حمله اسرائیل به صدا و سیما؛ مصداق بارز جنایت جنگی در پرتو کنوانسیون‌های ژنو / جامعه جهانی کجاست؟

به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، در یکی از شوک‌آورترین تحولات هفته، صدا و سیما ی ایران هدف حمله موشکی اسرائیل قرار گرفت؛ حمله‌ای که نه به یک پایگاه نظامی، که به قلب رسانه‌ای کشور نشانه رفت و نتیجه‌اش چیزی نبود جز مجروح شدن تعداد زیادی از خبرنگاران، مجریان، و کارکنان غیرنظامی این مجموعه. با این حمله، مرزهای مجاز و غیرمجاز در جنگ، بار دیگر در هم شکست.

درحالی‌که هنوز جزئیات دقیقی از نحوه حمله و شمار نهایی مجروحان منتشر نشده، منابع بیمارستانی از انتقال ده‌ها تن به مراکز درمانی خبر می‌دهند. گزارش‌ها حاکی‌ست که بخش‌های تولید اخبار، اتاق‌های فرمان، و حتی استودیوهای پخش برنامه‌های زنده در این حمله آسیب دیده‌اند.

آنچه رخ داده، نه تنها یک جنایت جنگی بر اساس اصول حقوق بین‌الملل است، بلکه نقض آشکار اصل تمایز در مخاصمات مسلحانه به‌شمار می‌رود. بر اساس کنوانسیون‌های ژنو، رسانه‌ها، خبرنگاران، و نهادهای خبری تا زمانی که به‌طور مستقیم در عملیات نظامی شرکت ندارند، جزو اهداف غیرنظامی محسوب می‌شوند و حمله به آن‌ها ممنوع است.

در دنیایی که حتی ارتش‌ها موظف‌اند هنگام درگیری، از جان غیرنظامیان، بیماران و خبرنگاران محافظت کنند، این حمله، نوعی اعلان جنگ تمام‌عیار علیه منطق، اخلاق و انسانیت است. اسرائیل در حالی این اقدام را مرتکب شده که خود را مدعی «دموکراسی» در منطقه می‌داند؛ اما حمله به خبرنگاران، پیش از آنکه نشانی از قدرت باشد، سند ناتوانی در تحمل روایت مخالف است.

این اولین بار نیست که اسرائیل متهم به هدف قرار دادن روزنامه‌نگاران می‌شود. پیش‌تر، شیرین ابوعاقله، خبرنگار الجزیره، در کرانه باختری به ضرب گلوله مستقیم نظامیان اسرائیلی کشته شد؛ حادثه‌ای که خشم جامعه جهانی را برانگیخت اما در عمل، با هیچ پیگرد جدی روبه‌رو نشد. اکنون، در تکراری تلخ، صداوسیمای ایران هدف قرار می‌گیرد و خبرنگاران زخمی بر جای می‌مانند.

جامعه جهانی کجاست؟

سکوت سنگین نهادهای بین‌المللی در برابر این اقدام، تنها به عادی‌سازی خشونت علیه رسانه‌ها کمک می‌کند. سازمان ملل، یونسکو، فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران، و کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران (CPJ) باید به‌جای صدور بیانیه‌های بی‌اثر، خواهان تحقیق مستقل، پاسخ‌گویی حقوقی و پیگرد قانونی عاملان این حمله شوند.

اگر خبرنگار را به‌عنوان هدف نظامی بپذیریم، سنگ بنای همه ارزش‌های خبری و انسانی فرو می‌ریزد. رسانه، بخشی از میدان نبرد نیست؛ رسانه چشم مردم است، نه سلاح ارتش‌ها.

آنچه امروز در تهران رخ داد، فقط حمله به یک ساختمان نبود؛ زخمی بود بر چهره‌ی حقیقت، و یادآوری این واقعیت که در جنگ‌های مدرن، قلم هم از گلوله خطرناک‌تر شمرده می‌شود.