بی‌عقلی با رجزخوانی تفاوت بسیار دارد!

عبدالجواد موسوی روزنامه نگار در یادداشتی برای روزنامه هم میهن نوشت: بسیاری از دوستان که علی‌الظاهر انقلابی تشریف دارند، در دفاع از ادبیات هتاکانه و رجزخوانی‌های هزینه‌ساز برای کشور و مردم ایران، می‌گویند: «ما مثل شما روشنفکرها بی‌غیرت نیستیم و نمی‌توانیم در مقابل تجاوز و زورگویی‌های آمریکا و اسرائیل خاموش بنشینیم. حالا که نمی‌توانیم با دشمنان‌مان روبه‌رو شویم و حق‌شان را کف دست‌شان بگذاریم، دست‌کم اجازه بدهید چهارتا لیچار بارشان کنیم تا دل‌مان خنک شود. 

چطور می‌توانید با دشمنی که این‌همه سردار، دانشمند و مردم عادی را به خاک و خون کشیده سر میز مذاکره بنشینید؟ حالا که بویی از غیرت نبرده‌اید و جسارت از گل نازک‌تر گفتن به دشمنان این آب و خاک را ندارید، حداقل بگذارید جور این بی‌غیرتی‌ها را جواد لاریجانی، فواد ایزدی و چند مجری باغیرت صداوسیما بکشند و با تهدید و توهین به آن‌ها مرهمی بر داغ‌های بی‌شمار ما باشند». احتمالاً شما هم این حرف‌ها را شنیده‌اید. 

با کاسبان توهین و تهدید و شعارهای هزینه‌ساز کاری ندارم اما عده‌ای از بندگان خوب و صادق خدا حقیقتاً به این حرف‌ها معتقدند و از سر غیرت و دلسوزی این سخنان را بر زبان می‌آورند. برخی از این بندگان خوب خدا جدی‌جدی فکر می‌کنند هرکس با رجزخوانی‌ها و شعارهای هزینه‌ساز مخالفت کرد، پس حتماً طرفدار آمریکا و اسرائیل است و دلش می‌خواهد خاک کشورش به تصرف بیگانگان درآید. با آن عده‌ای که کاسبان دمیدن در آتش جنگند، هرطور که دل تنگ‌تان می‌خواهد سخن بگویید. 

اما با این عده قلیل دلسوزی که حقیقتاً گمان می‌کنند عباس عراقچی سرِخود پامی‌شود و می‌رود با آمریکایی‌ها و اروپایی‌ها مذاکره می‌کند، باید حرف زد و آنان را قانع کرد. باید به آن‌ها گفت، مرز بی‌غیرتی و تدبیر کجاست و بی‌عقلی با رجزخوانی تفاوت بسیار دارد. باید به آن‌ها فهماند ما در این عالم غریبیم و در موقع خطر، نه روسیه به دادمان خواهد رسید، نه چین. از غیرتمندان حوثی هم کار آنچنانی برنمی‌آید. غیرت به‌تنهایی اگر قرار بود در این عالم کارگر شود، امروز حوثی‌های یمن که از شریف‌ترین و غیرتمندترین مردمان جهانند باید آمریکا، اروپا و اسرائیل را زیر دمپایی‌های پلاستیکی‌شان له می‌کردند. اما به‌قول شاعر: 

برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی

که در نظام طبیعت ضعیف پامال است

ای‌کاش می‌توانستیم گردن تمام مزدوران آمریکایی را دست‌کم در منطقه بشکنیم و همه‌شان را بفرستیم همان جایی که بودند. بله، حرف درست همین است که آن‌ها غلط می‌کنند در کار و بار همه جهان دخالت می‌کنند. حقیقت این است که آن‌ها هرجا پا گذاشته‌اند سفیر مرگ و نابودی بوده‌اند و هر انسان باشرفی موظف است به‌اندازه وسع خود علیه آن‌ها به مبارزه برخیزد. اما به‌قدر وسع خود. اگر وسع خود را نشناسی نه‌تنها بر آن‌ها چیره نخواهی شد بلکه دیگر مظلومان و مستضعفان را نیز به دردسر خواهی انداخت. 

ای‌کاش می‌توانستیم در عالم واقع اسرائیل را از روی نقشه زمین حذف کنیم. صهیونیست‌ها مصداق و مفهوم شر مطلقند و هرجایی که باشند، دوزخ را برای دیگران به ارمغان می‌آورند. جمهوری اسلامی اگر فقط یک شعار قابل دفاع داشته باشد همین محو اسرائیل از روی کره‌زمین است. آن‌ها فقط خصم فلسطینی‌ها و اعراب نیستند. کافی است اندکی تاریخ بخوانی و قدری در افکار اهریمنی این دوزخیان روی زمین تأمل کنی تا بدانی آن‌ها با خدا نیز سر ستیز دارند. خود را مامور به نابودی بشر می‌دانند و هیچ موجود دوپایی را جز خودشان، قابل اینکه آدمیزاد نام بگیرد نمی‌دانند. 

چنین موجودات هولناکی برای بشریت خطری بزرگ محسوب می‌شوند اما ای‌کاش محو این فتنه نوع بشر به همان سادگی شعار سَردادن و نصب روزشمار نابودی‌شان در میدان فلسطین بود. شعار فی‌نفسه بد نیست و نه‌تنها بد نیست که افق پیش‌روی یک ملت را معین می‌کند اما ای‌کاش این شعارها وقتی سر داده می‌شد که توان آن نیز فراهم بود. 

ای‌کاش دست‌کم در کنار این همه شعار راه نفوذ را هم می‌بستیم تا به این سادگی آماج تیر کین‌توزی صهیونیست‌ها قرار نگیریم. مخالفت با دشنام‌دادن به این و آن به‌معنای دفاع از اسرائیل نیست. برادر من! خواهر من! همه قصد و غرض ما این است در روزگاری که اروپا، آمریکا و اسرائیل کمر به نابودی ما بسته‌اند، دست‌کم بتوانیم از تعداد دشمنان‌مان بکاهیم تا در این نبرد نابرابر صدمه کمتری متوجه هم‌وطنانمان شود. تو به این می‌گویی بی‌غیرتی؟ بگو. فحش از دهن تو طیبات است اما در کنار فحش و بد و بیراه‌هایی که نصیب ما می‌کنی، کمی هم وقت بگذار برای فکر کردن. شاید دشمن تو کس دیگری باشد.