی وجود دارد.
همانطور که پیشتر با استناد به سخنان خود پزشکیان اشاره کردیم؛ اختلاف میان جریان‌های سیاسی و اختلاف نظر در میان تشکل‌ها و احزاب سیاسی از جمله مواردی است که موجب پویایی فضای سیاسی و البته تقویت جایگاه احزاب و مفهوم تحزب می‌شود. پویایی در کشورداری نیز بر اساس همین تنوع نظرات و اختلافات است و انتظار هم بر این است که جریان‌های مختلف سیاسی و تشکل‌ها وقتی پا به عرصه سیاست و اعلام موجودیت می‌گذارند در مسیر تبیین نظرات خود بر همین تفاوت‌ها تاکید داشته باشند.
تا اینجای قضیه روندی است که معمولاً در همه کشورهایی که برای سیستم سیاسی آن تحزب معنا دارد و کشورهایی که در مسیر توسعه سیاسی می‌خواهند گام بردارند به چشم می‌خورد اما موضوع دعواهای سیاسی فراتر از این مسائل است. دعواهای سیاسی محدود به سیستم سیاسی خاصی نیست و همه جا و در همه نوع حکومت‌ها شکل می‌گیرد.
در ایران ما امیدواریم تنوع نظر و اختلاف سلیقه در زمینه‌های مختلف از جمله در حوزه سیاسی به رسمیت شناخته شود. تشکل‌ها و جریان‌های سیاسی برای تدوین، تبیین و بیان آن ورود کنند و البته دولت هم در این مسیر با قبول این تنوع و اختلاف نظر شرایط ابراز آن را فراهم سازد و در نهایت هم موضع خودش را بر اساس خاستگاه و برداشتش از خواسته جامعه و نیازهای کشور یا همان منافع ملی پیگیری کند.
درباره پزشکیان و دولت متبوعش هم انتظار این است که تصمیمات را بر اساس ارزیابی و نظر کارشناسی که در همان روزهای مناظرات انتخاباتی و شروع به کار دولت مطرح کرده بود و مبتنی بر عللی که مردم او را برای این سمت برگزیدند و به پاستور فرستادند، اخذ کنند؛ حتی اگر جریان‌هایی در پی دعواهای سیاسی به دنبال غوغاسالاری باشند.
درباره دعوای سیاسی باید به این موضوع اشاره داشت که معمولاً دعوای سیاسی فراتر از آن بحث اختلاف سلیقه و نظر در کشورهای مختلف از جمله کشور ما مطرح می‌شود؛ گاهی صرفاً این دعواها در راستای فشل کردن و ناکارآمدسازی دولت هاست.
در بیان این تفاوت این را می‌توان بیان کرد که معمولاً در پی اختلاف نظرها میان جریان‌های سیاسی و مسیری که آن‌ها ترسیم می‌کنند، مردم در مواقعی مانند انتخابات بین گزینه‌ها تصمیم می‌گیرند و فرمان بخشی از امور را به گزینه مد نظر خود می‌دهند. البته در همین اثنا هم انتظار می‌رود جریان‌های مختلف نظرات خود را مطرح کنند و نقد و حتی اعتراض خود را بیان کنند.
در چنین شرایطی منتخب مردم که در اینجا منظور رئیس جمهوری است باید آنچه از موقعیتش انتظار می‌رود را به اجرا درآورد. البته در این مسیر بسیار محتمل است که آن‌ها که مخالف نگاه جریانی دولت هستند با دعوای سیاسی در جایگاه رقیب به دنبال ایجاد مانع در مسیر راه باشند و در این بین دولت‌ها باید مراقب باشند در ورطه این دعواها نیفتند با این تاکید که معنی آن نشنیدن صداهای مختلف نیست. بالاخره دولت باید سلایق و نظرات مختلف را بشنود و البته همانطور که پزشکیان همه را به دعوا نکردن دعوت می‌کند؛ تلاشش را بر جلوگیری از دعواها و تمرکز کار بر تحقق وعده‌ها و انجام وظایفش بگذارد.
