پسر جوان کمر همت بست تا حیات وحش سوادکوه را نجات دهد / شکارچی هایی که با شکارها مهربان شدند

به گزارش رکنا، داریوش احمدی پور، فعال محیط زیست و یک فعال اجتماعی، در روستای سنگسرک در منطقه سوادکوه مازندران به طور شجاعانه و بدون ترس و وحشت، فعالیت‌های محیط زیستی خود را آغاز کرد. او از 10 سال پیش بتدریج توانست با تفکر خلاقانه‌اش و با استفاده از دستاوردهای علمی و اجتماعی که بعدا در دانشگاه و در رشته تخصصی محیط زیست به دست آورد همه روستاییان، حتی شکارچی‌ها را به سوی حفاظت از محیط زیست بسیج کند. 

او با انگیزه و انرژی به ما تعریف کرد که چگونه ایده تبدیل کردن شکار چی‌ها به محافظان محیط زیست در ذهن وی شکل گرفت. او به تمرکز خود بر تغییر نگرش افراد از نگاه کوتاه‌مدت و تمرکز بر تصاحب منافع فردی به نگاه بلندمدت و حفظ منافع جامعه پرداخته است. احمدی پور گفت: من در ابتدا حتی تصور نمی کردم که بتوان اهالی روستا را قانع کرد که شکار نکنند و در ابتدا حتی بارها توسط برخی از اهالی روستا که شکار را به صورت تفریحی انجام می دادند مورد تهدید قرار گرفته بودم.

وی عنوان کرد: اما من این کار را ادامه دادم چون عمیقا معتقد بودم که اگر این روند ادامه پیدا کند ما تا چند سال آینده هیچ اثری از مرال یا کل و بز و حتی برخی از گربه سان ها در منطقه نخواهیم داشت به همین دلیل در کار خودم عمیق تر شدم.

احمدی پور به تاثیر تحصیل در رشته محیط زیست و تجربیات میدانی خود در عرصه های طبیعی منطقه سواد کوه اشاره کرد و گفت: همزمان بودن این دو اتفاق با تصمیم من برای حفاظت از محیط زیست زادگاهم باعث شد تا به روش های دیگری از جمله گفتگوی رودررو با افراد و توضیح در مورد واقعیت های محیط زیستی منطقه بپردازم.

او می گوید: برخی از اهالی روستا به دلیل اینکه پدربزرگ من از ریش سفیدان روستا بود با من کاری نداشتند اما چندین بار به دلیل گزارش شکار برخی از هم روستایی ها به صورت جدی مورد تهدید قرار گرفتم.

وی می گوید: من در ایام و مناسبت های مذهبی مختلف در سالهای گذشته بعد از اتمام نماز در مسجد روستا جسورانه به سمت سخنران می رفتم و از او اجازه می گرفتم تا دقایقی از اهمیت حفاظت از گونه های وحشی این منطقه برای آنها تعریف کنم.

من آنقدر این کار را ادامه دادم تا بعد از مدتی معروف شده بودم به فضول روستا و همه به من به چشم یک فضول نگاه می کردند اما من اصلا از این مساله ناخرسند نبودم چون فضولی برای حفاظت از حیات وحش هم حتی برای من یک کار ارزشمند محسوب می شد.

این فعال محیط زیست افزود:  با همکاری با افرادی که کمی با من همراه بودند و با ارائه آموزش‌های متنوع و آگاه‌سازی‌های مداوم، به روستاییان، به ویژه شکارچی‌ها، آموزش‌های علمی و عملی درباره اهمیت حفاظت از محیط زیست، تأثیرات منفی شکار غیرقانونی و صنعتی بر بوم‌شناسی و بیولوژی مناطق محیط زیستی، و روش‌های بهینه شکار قانونی و مطابق با مقررات محیط زیست توانستم بخش بزرگی از افرادی را که در نقطه روبروی من قرار داشتند را قانع کنم که این کار را نکنند.

وی تشریح می کند:  این آموزش‌ها با استفاده از روش‌های تعاملی و آموزش مبتنی بر تجربه، برای روستاییان جذابیت بیشتری داشت و توانست از آنها حمایت و همراهی بیشتری را در پیشگیری از تخریب محیط زیست و حفظ طبیعت به‌دست آورد.

یکی از فعالیت‌های برجسته داریوش احمدی پور برای تبدیل کردن شکارچی‌ها به محافظان محیط زیست، احداث چادرهای گاوبانگی در مناطق مختلف جنگل بود. او می گوید: با همکاری برخی از روستایی ها و سازمان محیط زیست و باقی مراجع ذی‌صلاح توانستم جایگاه‌هایی را ایجاد کردم که امکان مشاهده حیات وحش بومی در منطقه را برای شکارچی‌ها فراهم کرد و آنها با دیدن این مناظر و زیبایی های آن نه تنها سلاح خود را به نفع محیط زیست منطقه زمین گذاشتند بلکه اکنون هر گونه تخلف احتمالی را که عمدتا توسط افراد غیربومی انجام می گیرد را به محیط بان ها گزارش می کنند و حتی ماشین های شاسی دار شخصی خود را برای دستگیری متخلفین در اختیار محیط زیست می گذارند.

احمدی پور تمامی این اقدامات را بدون همراهی مردم و خانواده خود غیرممکن می داند و می افزاید: مردم روستای ما عمدتا به دلایل اقتصادی و گاهی اوقات به دلایل تفریحی اقدام به این کار می کردند اما اکنون آنها محافظان اصلی حیات وحش در این منطقه هستند.