وردی‌نژاد، مردی که بزرگی را با خود دارد

 متن این یادداشت به شرح زیر است؛
«ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺯﺍﺩﻩ می‌شوند، ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﻭ برخی ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ بخواهند با ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ...» ویلیام شکسپیر – نمایشنامه شب دوازدهم
اگر بگویم دکتر فریدون وردی‌نژاد از جمله مردانی است که «بزرگی را بدون اینکه بخواهند با خود دارند» اغراق نکرده‌ام.
آشنایی من با دکتر وردی‌نژاد به سال‌های اولیه روزنامه ایران برمی‌گردد. یادم است که در دولت اول مرحوم هاشمی رفسنجانی خبری در میان مردم و اصحاب رسانه پیچید با این مضمون که: «دولت درصدد راه‌اندازی روزنامه‌ای است تا بتواند بیانگر ایده‌هایش باشد». در آن زمان روزنامه‌هایی منتشر می‌شدند که به جای آنکه سازندگی پس از جنگ را که دولت هاشمی مکلف به آن بود تسهیل کنند، بیشتر مانع آن می‌شدند. مرحوم هاشمی نه تنها با صبوری طعنه‌ها یا تخریب‌های آنها را تحمل می‌کرد بلکه مانع برخورد با آنها هم می‌شد. از این رو راه‌اندازی رسانه‌ای مکتوب به نام «ایران» که زبان گویای دولت باشد بیش از هر چیز احساس می‌شد. این مهم بر عهده دکتر فریدون وردی‌نژاد که مدیرعامل وقت خبرگزاری جمهوری اسلامی بود گذاشته شد .
«ایران» دومین روزنامه رنگی کشور بعد از «همشهری» بود که منتشر می‌شد. شیوه‌ای که دکتر برای راه‌اندازی روزنامه در پیش گرفت در زمانه خود «خرق عادت» بود. او در جذب نیروها روش تازه‌ای در پیش گرفت که خلاف عادت دستگاه‌های حکومتی بود. دو طیف را در تحریریه روزنامه ایران دورهم جمع کرد. یک طیف نیروهای جوان پس از انقلاب بودند که وارد عرصه روزنامه‌نگاری شده بودند و طیف دیگر نیروهای قبل از انقلاب بودند، روزنامه‌نگارانی که اکثر آنها «بازخرید» شده بودند. دکتر در پاسخ به انتقادهای دوستان خود نسبت به این چیدمان تازه تحریریه به انتقال تجربه از نسل قدیم به نسل جدید اشاره می‌کرد. علم و تجربه در کنار هم می‌تواند بسیار کارساز و موثر باشد و حاصل این رویکرد را که پرورش صدها روزنامه‌نگار بود امروزه می‌توانیم در اکثر روزنامه‌ها و بنگاه‌های خبری مشاهده نماییم.
میزان مقبولیت روزنامه ایران در بین مردم و تعداد شمارگان آن مهر تاییدی بود بر انتخاب این شیوه از سوی ایشان.
«خرق عادت» دیگری که دکتر وردی‌نژاد در راه‌اندازی روزنامه ایران انجام داد، «بیان» روزنامه بود. بسیاری گمان می‌کردند که وظیفه این نشریه که برچسب روزنامه دولت را با خود حمل می‌کرد، این است که از «الف تا ی» آن باید مجیز دولت را بگوید، اما نه تنها این روزنامه با به تصویر کشیدن کارهای سخت دولت در آن زمان، مشکلات کشور را می شناساند و راهکارهای آن را به دولت ارایه می‌داد بلکه بیشتر نقش چشم بینا و گوش شنوای دولت را داشت. در کنار ارائه گزارش از کارهای دولت، به آن انتقاد نیز می‌کرد اما نه برای تخریب بلکه برای تصحیح امور، و زمانه هم نشان داد که چقدر این انتقادات برای دولت مفید و سازنده بود و اینچنین بود در دوران مدیریت وردی‌نژاد این روزنامه نشان داد که کاملا «امین» و «آگاه» به امور است. در واقع در آن شیوه روزنامه ایران برای بیان مطالب، ابزار منتقدان نادلسوز دولت را گرفت و از آن پل Bridge ارتباطی میان مردم و دولت ساخت.
اما شاید مهمترین سلوک و منش دکتر فریدون وردی‌نژاد را بتوان اعتقاد ویژه او به «شفافیت» دانست که در زمان انتشار روزنامه ایران به خوبی نمایانگر بود. در آن دوران که برخی اخبار را «محرمانه» می‌دانستند و مانع انتشار آن می‌شدند او به درستی آن اخباری را که به مصلحت جامعه و مملکت است، منتشر می‌کرد. در آن دوران ستونی تحت عنوان «دیگه چه خبر» در روزنامه ایران راه‌اندازی شد که عمده مطالب آن اخبار «نه چندان محرمانه‌ای» بود که انتشار نمی‌یافت اما ضرورت انتشار آن وجود داشت. به عبارتی این کار دکتر «محرم» دانستن مردم از جانب دولت بود.
در کنار این تجربه گران‌بها که دکتر وردی‌نژاد برای اصحاب رسانه‌های مکتوب برجای گذاشت نمی‌توان از خصلت دیگر او هم ذکری به میان نیاورد که آن «وقار» او است. رفتاری که دوست و دشمن به آن معترف هستند. این وقار در واقع او را از دیگران متمایز می‌کند و همان بیان شکسپیر را به ذهن متبادر می‌سازد که «بزرگی را با خود دارد». خداوند همیشه او را سربلند نگه دارد.
لازم به ذکر است مراسم تجلیل از 30 سال فعالیت علمی و عملی دکتر فریدون وردی‌نژاد در حوزه ارتباطات، رسانه و روابط‌عمومی در روز شنبه 22 اردیبهشت ماه از ساعت ۱۴.۳۰ و همزمان با مراسم اختتامیه سیزدهمین همایش روابط‌عمومی الکترونیک در محل هتل المپیک تهران برگزار خواهد شد.