در این بین هم دولتمردان حواس‌شان باشد این «دعوا نکنیم» قرار نبود در کریدور ترس از جریان مقابل و کوتاه آمدن از خواست‌های مردم باشد بالاخره اینکه رئیس جمهور کوتاه بیاید و به حرف شما رقیب گوش دهد که فقط دعوا نشود هنر نیست؛ باید تعامل ایجاد شود. همانطور که از دولت پزشکیان انتظار آن است که وارد بازی‌های پشت این دعواهای سیاسی نشود؛ انتظار بوده و هست در مسیر جلب نظر مردم و حامیانش راه معقولی را در پیش بگیرد.
معمولاً دعواخواهان و سنگ اندازان در برابر تحقق وعده‌های دولت بیش از آنکه در این دعواهای سیاسی پیرو دغدغه‌های مردم یا راهکاری برای بهبود زندگی مردم بدهند، در مسیر خواست جریان سیاسی و منافع حزبی قرار دارند.
سخن آخر اینکه انتقاد و حتی اعتراض به دولت و تصمیماتش نه اشتباه بلکه در مواردی به شفاف‌سازی موضوعات و ترسیم راه بهتر کمک می‌کند اما در کشور ما با توجه به اینکه این موارد در فضاهایی مانند مجلس مطرح می‌شود؛ تبدیل به ابزاری برای چوب لای چرخ دولت گذاشتن مثلاً به قیمت رای آوردن در انتخابات بعدی است.
بنابراین در فضای سیاسی اینکه چگونه اختلاف نظر داشته باشیم اما دعوا نکنیم بسیار مهم است و اینکه دولت چقدر و چگونه نسبت به این دعواهای سیاسی واکنش نشان دهد موضوع مهم‌تری است. در این راستا با محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، افشین حبیب زاده، عضو شورای مرکزی خانه کارگر و غلامعلی جعفرزاده ایمن آبادی، عضو شورای مرکزی حزب اعتدال و توسعه گفت وگو داشتیم که در ادامه می‌آید.
۱- در فضای سیاسی ایران یک جریان حامی دولت داریم و در مقابل آن جریانی قرار دارد که منتقد دولت است. طبیعتاً نوع نگاه آن‌ها به مسائل، بحث‌های مختلفی در فضای سیاسی ایجاد می‌کند و اختلافاتی به میان می‌آید. چقدر دولت‌ها باید بر این اختلافات اشراف داشته باشند و چقدر باید نسبت به آن واکنش نشان دهند؟
محمد مهاجری: منتقدان دولت دو گروه هستند. یک گروه تندروهای پایداری هستند که حساب‌شان جداست. یکسری دیگر هستند که به آقای پزشکیان رای داده‌اند و به دولت ایشان اعتقاد دارند و معتقدند که باید دولت را حمایت کرد اما همچنان باید نسبت به دولت نظارت جدی داشت و اگر جایی کوتاهی وجود دارد، باید انتقاد کرد. این گروه از منتقدان را باید از مخالفان تندی که منطقی در انتقاد ندارند، جدا کرد.
من اعتقاد دارم که دولت باید به این منتقدان نوع ۲ خیلی بیشتر توجه کند و آن‌ها را هم صنف گروه اول نداند. اینها کاملاً همسو با دولت و دنبال حل مشکلات کشور هستند. اما در بین افرادی که مدافع دولت هستند، افرادی وجود دارند که به هیچ وجه انتقادی را به دولت برنمی تابند و یک گروهی هم هستند که می‌گویند اگر هم قرار است انتقادی شود، باید در فضای ملایم و غیررسانه‌ای باشد.
