بیکاری، معضل بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ایران/ نبود فضا کسب و کار مناسب برای مبتلایان به اوتیسم

به گزارش رکنا، اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اصطلاح گسترده است که برای توصیف گروهی از اختلالات رشدی عصبی استفاده می شود. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می شوند. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب علائم یا الگو های رفتاری محدود ، تکراری و کلیشه ای را نشان می دهند. علائم اوتیسم معمولاً در اوایل کودکی ، بین ۱۲ تا ۲۴ ماهگی مشهود است. با این حال ، علائم ممکن است زود تر یا دیر تر ظاهر شوند. علائم اولیه ممکن است شامل تاخیر قابل توجه در زبان یا پیشرفت اجتماعی باشد. DSM-5 علائم اوتیسم را به دو دسته تقسیم می کند: مشکلات ارتباط و تعامل اجتماعی ، و الگو های محدود یا تکراری از رفتار یا فعالیت ها.

سعید هادی گل، فعال در حوزه مهارت های ارتباطی اجتماعی ویژه جوانان و نوجوان طیف اوتیسم در گفت و گو با خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: اختلال طیف اوتیسم سه سطح دارد. سطح خوب، متوسط و شدید. اوتیسم با عملکرد بالا یا همان خوب و یک سطحی به نام آسپرگر؛ بچه هایی هستند که به اوتیسم با عملکرد بالا نزدیک اند اما سازگاری اجتماعی شان پایین تر است.

وی ادامه داد: انجمن اوتیسم ایران سه خانه امید دارد که درخانه های امید 2 و 3 برای بچه های بالای 14 سال فعالیت دارد و خدماتی در راستای بهبود یافتن بچه ها و خانواده هایشان دارد. در خانه امید  1 نیز برای بچه های زیر 14 سال خدمات توان بخشی دارد.

کمبود فضا و امکانات از اصلی ترین مشکل اشتغال مبتلایان اوتیسم

این درمانگر در رابطه با نیاز شغل در بچه های مبتلا به اوتیسم گفت: برای اشتغال بچه های نوجوان طیف اوتیسم چند مشکل وجود دارد:

مشکل اول خود بچه ها هستند. خود بچه ها دلیلی برای کار کردن نمی بینند، چون اجباری برای کار کردن ندارند. این بچه ها آینده نگری و چشم اندازی نداشته و وقتی هم دل نگرانی وجود نباشد به دنبال اینکه دنبال کاری بروند و آموزش ببیند و در آن فعالیت کنند نیستند. از طرفی خانواده ای که بچه نوجوان مبتلا به اوتیسم دارد خیلی خسته است و در واقع خانواده توانی برای اینکه به آینده این بچه فکر کند ندارد.

وی با بیان اینکه مشکل دوم این است که ما در ایران فضا و شرایطی نداریم که این بچه ها بتوانند شغل ها و مهارت ها را تجربه کنند افزود: یعنی ما فضایی نداریم که بگوییم مخصوص بچه های طیف اوتیسم است و بچه ها می توانند در این مکان ها مثلا؛ قالی بافی، باغبانی و یا کشاورزی و ... را تجربه کنند. اگر چنین فضایی باشد بچه متوجه علاقه خود به آن حرفه شود و یا اینکه علاقه مند این حرفه خواهد شد.

جامعه زیرساخت های لازم برای مبتلایان اوتیسم را ایجاد نکرده

هادی گل با بیان اینکه جامعه آن زیر ساختی که بچه های مبتلا به اوتیسم بتوانند وارد محیط های کاری و آداب های اجتماعی شوند را ندارد و اکثرا بیکار هستند، ادامه داد: دولت باید فضاهای آموزشی کارآمد و غنی تری را برای بچه ها آماده کند. به ارگان ها، سازمان ها و نهاد ها و کسب و کار ها اجازه دهد که بچه ها در آن مکان ها تجربه کنند و با کار آشنایی پیدا کنند. دولت به واسطه کسب و کار ها و شرکت ها و فروشگاه های زنجیره ای مکانی برای تمرین بچه ها قرار دهد چون اگر بچه وارد آن فضا شود بهتر می تواند ارتباط برقرار کند.

وی افزود: به دلیل اینکه کارفرما ها این افراد را استخدام نمی کند بهترین حالت این است که این بچه ها مهارتی کسب کنند و در آن مشغول باشند. البته اگر در حوزه ای که به آن علاقه و استعداد دارند، در حد خودشان انتظار داشت می توان از آنها نتیجه خوبی گرفت. اما باید دانست این بچه ها مثل بقیه افراد در یک تایم مشخصی و زیاد نمی توانند مشغول به کار شوند چون خسته می شوند.