از ژابی آلونسو در رئال مادرید تا هاشمیان و نویدکیا در فوتبال ایران

به گزارش رکنا، در فوتبال حرفه‌ای، هیچ تصمیمی ساده نیست؛ به‌ویژه زمانی که پای باشگاهی با پیشینه تاریخی سنگین و انتظارات بی‌پایان در میان باشد. رئال مادرید ، پرسپولیس و سپاهان، هرکدام به‌نوعی در این معادله قرار می‌گیرند؛ اما تفاوت در نگاه مدیریتی به «مربی جوان» است که سرنوشت‌ها را تغییر می‌دهد.

رئال مادرید؛ اعتماد مشروط در میدان مین

رئال مادرید جایی برای اشتباه‌های پیاپی نیست. این باشگاه نه‌تنها نتیجه، بلکه کیفیت، اقتدار و روایت قهرمانی می‌خواهد. ژابی آلونسو ، اسطوره سابق که حالا در قامت سرمربی قرار گرفته، دقیقاً در چنین فضای بی‌رحمی نفس می‌کشد.

روزنامه آاس در تحلیلی صریح تأکید می‌کند که مشکل رئال فقط نتایج نیست؛ بلکه «اعتماد از دست‌رفته» میان بازیکنان، مربی و مدیریت است. نشانه‌های حمایت، محدود و شکننده‌اند و حتی حداکثر توان ژابی نیز نتوانسته فضا را معکوس کند. زمان در مادرید بی‌رحمانه می‌گذرد و آلونسو بیش از آنکه به ابقا نزدیک باشد، در آستانه خروج ایستاده است.

اما تفاوت کلیدی اینجاست:
 ژابی آلونسو فرصت گرفت
 فرصت برای اشتباه، برای آزمون، برای شکست
 و مهم‌تر از همه، فرصت برای اثبات

وحید هاشمیان؛ فرصتی که هرگز داده نشد

در نقطه مقابل، فوتبال ایران ایستاده است؛ جایی که بسیاری از مربیان جوان حتی به خط شروع هم نمی‌رسند. وحید هاشمیان ، مهاجم سابق تیم ملی و چهره‌ای معتبر در فوتبال اروپا، نمونه بارز این نگاه محافظه‌کارانه است.

پرسپولیس، باشگاهی با همان فشار تاریخی رئال مادرید در مقیاس ایرانی، تصمیم گرفت ریسک نکند. هاشمیان نه فرصت آزمون داشت، نه مجال شکست. کنار گذاشته شد، پیش از آنکه واقعاً سنجیده شود. اینجا مسئله نتیجه نبود؛ مسئله بی‌اعتمادی ساختاری به مربی جوان داخلی بود.

محرم نویدکیا؛ استثنایی که قانون را تأیید می‌کند

در این میان، محرم نویدکیا نمونه‌ای متفاوت است. سپاهان به او اعتماد کرد، صبر داشت و هزینه اشتباه‌ها را پذیرفت. نتیجه؟
بازگشت سپاهان به روزهای اوج، هویتی مشخص و تیمی که دوباره «شبیه خودش» بازی می‌کند.

نویدکیا ثابت کرد که مربی جوان، اگر فرصت واقعی داشته باشد، می‌تواند موفق شود. اما همین موفقیت، بیش از آنکه نشانه تغییر رویکرد باشد، تبدیل به یک استثنا شده است.

تفاوت اصلی کجاست؟

ژابی آلونسو شاید اخراج شود، اما او مسیر مربیگری را طی کرده و خواهد کرد. وحید هاشمیان اما هنوز درگیر گرفتن اولین فرصت واقعی است.

ژابی آلونسو شاید اخراج شود، اما او مسیر مربیگری را طی کرده و خواهد کرد. وحید هاشمیان اما هنوز درگیر گرفتن اولین فرصت واقعی است.

؛ فوتبال بدون جسارت، پیشرفت نمی‌کند

داستان ژابی آلونسو در مادرید، هاشمیان در پرسپولیس و نویدکیا در سپاهان، یک پیام مشترک دارد:
موفقیت بزرگ بدون جسارت مدیریتی ممکن نیست.

اگر فوتبال ایران نخواهد به مربیان جوانش اعتماد کند، نه‌تنها آینده را می‌سوزاند، بلکه همین امروز را هم از دست می‌دهد. فرصت، مهم‌تر از نتیجه است؛ چیزی که در مادرید هنوز وجود دارد، اما در فوتبال ایران، بیش از حد کمیاب شده است.