من معتقدم که در بین این ۴گروه، آن گروه دوم قابل اعتناتر و قابل توجه‌تر هستند و دولت باید به آن‌ها توجه کند که این مشکلات را رسانه‌ای هم می‌کنند؛ حتی ممکن است گاهی اوقات تند شوند و از دایره انصاف خارج شوند اما به مراتب از افرادی که می‌خواهند ماله کشی کنند و همه اشکالات دولت را حُسن ببینند، ارجحیت دارند.
افشین حبیب زاده: وقتی که جناحی قدرت را به دست می‌گیرد و آن شخصی که معرفی کرده، در مسند قدرت می نشیند؛ از لحظه‌ای که در قدرت می‌نشیند باید تمام همّ و غمش اجرای وعده‌ها و برنامه‌هایی باشد که ارائه کرده است. این تنها اولویت است و حتی اولویت دومی هم نداریم که دولت بخواهد به آن بپردازد. دولت باید از بازی‌های سیاسی فاصله بگیرد و بازی‌های سیاسی را به جریانی واگذار کند که دولت را معرفی کرده است.
جریان‌های سیاسی در کشور ما، رسانه و سخنگو دارند و افراد شناخته شده‌ای را دارند که می‌توانند از دولت دفاع کنند. دولت تنها باید به اجرای برنامه بپردازد، در واقع دولت باید از صحنه سیاسی از منظر رقابتی، به طور کامل فاصله بگیرد و به برنامه‌ها و وعده‌هایش بپردازد تا در آن مرحله کیفیت حکمرانی را افزایش داده و باعث افزایش و ارتقاء رفاه و آسایش مردم شود.
جعفرزاده ایمن آبادی: دولت باید کار خودش را انجام دهد. این فضاسازی‌ها یک جنگ روانی برای این است که دولت را مشغول حاشیه کرده و به این وسیله، دولت را از کار بیاندازند. دولت باید تلاش کند که وارد حاشیه نشود اما نکته‌ای که باید اشاره کنم این است که افرادی که در دوره سه‌ساله آقای رئیسی، ظلم ها، کم کاری ها، بداخلاقی‌ها را دیدند اما حرفی نزدند؛ الان حق حرف زدن ندارند، آن‌ها باید سکوت کنند.
افرادی که آن سه سال را دیدند، آن همه مشکل و گزارش خلاف واقع را دیدند و چیزی نگفتند، حق ندارند منتقد این دولت باشند. اینها دلسوز مردم نیستند، بلکه افرادی هستند که فقط دنبال منافع شخصی می‌روند. دولت هم باید تلاش کند که وارد بازی این تندروها نشود. اینها می‌خواهند میدان حاشیه‌ای درست کنند که دولت مشغول این حاشیه شود. دولت باید سعی کند مشکلات مردم را حل کند. هیچ دولتی بدون ایراد نیست و یکی از کم ایرادترین‌ها همین دولت است.
این دولت هم که مشکلات را از دولتی تحویل گرفته که هیچ کاری برای این کشور نکرد و فقط خلاف واقع تحویل مردم داد. دولت آقای پزشکیان باید تلاش کند وارد حاشیه نشود و خیلی هم توجهی به این مسائلی که تندروها می‌گویند نداشته باشد. هدف اینها این است که بتوانند شورای شهر و مجلس را به دست آورند و مردم را بدبین کنند. همان کاری که با دولت آقای روحانی کردند را می‌خواهند با دولت پزشکیان هم انجام دهند. همانطور که گفتم، دولت نباید وارد این بازی‌ها و جنجال‌های سیاسی شود و در این میدان توپ نزند. دولت فقط باید خدمت کند، رفاه ایجاد کند و مشکلاتی که مردم دارند را کمتر کند. متاسفانه، به دلیل چیزی که به ارث برده خیلی مشکل دارد.
