در ستایش پیروزی؛ بازنگری در سیاستها و نحوه حکمرانی ضروری است

نه رجزخانی و حملات اسرائیل و آمریکا، نه مزدوری گروسی، نه حمایت‌های نیم بند کشورهای عربی- که البته بعد از اقدام نیروهای مسلح مقتدرمان به العدیده قطر به بیانیه علیه ایران ختم شد- نه تندروی دایه‌های مشکوک عزیزتر از مادر به هنگام پذیرش پیروزمندانه آتش بس, هیچ کدام نتوانستند ایرانی بودن مردم این سرزمین را از آنها بگیرند.

در شرایطی که دشمن روی خیزش‌های اجتماعی ناشی از مشکلات داخلی مردم ما حساب باز کرده و به گمان خام خود، اسب تروایی زین کرده به میان ملت آورده بود تا امان از مردمان بگیرد، یک بار دیگر غیرت ایرانی جوشید و دیدیم که هر یک کاوه‌ای شدند در برابر ضحاکان زمان.

این همه جای تقدیر دارد و البته جای تامل.

حالا که می‌دانیم ضحاک مار دوشه تل آویو نشین هنوز خون می‌طلبد و خون می‌جوید، وقت آن رسیده که حاکمیت نیزبا نگاهی عمیق به داشته‌ها، تهدیدها و فرصت‌هایمان، بایدها و نبایدهایی منطبق با واقعیات تنظیم کند و به خاطر داشته باشد پیروزی امروز، نتیجه برق شمشیری دو لبه بود که یک دَم آن به اقتدار نیروهای مسلح غیرتمند کشورمان و دَم دیگر به تعامل، همدلی، صبوری و فراست مردمی وابسته شد که مشکلات را  به تنهایی به دوش کشیده‌اند ؛ همان مشکلاتی که مقام معظم رهبری نیز بارها آن را فریاد زدند و به مسئولان تذکر و هشدار دادند.

پس، حالا وقت بازسازی این سرمایه عظیم اجتماعی است؛ پشتوانه‌ای که بی‌شک موجب حسادت اسرائیل و غبطه دیگر کشورها شده است.

حالا وقت آن رسیده که مسئولان به خودشان نهیب بزنند که مثلا چرا موضوع حضور افاغنه و مهاجران غیرقانونی را آنچنان که باید جدی نگرفتند؛ زمانی که دلسوزان فریاد می‌زدند این‌ها که از امکانات این کشور به ثمن بخس و حتی به رایگان بهره می‌برند، تهدیدات بالقوه امنیتی هستند و یا مثلا با خود چرتکه بیندازند که چقدر سرگرم بازی با فیلترینگ بودند که حواسشان نبود لاشخورهای داخلی در حال ساختن آشیانه‌های شومشان هستند.

و البته سوالاتی دیگر که آقایان خودشان بهتر می‌دانند؛ اگر بیندیشند .

حالا وقت آن رسیده که خانه تکانی کنند، غبارها را از چشم و دل بروبند، گرگ های در لباس میش را رسوا کنند.

 حالا وقت آن رسیده است و اگر الان نه، شاید دوباره دیر بشود... و السلام.