قدیمی‌ترین سندی که درباره شهادت حضرت رقیه(س) موجود است

قدیمی‎ترین گزارش موجود در این ‌باره از عمادالدین حسن‌بن‌علی طبری است که از وفات دختری چهارساله ـ بدون ذکر نا‎م وی‌ـ در مدت اسیری در دمشق یاد کرده است. وی گزارش یادشده را از کتاب الحاوِیَةُ فِی مَذَمّاتِ معاویة یا مَثالِبُ بنی‎اُمَیَّة، که نسخه‎ای از آن به‌جا نمانده، نوشتة قاسم‌بن‌محمد‌بن‌احمد مأمونی از اندیشمندان اهل‌سنت،[1] چنین نقل کرده است:

در حاویه آمد که زنان خاندان نبوت در حالت اسیری، حال مردانی را که در کربلا شهید شده بودند، بر پسران و دختران ایشان پوشیده می‎داشتنند و هر کودکی را وعده‎ها می‎دادند که پدر تو به فلان سفر رفته است، بازمی‎آید؛ تا ایشان را به خانة یزید آوردند. دخترکی بود چهارساله، شبی از خواب بیدار شد و گفت: پدر من حسین کجاست؟ این ساعت او را به خواب دیدم [که] سخت پریشان [بود]. زنان و کودکان جمله در گریه افتادند و فغان از ایشان برخاست. یزید خفته بود. از خواب بیدار شد و حال تفحص کرد. خبر بردند که حال چنین است. آن لعین در حال گفت که بروند و سر پدر او را بیاورند و در کنار او نهند. ملاعین سر بیاوردند و در کنار آن دختر چهارساله نهادند. پرسید: این چیست؟ ملاعین [گفتند]: سر پدر تو است. آن دختر بترسید و فریاد برآورد و رنجور شد و در آن چند روز، جان به حق آفرین تسلیم کرد.[2]

[1]. شیخ‌عباس قمی، الفوائد الرضویه فی احوال علماء المذهب الجعفریه، ص113.

[2]. عمادالدین طبری، کامل بهایی، ج2، ص179. طبری دوازده سال صرف تألیف این کتاب کرد و در سال 675 قمری از تألیف آن فارغ شد. ازآنجاکه وی این کتاب را به نام بهاءالدین محمد صاحب‌دیوان (حاکم ایران) در زمان حکومت هلاکوخان تألیف کرده، آن را کامل‌ بهایی در سقیفه نامیده است (شیخ‌عباس قمی، الفوائد الرضویه فی احوال علماء المذهب الجعفریه، ص112). محدث بزرگ، مرحوم شیخ‌عباس قمی، در شرح وقایع اقامت اهل‌بیت در دمشق، عین این قضیه را با همین عبارات در منتهی الامال (ج2، ص1002)، به نقل از عمادالدین طبری آورده است. علاوه بر آن، در کتاب الفوائد الرّضویه فی احوال علماء المذهب الجعفریه نیز در شرح ‌حال عمادالدین حسن‌بن‌علی، ضمن شمارش فواید کتاب کامل بهایی، قضیة دختر خردسال را عیناً آورده و آن را از فواید این کتاب شمرده است (شیخ‌عباس قمی، الفوائد الرضویه فی احوال علماء المذهب الجعفریه، ص113).خواندنی های رکنا را در اینستاگرام دنبال کنید