۲- تحلیل‌تان از اختلافات و دعواهای سیاسی و نسبتش با دولت و تصمیمات دولت چیست؟
محمد مهاجری: بعضی‌ها به صورت ژنتیک با دولت مشکل دارند و اصلاً کاری به کارکرد دولت ندارند، آن‌ها فقط ناسزا می گویند. اما بخشی که از دولت انتقاد منطقی می‌کند، ذره بین برداشته و نقاط ضعف و قوت دولت را رصد می‌کند. این گروه، قاعدتاً بدون غرض و مرض هستند و باید قدر آن‌ها را دانست. اما معنایش این نیست که دولت نباید به انتقادهای افرادی که به شدت مخالف دولت هستند توجهی نکند. حتی در دشمنی هم ممکن است از دست‌شان در برود و حرف درست بزنند.
افشین حبیب زاده: دولت وقتی که با برنامه مشخصی می‌آید و به واسطه آن وعده ها، رای می‌گیرد، طبیعتاً باید به وعده‌هایش جامه عمل بپوشاند. فرقی ندارد این برنامه در چه حوزه‌ای است. دولت موظف است نظر رای دهندگان به خودش را تامین کند چون به واسطه برنامه‌هایی که داشته با مردم ارتباط برقرار کرده و توانسته رای بیاورد. این دعواها قطعاً تاثیر خواهد داشت. افرادی که از جناح مقابل هستند، وقتی می‌بینند خواسته‌هایشان عملی نمی‌شود اعتراض می‌کنند.
این موضوع و اعتراض‌ها طبیعی است منتهی اصل بر این است که دولت باید به وعده‌هایی که به حامیانش داده عمل کند. اینکه جناح مقابل به حرکت دولت در مسیر عمل به وعده‌هایش اعتراض می‌کند، موضوعی نیست که دولت از آن تاثیر بپذیرد و با تاثیر گرفتن از آن، حرکت خود را تغییر دهد. این تصمیمات، عمدتاً باعث نگرانی و ناراحتی بخش‌هایی می‌شود که به ایشان راه نداده‌اند و کاندیدا نداشته‌اند اما اولویت با حامیان و بدنه رای دولت است.
دولت باید بدون اعتنا به موارد، سیاست‌های اصلی خودش را دنبال کند. البته این موضوع نافی از این نیست که با آن‌ها صحبت نکند، ما به گفت وگو اعتقاد داریم، دولت نظرات را می‌شنود اما اصل، وعده‌هایی است که به مردم داده شده است.
جعفرزاده ایمن آبادی: قطعاً تصمیماتی که دولت گرفته تاثیر دارد. همین موضوع‌عدم اجرای لایحه عفاف و حجاب را نگاه کنید که دولت آن را به درستی اجرا نکرد. همین امروز یک نماینده مجلس گفته است که آقای پزشکیان گناهی که شما در ارتباط با قانون حجاب مرتکب شدید باعث شده که باران نبارد. اتفاقاً ظلمی که اینها در حجاب بر دختران ایرانی کردند، گناه است. مردم خدمت می‌خواهند و این خدمت را باید دولت آقای پزشکیان ارائه کند.
۳- برخی برای این اختلافات و دعواها قابلیت مانع‌سازی در برابر راه دولت را مطرح می‌کنند. آیا این دعواها و اختلافات می‌تواند مانعی پیش پای دولت شود؟
محمد مهاجری: این اختلافات تا وقتی که در حد رسانه و نظر است، تهدید نیست بلکه فرصت است. اما باید نگران بود از تشکل‌ها و گروه‌های فشاری که از جاهای دیگری چیزهایی را به دولت تحمیل می‌کنند. آن‌هایی که فشارهای بیرون از نقد سیاسی انجام می‌دهند، توانایی این را دارند که دولت را زمین گیر کنند. برای نمونه می‌توان به موضوع فیلترینگ اشاره کرد. هر عقل سلیمی می‌پذیرد که باید فیلترینگ برداشته شود، خود آقای پزشکیان هم یک سال و نیم است که مدافع این موضوع است. معلوم است که گروه‌های فشاری وجود دارند که نمی‌خواهند بگذارند این موضوع اتفاق بیفتد. یا مثلاً در قضیه CFT، گروه فشاری را در مجمع داشتند و تلاش می‌کردند که نشود.
