وقتی پلیس اسنپ می‌رود، باید از اقتصاد پرسید نه از فرمانده

فیلم منتشرشده از گلایه‌های مأمور محترم نیروی انتظامی، دل هر ایرانی را به درد می‌آورد. هیچ انسان منصفی نمی‌تواند رنج یک مأمور انتظامی را که پس از پایان شیفت، ناچار است برای تأمین حداقل‌های زندگی به اسنپ برود یا حتی به فروش عضو بدن خود فکر کند، نادیده بگیرد. این رخداد تلخ است و باید درباره‌اش سخن گفت. اما نکته مهم اینجاست که مسئله را در نشانی درست ببینیم.

آقای جعفر بخشی‌بیناز، شما در یادداشت خود با دلسوزی تمام، این موضوع را به فرمانده کل فراجا مرتبط دانسته‌اید؛ درحالی‌که معیشت کارکنان انتظامی، مسئله یک فرمانده نیست، مسئله «حکمرانی» است.

آقای جعفر بخشی بی نیاز، در یادداشت خود با دلسوزی تمام، این موضوع را به فرمانده کل فراجا ارتباط داده‌اید، حال آنکه مسئله معیشت کارکنان انتظامی، مسئله یک فرمانده نیست؛ مسئله «حکمرانی» است و ریشه آن در سیاست‌های کلان اقتصادی کشور قرار دارد، نه در سطح یک نهاد اجرایی. دقت کنید: مأمور پلیس قربانی سیاست‌های کلان اقتصادی است، نه قربانی مدیریت فراجا،

زمانی که: تورم مزمن،کسری بودجه‌های انباشته، سیاست‌های غلط توزیع منابع، بی‌عدالتی در پرداخت‌ها و اولویت‌گذاری‌های نادرست دولت‌ها بر اقتصاد کشور سایه بیندازد، هیچ فرمانده نظامی یا انتظامی بهترین آنها نمی‌تواند معجزه معیشتی انجام دهد.

این مأمور مظلوم، قربانی همین چرخه سیاست‌گذاری است؛ چرخه‌ای که سال‌هاست دولت‌ها باید اصلاح می‌کردند.

اتفاقاً سردار رادان از نخستین روز مسئولیت خود، موضوع معیشت را محور کار قرار داده است. شاید برای بسیاری از شهروندان روشن نباشد، اما اقداماتی چون:

1. اصلاح نظام پرداخت‌ها در فراجا

2. افزایش چند مرحله‌ای فوق‌العاده‌های ویژه

3. طراحی بسته‌های جدید معیشتی و رفاهی

4. پیگیری ساخت هزاران واحد مسکونی سازمانی

در دوره اخیر مدیریت فراجا انجام شده یا در حال انجام است. رادان مسئول نرخ دلار، گرانی مسکن و تورم نیست؛ اما در حوزه اختیارات خود، یکی از جدی‌ترین فرماندهان در بهبود وضع معیشت پلیس بوده است.

بنابراین، انتشار این ویدئو نه تضعیف فرمانده فراجا، بلکه زنگ خطر برای دولت و سیاست‌گذاران است.

پیام این مأمور نیروی انتظامی نه به فرمانده‌اش، بلکه خطاب به:

1. دولت

2. سازمان برنامه و بودجه

3. وزارت اقتصاد

4. مجلس

اتفاقاً رادان در این مسئله هم‌سنگ این مأمور است نه مقابل او .امنیت با شکم گرسنه پایدار نمی‌ماند؛

این را همه می‌دانیم اما همان‌گونه که خودتان نوشتید، امنیت در ایران بر دوش همین مأموران است.

حالا باید پرسید: کدام دولت‌ها نظام پرداختی کارکنان انتظامی را سال‌ها در اولویت آخر گذاشتند؟ چرا حقوق پلیسی که باید جان بدهد، از بسیاری کارکنان دستگاه‌های کم‌ریسک‌تر کمتر است؟

چرا بودجه امنیت اجتماعی، در همان حد حداقلی نگه داشته شده است؟

این‌ها پرسش‌هایی هستند که باید به‌جای فرمانده فراجا، از سیاست‌گذاران کلان پرسیده شوند.امروز باید به جای ملامت یک فرمانده، مسأله را از سطح فرد به سطح ساختار ببریم.

مسأله معیشت کارکنان انتظامی، یک موضوع شخصی، سازمانی یا حتی نظامی نیست؛ بلکه موضوع حکمرانی و اولویت‌گذاری ملی است.

رادان در این میدان مسئولیتش را انجام می‌دهد؛ اما اگر سیاست‌گذاران اقتصادی کشور اصلاح ساختاری نکنند، هیچ فرماندهی حتی مقتدرترینشان قادر به حل معیشت پلیس نخواهد بود.

اگر قرار است از این درد، یک «درمان» بیرون بیاید، باید نگاه را از سطح فرماندهی به سطح سیاست‌گذاری بلند کرد.

نویسنده : اردشیر دانا- بی تعارف