بریژیت باردو (brigitte bardot)، «بچهگربه اغواگر» سینمای فرانسه درگذشت
رکنا: بریژیت باردو، نماد جوانی سرکش و زیبایی، با نقشآفرینیهای حسی و رها در فیلمهایی چون «تحقیر» ساخته ژانلوک گدار، به شکلگیری انقلاب جنسی در سینما کمک کرد. او سپس در نیمه دوم زندگی خود، مسیری غیرمتعارف را بهعنوان مدافعی سرسخت از حقوق حیوانات برگزید.
به گزارش گروه ترجمه رکنا، به نقل از سی ان ان، این بازیگر افسانهای فرانسوی در ۹۱ سالگی درگذشت. بنیاد بریژیت باردو روز یکشنبه این خبر را در بیانیهای که در اختیار شبکه سیانان قرار گرفت، اعلام کرد.
در این بیانیه آمده است: «بنیاد بریژیت باردو به یاد زنی استثنایی ادای احترام میکند که همهچیز خود را بخشید و از همهچیز گذشت تا جهانی با احترام بیشتر به حیوانات ساخته شود. میراث او از طریق اقدامات و مبارزاتی که بنیاد با همان شور و وفاداری به آرمانهایش ادامه میدهد، زنده خواهد ماند.»
باردو که در فرانسه تنها با حروف اختصاری B.B. شناخته میشد، در دهههای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ با نمایش بیپرده و خام از جنسیت، تماشاگران را مجذوب و نهادهای اخلاقی را رسوا میکرد. او در ایالات متحده به پدیدهای گیشهای تبدیل شد و در دورانی که سانسور در هالیوود حتی گفتوگوی صریح درباره سکس و چه رسد به برهنگی را ممنوع میکرد، به محبوبیت فیلمهای خارجی در میان آمریکاییها کمک کرد.
مجله لایف در سال ۱۹۶۱ درباره تأثیر او نوشت: «هر جا که دختران راه میروند، مانند باردو قدم میزنند، لباس میپوشند، موهایشان را مانند او آرایش میکنند و آرزو دارند روحی آزاد مانند او داشته باشند.»
امانوئل مکرون، رئیسجمهور فرانسه، با ادای احترام به باردو گفت که او «مظهر زندگی در آزادی» بود.
مکرون در پیامی در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «فیلمهایش، صدایش، شکوه خیرهکنندهاش، حروف نامش، رنجهایش، عشق سخاوتمندانهاش به حیوانات، چهرهای که به ماریان، نماد جمهوری فرانسه، بدل شد؛ بریژیت باردو تجسم زندگی در آزادی بود.»
او افزود: «ما اسطورهای از یک قرن را از دست دادیم.»
باردو بهعنوان یکی از نخستین چهرههای واقعاً مدرن دنیای شهرت، افکار عمومی را بهشدت دوپاره کرد. مدتها پیش از مادونا، او روابط عاشقانه متعددی را بر اساس انتخاب و اراده خود دنبال کرد و در دورانی پیشافمینیستی، بیپرده از سبک زندگی لذتجویانهاش دفاع میکرد.
سیمون دوبووار، نویسنده فرانسوی، در مقاله مشهور خود در سال ۱۹۵۹ با عنوان «بریژیت باردو و سندرم لولیتا» نوشت: «در بازی عشق، او هم شکارچی است و هم شکار. مرد برای او یک شیء است، همانگونه که او برای مرد است. و همین دقیقاً غرور مردانه را جریحهدار میکند.»
این ستاره سینما همواره تواناییهای بازیگری خود را دستکم میگرفت و بهندرت تحسین منتقدان را برمیانگیخت، اما شخصیت کاریزماتیک او در نزدیک به دو دهه و بیش از ۴۰ فیلم انکارناپذیر بود؛ آثاری چون «و خدا زن را آفرید» (۱۹۵۶)، «تحقیر» (۱۹۶۳) و «ویوا ماریا!» (۱۹۶۵). او همچنین در دهه ۱۹۶۰ به خوانندهای محبوب در فرانسه تبدیل شد.
فراتر از سینما و موسیقی، سبک پوشش باردو او را در نیمه دوم قرن بیستم در خط مقدم فرهنگ عامه نگاه داشت. موهای بلوند روشن، چه رها و چه جمعشده، و علاقهاش به لباسهای ساده و جذب، تصویری ماندگار از او ساخت. بازیگرانی چون جین فوندا و جولی کریستی و مدلهایی مانند کیت ماس و کلودیا شیفر از ظاهر جذاب و آشفته او الهام گرفتند.
یک دلال هنری در لندن که در سال ۲۰۰۹ نمایشگاهی به مناسبت ۷۵ سالگی باردو برگزار کرده بود، درباره راز تأثیرگذاری او گفت: «او طبیعی بود، پابرهنه راه میرفت، موهایش را شانه نمیکرد، آرایش نداشت و کفشهای تخت میپوشید چون باله کار کرده بود. این تصویر آزادی، سرزندگی و جوانی بود.»
باردو پس از بازنشستگی از سینما در ۳۹ سالگی در سال ۱۹۷۳، شهرت خود را وقف جلب توجه جهانی به رنج حیوانات کرد.
او در سال ۱۹۸۷ در حراجی یادگاریهایش برای تأمین مالی بنیاد رفاه حیوانات خود گفت: «زیبایی و جوانیام را به مردان دادم و اکنون خرد و تجربهام، بهترین بخش وجودم را، به حیوانات میدهم.»
با این حال، او چهرهای بحثبرانگیز باقی ماند و به دلیل اظهارات ضد مهاجرتی و انتقاد از آیینهای اسلامی مرتبط با ذبح حیوانات، با موجی از انتقاد روبهرو شد. ازدواج او در سال ۱۹۹۲ با برنار دورمال، از نزدیکان سیاستمدار راست افراطی ژانماری لوپن، این تصور را تقویت کرد که او از فرانسه مدرن و متکثر فاصله گرفته است.
باردو همچنین برخلاف انتظارات عمومی، بهطور طبیعی پیر شد و مانند بسیاری از همتایان هالیوودیاش به جراحی زیبایی تن نداد. «بچهگربه اغواگر» سابق سینما، موهایش را خاکستری کرد و چینوچروکهای چهرهاش را پنهان نکرد.
بریژیت باردو در ۲۸ سپتامبر ۱۹۳۴ در خانوادهای مرفه در پاریس متولد شد. او در ابتدا رؤیای بالرین شدن داشت، اما حضورش روی جلد مجله ال در ۱۵ سالگی توجه مارک آلگره، کارگردان سینما، و دستیار جوانش روژه وادیم را جلب کرد؛ مردی که بعدها نقش مهمی در ستاره شدن او ایفا کرد.
خانوادهاش ابتدا با این رابطه مخالفت کردند و باردو در پی این فشارها دست به خودکشی زد، اما سرانجام والدینش در سال ۱۹۵۲ و در ۱۸ سالگی او، با ازدواجش با وادیم موافقت کردند.
او بهتدریج با نقشهای کوچک وارد سینمای فرانسه شد و در جشنواره کن ۱۹۵۳ با ظاهر جوان و طبیعیاش عکاسان را مسحور کرد. سه سال بعد، فیلم «و خدا زن را آفرید» با بازی او، نقطه عطفی در سینمای فرانسه شد و باردو را به ستارهای جهانی بدل کرد.
ارسال نظر