افشین حبیب زاده: این هم تاثیرگذار است. خصوصاً در مواردی بیشتر تاثیر می‌گذارد که منتخب از سوی اصلاح طلبان باشد. چون وقتی منتخب از سوی اصلاح طلبان است، اصول گرایان در جایگاه‌های مختلفی در قدرت جای گیری کرده‌اند و تغییر رئیس جمهور هم باعث تزلزل آن جایگاه‌ها نمی‌شود. حتی اگر هم تغییر کند، اصول گرایی می‌رود و اصول گرای دیگری جای او را می‌گیرد؛ لذا وقتی که این منتخب از سوی اصلاح طلبان است، آن فرد به صورت جدی با این موضوع مواجه خواهد بود.
کما اینکه در دوره‌ای آقای خاتمی رئیس جمهور بودند، به خاطر داریم که هر ۹ روز یک بار، یک بحران درست می‌شد، اینها بحران‌هایی بود که اصول گرایان ایجاد می‌کردند. زمان آقای روحانی هم همین بود، بحران‌های بسیار زیادی را پشت سر گذاشتند و بخش قابل توجهی، از جانب جناح رقیب بود و یک بخش هم که مربوط به شرایط کشور بود.
البته عکس آن هم وجود دارد. زمانی که منتحب اصول گرایان قدرت را در دست دارد، جناح رقیب وارد شده و نقد می‌کند اما میزان هجمه در زمانی که اصلاح طلبان قدرت را در دست دارند، بسیار متفاوت‌تر از زمانی است که قدرت در اختیار اصول گرایان است. همه اینها در پیشبرد اهداف از سوی دولت‌ها تاثیرگذار است. دکتر پزشکیان، بنابر همین دلیل اعلام وفاق کردند.
شاید ایشان به نوعی از دولت آقای هاشمی رفسنجانی برداشت کرده بودند که اصلاح طلبان و اصول گرایان در کنار هم دولت را اداره می‌کردند و دولت هم موفق بود. شاید با برداشت از آن دولت، وفاق را اعلام کردند اما نکته قابل توجه این است که به رغم اینکه آقای پزشکیان اعلام وفاق کرد و پست‌های قابل توجهی را هم در اختیار رقیب قرار داده است، باز از درون جناح رقیب، گروه دیگری پا به میدان گذاشت و شروع به اختلاف‌افکنی و جلوگیری از پیشبرد سیاست‌های دولت کرد.
جعفرزاده ایمن آبادی: مسلماً اینطور است. دولت با یک عبارت وفاق آمد و هیچ اصلاح طلبی را نتوانست در کابینه جای دهد چون تایید نشدند. این وفاق یکطرفه شد. دولت با جریان رقیبش همراهی کرد و آن‌ها را جذب کرد اما امتیاز نگرفت و دیدیم که دولت را هم تنها گذاشتند. باید آقای پزشکیان دوران وفاق و باج دادن را تمام کند.
۴- با توجه به آنچه که در یک سال اخیر گذشته و تجربه‌ای که به دست آمده است؛ چه توصیه‌ای برای ادامه راه به دولت و شخص مسعود پزشکیان دارید؟
محمد مهاجری: دولت هم یکسری محدودیت‌ها و هم یکسری اختیارات دارد. تحریم و جنگ، موانع جدی است اما دولت اختیاراتی دارد که می‌تواند در همین روزگار سخت، از انتصابات بهتری استفاده کند تا کار را پیش ببرد. من احساس می‌کنم که دولت از همه اهرم‌هایی که دارد استفاده نمی‌کند، برخی از وزرا، معاونین وزرا، رئیس سازمان‌ها و برخی استانداران، افرادی هستند که بازدهی نزولی برای دولت دارند و شاید تغییر آن‌ها بتواند یک امیدی را در خود دولت هم ایجاد کند.
