سایه خاموشی بر زندگی مردم / وزیر نیرو کجاست؟

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در روزهایی که بهار گرم را طی می کنیم  و دمای هوا در مناطق جنوبی کشور از ۴۵ درجه عبور می‌کند، خاموشی‌های بی‌برنامه و مکرر برق، صدای اعتراض مردم را درآورده است. شهروندان خوزستان، بوشهر، هرمزگان و حتی تهران با قطعی‌های چندباره‌ای مواجهند که نه تنها زندگی روزمره آن‌ها را مختل کرده، بلکه در مناطق گرمسیر با تبعاتی جدی برای سلامتی همراه شده است.

 سخنگوی دولت در نشست خبری خود به جای ارائه برنامه‌ای جامع برای حل بحران انرژی، تنها راه‌حل را در «مدیریت مصرف از سوی مردم» عنوان کرد. به گفته او، مردم باید با کاهش مصرف، به دولت برای عبور از بحران کمک کنند. این در حالی است که هیچ اشاره‌ای به اقدامات ساختاری دولت برای افزایش تولید انرژی، به‌ویژه از منابع تجدیدپذیر، نشده است.

اما در میان این بحران، سکوت وزیر نیرو به یک علامت سؤال بزرگ تبدیل شده است. نه نشست خبری، نه بازدید میدانی، نه حتی یک پیام رسمی از شخص اول وزارت نیرو که مسئول مستقیم این وضعیت است. مردم می‌پرسند وزیر نیرو کجاست؟ چرا در شرایطی که تابستان در پیش است و خاموشی‌ها سلامت، کار و زندگی میلیون‌ها ایرانی را تهدید می‌کند، هیچ حضور، سخن و پاسخ‌گویی از طرف وزیر دیده نمی‌شود؟این سکوت در شرایطی رخ می‌دهد که مردم روزانه با چالش‌هایی مانند خاموشی آسانسورها، از کار افتادن تجهیزات سرمایشی، آسیب دیدن لوازم برقی و مشکلات بیماران خانگی روبه‌رو هستند.

در تازه‌ترین اقدام، شرکت توزیع برق تهران بزرگ اعلام کرده است که برق بیش از یک هزار مشترک پرمصرف در پایتخت را قطع کرده‌اند. این اقدام پس از ارسال پیامک‌های هشدار به این مشترکان انجام شده و در واقع تنها ابزار اجرای برنامه مدیریت مصرف دولت بوده است.

کارشناسان حوزه انرژی معتقدند که اتکای شدید به منابع فسیلی، عدم سرمایه‌گذاری مؤثر در انرژی‌های پاک، و نبود سیاست‌های تشویقی برای بهینه‌سازی مصرف، کشور را وارد چرخه‌ای از بحران‌های مکرر کرده است. در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته، راهکارهایی چون نصب پنل‌های خورشیدی در مناطق آفتابی، بهبود بازده نیروگاه‌ها، و بهره‌گیری از سیستم‌های هوشمند مدیریت مصرف، به‌جای فشار مستقیم بر مصرف‌کنندگان، در دستور کار قرار دارد.

در نهایت، آنچه بیش از همه به چشم می‌آید، نبود اراده و برنامه‌ریزی بلندمدت برای مقابله با بحران انرژی است. مردم، به عنوان آخرین حلقه زنجیره، در شرایطی قرار گرفته‌اند که نه ابزار کاهش مصرف بهینه را در اختیار دارند، نه از حمایت دولت برخوردارند، و نه حتی صدای آن‌ها شنیده می‌شود.