گوشی دست مان باشد خنگ و منگول نمی شویم !
رکنا: محصل /تصادف کردیم،بخیر گذشت. اما پدرم اعصابش به هم ریخت . می گفت تقصیر گوشی تلفن همراه تو بود که حواسم پرت شد و تصادف کردیم. برای همه مشکلات مرا مقصر می داند و باید تقصیر کارها را گردن بگیرم. چندبار تاحالا غضب کرده و گوشی تلفن همراه که هدیه روز تولدم است را از من گرفته، بعد هم با پادرمیانی مادرم ،گوشی تلفن را پس داده و هربار شرط می گذارد گوشی را نباید دستم ببیند. شاید باور نکنید اگر سردرد بگیرم یا سرما خورده باشم یا همین هفته قبل که مچ پایم درد می کرد می گفت ایراد کار از همین گوشی تلفن همراه لعنتی ات است.
او راه می رود و سرکوفت می زند که باید از دختر خاله هایم یاد بگیرم چطور درس بخوانم و چگونه رفتار کنم. من غرور دارم و نمی خواهم جلوی دیگران خرد بشوم. خوب هم می دانم فضای مجازی چه قدر تهدید و آسیب دارد و اگر حواسم را جمع نکنم ممکن است دچار مشکل بشوم. حساسیت بیش از حد پدرم در این باره که مرا خنگ و منگول فرض می کند آزارم می دهد و می گوید هروقت به حرف هایم گوش دادی آدم می شوی . به او حق می دهم دغدغه داشته باشد . ولی گاهی کم می آورم و با این که می دانم با یک «بله و چشم»گفتن می توانم شرایط را آرام کنم با لج بازی روی اعصابش راه می روم و صدایش را در می آ ورم و ... .
این ماجرای حساسیت زیاده از حد و بگو مگوهای تکراری یکی از دوستان با دختر نوجوانش است که هربار همدیگر را می بینیم نقل محفل مان می شود. این پدر و دختر آنچنان در برابر هم جبهه می گیرند و می خواهند همدیگر را محکوم کنند که گویی راه حل این مساله پیچیده و سنگین است. این مساله باعث درگیری های لفظی بین این پدرو دختر و شکستن حرمت ها شده است .
تفاوت در دیدگاه ها و انتظارات والدین و فرزندان موضوعی کاملا مشهود است. این تفاوت ها طبیعی ومربوط به تفاوت نسل ها است.
اگر خانواده ها بتوانند گوهر سازگاری با هم را در سایه صمیمیت و مهربانی کشف کنند خواهند توانست شرایط و موقعیت های مختلف را به خوبی و خیلی آرام و منطقی مدیریت کنند.
در طبیعت و تاریخ کره زمین هم می بینیم حیواناتی بزرگ و عظیم الجثه به خاطر این که نتوانستند به سازگاری با محیط و شرایط پیش روی دست یابند منقرض شدند و امروز از نام و نشان این حیوانات جز در کتاب ها ردپایی نمانده است.
مساله این است ،تفاوت بین نسل ها در خانواده ها ،بین دو گروه اتفاق می افتد . گروهی که کوله باری از تجربه دارد و نسلی سرشار از امید و انرژی که به دنبال هیاهو و نشاط و پویایی است.
اگر خصوصیت این دو گروه با هم جمع و سازگار و صمیمی شوند نتایج عالی و خوبی حاصل خواهد شد.
این که توقع داشته باشیم این دو گروه با هم حرکت کنند شاید ممکن نباشد اما همین که نزدیک هم باشند و مسیر را بشناسند خواهند توانست زبان مشترکی پیدا کنند. در چنین شرایط دو گروه با حفظ احترام متقابل به واقعیت های موجود پی برده و از قضاوت های نابجا و یک جانبه و لج بازی های غیر منطقی فاصله خواهند گرفت. این دغدغه والدین که زمان به عقب برنمی گردد و فرزندان شان باید از فرصت ها و لحظه لحظه هایی که در اختیار دارند بهترین استفاده را ببرند بی راه نیست و باید به آنها حق بدهیم که نگران باشند. اما طرح موضوع ،نوع نظارت و کنترل و شیوه مدیریت شرایط خیلی مهم است تا همان طور که گفتیم به یک زبان مشترک برسند و شرایط را خوب مدیریت کنند. باید محدودیت ها ،کنترل ها و یا در نقطه مقابل آزادی هایی که والدین برای فرزندان خود در نظر می گیرند حدو مرز داشته باشد.
آزاد گذاشتن بی حدو مرز هم می تواند به همان اندازه سخت گیری های بی چون و چرا خطرناک و آ سیب زا باشد.
در هردو وضعیت ،قدرت سازگاری فرزندان با موقعیت ها و شرایط به شدت کاهش می یابد و احساس مسئولیت را در آنان از بین می برد چرا که فرزندان وابسته و متکی به دیگران بارمی آیند و از طرفی ممکن است به خاطر خود کم بینی یا خودپسندی و غرور نتوانند تصمیم درستی بگیرند و برای همین هم بیشتر در دنیای غیر واقعی و خیالی خود سیر می کنند.
پدران و مادران و فرزندان شان باید مراقب باشند تر و خشک را به پای هم نسوزانند و از فاصله های عاطفی بهراسند که با این فاصله های خطرناک ممکن است گرفتار مسائل و مشکلاتی شوند.
مطالعه و تلاش برای ساختن خانواده سالم به سبک زندگی اسلامی کار سختی نیست . کمی وقت بگذاریم و تفکر و تدبر کنیم و مشاوره گرفتن از افراد متخصص و کارشناس برای حل و فصل مشکلات و اختلاف هایی که نمی دانیم چگونه آن را حل کنیم می تواند بسیار راهگشا و مفید و موثر باشد.
ارسال نظر