افشین حبیب زاده: شاید عمدتاً گله‌ها مبتنی بر این باشد که دولت خیلی کُند در جهت تحقق وعده‌هایی که داده حرکت می‌کند. بیش از یک سال از ریاست جمهوری دکتر پزشکیان گذشته اما می‌بینیم که برخی از وعده‌هایی که برای مردم مهم هم بوده عملیاتی نشده است. همین در بحث فیلترینگ، هنوز تغییر محسوسی دیده نشده است و این جای گله دارد. موضوعی که همه گروه‌های مردم با آن سر و کار دارند و بسیار هم آسیب زده است، اما هنوز کار جدی انجام نشده است.
البته کارهای زیادی در دولت انجام شده و منکر آن کارها نیستیم اما می‌توان بخش عمده‌ای از مشکلات را شمارش کرد. مثلاً در حوزه اقتصاد، ما همچنان با تورم بسیار بالا روبه رو هستیم و اقشار ضعیف هر روز ضعیف‌تر می‌شوند. خیلی کارها بوده که می‌توان آن را سریع‌تر انجام داد اما در وزارت خانه‌ها گیر کرده است. دولت باید حتماً در روند وزارت خانه‌ها تجدیدنظر کند. دکتر پزشکیان گردنش را برای این خواسته‌ها گرو گذاشته بود.
دولت باید مصمم‌تر و با قدرت بیشتر پیش برود. اگر لازم به ترمیم کابینه است، انجام شود و در مسیر عمل به وعده‌ها حرکت کند. مثلاً در حوزه سیاست خارجی، همه می‌دانستند که بخشی از گره‌ها مربوط به تحریم‌ها است و همچنان مردم منتظر هستند که دولت به وعده‌هایش در این خصوص عمل کند ولی ما با مشکلات بیشتری مواجه شده‌ایم و عدد تورم به ۵۰ نزدیک شده است و این تورم با افزایش حقوق اصلاً همخوانی ندارد.
تاکید بر تحقق وعده‌های دولت است، هر جایی هم که دکتر پزشکیان می‌بیند وعده‌ای بوده که امکان تحققش از سمت ایشان وجود ندارد، آن‌ها را هم به مردم گزارش دهد. یکی از انتقادهایی که وارد است، این است که ایشان کمتر مستقیم با مردم حرف می‌زند. تحقق سریع‌تر وعده ها، کنار زدن موانع حتی اگر ترمیم کابینه باشد و سخن گفتن مستقیم با مردم، کارهایی است که باید دولت در ادامه انجام دهد.
جعفرزاده ایمن آبادی: سال اول دولت که گذشت و نمی‌توان سخت گرفت اما دیگر دولت باید دستش آمده باشد که برخی از گروه‌ها که با آن‌ها وفاق شد، دلسوز ایران نیستند و فقط می‌خواهند این کشور را نابود کنند. همانطور که گفتم، آقای پزشکیان باید دست از این وفاق بردارد و بنشیند کار خودش را بکند. همان راهی را برود که دولت آقای روحانی و آقای خاتمی رفته بودند.
به خصوص دولت آقای خاتمی که چقدر مقتدرانه اصلاحات را به پیش برد و پاک ترین، درست‌ترین و پرکارترین دولت را درست کرد چون کار خودش را کرد. این نسخه‌ای که آقای پزشکیان چیده جواب نداد. افرادی که با پزشکیان مخالف بودند و تا شب انتخابات مقابل آقای پزشکیان قرار داشتند، وزیر و استاندار شدند. باید در کابینه خانه تکانی کند و تیم خودش را از اصلاح طلبان و اعتدالیون بچیند و مثل آقای خاتمی و روحانی، کشور را با طرفداران خودش پیش ببرد نه اینکه به دشمنانش پست بدهد.
ارسال نظر