کولبری زنان برای تامین آب / کسی نمی داند بودجه کجا رفته است

کولبری زنان – آب |  کولبری یا کولبری زنان موضوعی نیست که تنها در مرزهای غربی کشور رایج باشد. اگر مزمت کولبری از آن جهت است که نباید زنان و کودکان باری سنگین تر از قوای جسمی خود را برای زندگی روزمره حمل کنند و صدمات ناشی از آن مدنظر است دباید به زنانی نیز توجه کرد که برای تامین آب مورد نیاز خانواده خود، به اجبار، روزانه آب بر دوش کول می کنند.

مدنظر ما زنان روستایی و آن دسته از زنان ساکن شهرهایی است که هنوز آب به خانه هایشان نرسیده است و برای تامین آب خانه که صرف پخت غذا و نظافت می شود را روزانه بعد از طی مسافتی بر بشکه ها ریخته و بر دوش بکشند و به منزل بیاورند. 

دسترسی به آب شرب ودیگر منابع نیرو، از نخستین المان های یک منطقه قابل سکونت است. متاسفانه کم نیستند مناطقی که دسترسی به آب ندارند و اهالی آنها باید برای تامین آب تا سرمنشا های ثابت یا متحرک مانند تانکر های فروش آب پیش بروند. این وظیفه ای است که عموما به زنان آن روستاها سپرده می شود.موضوعی که می توان آن را کولبری زنان خطاب کرد.

تامین و توزیع آب در کشورهای در حال توسعه ، مسائل مهمی را بوجود آورده است و دولتها را واداشته است تا مبالغ عظیمی پول در راه تامین آن سرمایه‌ گذاری کنند . این موضوع بخصوص در کشورهایی که دارای نقاط نیمه‌خشک هستند، حالت جدی‌تر به خود گرفته است.

در کشورهایی مثل ایران که تقسیم آب بعلت شکل خاص سرزمینهای آن به‌صورت غیر یکنواخت توزیع شده  است، باید سعی شود با اتخاذ بهترین و مدرن‌ترین روشهای علمی و فنی آبهای موجود را طبق قوانین عادلانه ای در دسترس عموم قرار داد ولی به نظر عدالت تامین آب در کشور با برنامه ریزی های نامناسب ، دچار مشکل است .

فرشته ولی مراد، فعال حقوق زنان ، در  خصوص کولبری زنان برای رسیدن به آب در روستاها و شهرهای مختلف کشور و علل تاسیس نشدن شبکه آبرسانی در این مناطق به خبرنگار اجتماعی رکنا گفت: سابقه این نوع کولبری های زنانه برای رسیدن به آب طولانی است و البته که به  بی توجهی مسئولین و دور ماندن افراد متخصص  بر می گردد.

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا ، ولی مراد گفت: متاسفانه هنوز روستاهایی هستند که باید آب شرب خود را تا خانه حمل  کنند. البته کارهایی در این مورد طی چهل سال شده است ولی اینکه چه میزان این مسئله مرتفع شده است، نیاز به بررسی دارد. این مقوله قدیمی است. سال 58 روستایی در ترکمن صحرا را مطالعه می کردم که حتی منبعی برای تهیه آب و آوردن آن به خانه نداشتند. در این سال ها تلاش شد برای آنگونه روستاها منابعی ( حداقل یک منشعب آب) کشیده شود. با اینحال همچنان مناطقی هست که آب شرب یا مورد نیاز، باید به خانه حمل شود. با وجود اینکه در این چهار دهه کارهای خوبی شده است، ولی کافی نبوده است . نکته اصلی همت مسئولین است.

کاری که مسئولین نکردند را ما به عنوان یک گروه جهادی انجام دادیم 

وی افزود: واقعیت این است که مسئولین از مردم عقب هستند. در همان زمان هم اگر به آن روستای ترکمن آب رسید، بخاطر این بود که ما دانشجویان جهادگری بودیم که از طرف مسئولین نفرستاده بودنمان. در نهایت توانستیم کار لوله کشی را به روستا انجام دهیم. روستایی که وقتی به زنانش گفتم کجا حمام می کنید؟ تعجب کردند. گویا با آب شدن برف در فصل بهار در رودخانه خود را می شستند. امروز هم کارهای از این قبیل را اگر به مسئولی بسپاریم هیچ اتفاقی رخ نمی دهد، در حالی که گروه های جهادی که معتقد به جمهوری اسلامی هستند، این اقدامات را به سرانجام می رسانند.

کولبری آب به کنار، بهداشت آب را چه کسی تضمین می کند

این فعال حوزه زنان گفت: آنطور که مشهود است، کسی نمی خواهد در جهت حل مشکلات خانواده ها کاری بکند. اگر کاری هم انجام می شود، جزیره ای است و با هدف و دغدغه مندی فردی و جناحی است. در این مسئله آب آوردن و دسترسی به آب شرب هم همین منوال جاریست. شما ماسوای سختی آوردن آب توسط یک زن یا کودک باید به میزان استاندارد و بهداشت آب توجه کنید. در این حالت چه کسی می تواند سلامت آبی که این خانواده ها استفاده می کنند را تضمین کند؟

مسئولین بودجه ها را صرف اهداف جناحی و فردی می کنند

ولی مراد گفت: اینطور نیست که مسئولین بودجه نداشته باشند تا به این مسائل بپردازند. آنها بودجه را صرف کارهای دیگری می کنند. مسئله نظارتی است که باید باشد ولی وجود ندارد. برای تمام این کارها طی تمام این سالها بودجه تعلق گرفت. بنا بر همین بودجه ها هم مسئولین مدعی هستند و اصرار دارند که ما داریم کار انجام می دهیم. اما محتوای این کار چیست؟ کسی نمی داند. بودجه کجا رفته است؟ کسی نمی داند. برای ورود به کانال تلگرام ما کلیک کنید.